30 ตุลาคม 2547 11:47 น.
อาภาภัส
คุณครับ ..ผมนำหนังสือมาส่ง คุณช่วยเซ็นต์รับไว้หน่อยสิครับ
เหรอคะ ..รอสักครู่นะ.. แป็บนึง ..
ไหนคะ.. ตรงไหนคะ.
อุ๊ย..โอ๊ะ .. ขอโทษค่ะ เจ็บหรือเปล่าคะ ..เลยเหยียบเท้าคุณเลย
อือ ..ผมขอบคุณดีกว่าครับ ..
อ้าวทำไมล่ะคะ..
ก็คุณ มีอะไรให้ผมได้ฝันถึงน่ะสิครับ.. คุณมีชื่อเล่นไหมครับ..
ชื่อ..แวว.ค่ะ... คุณนี่เจ้าชู้นะนี่.
อะไรครับคุณคนน่ารัก ..ผมแค่ถามชื่อคุณอย่างจริงใจนะครับ
อืม..จะพยายามเชื่อ
นี่ค่ะ..ดิฉันเซ็นต์รับให้คุณแล้วค่ะ
เอ๊ะ ..คุณอยู่หน่วยงานไหนกันแน่คะ..
ผมหรือครับ..
ร ก ร ครับ
อะไรคะ ไม่เคยได้ยินเลย รกร
ก้อ ..ราชการรัก ครับผม .. แล้วก็ ต้องทำการตลอดวันทำงานครับ
ทำไมคะ .. คุณต้อง ปฏิบัติตาม คำสั่ง ..อู้ไม่ได้เลยหรือคะ
ครับ ..ผิดกฎหมาย ว่าด้วยเรื่องความห่วงไยน่ะ
ผม..เชิญคุณทานข้าวกลางวันได้ไหมครับ ..ได้นะครับตกลง ..เดี๋ยวผมมารับคุณนะ ..
เฮ้อ..คุณนี่ ..พูดเป็นทนายเลยนะคะ แล้วยังเป็นผู้พิพากษาอีกตำแหน่งด้วยนะนี่ แต่เสียใจนะคะ .. คุณชวนช้าไป
ทำไมครับ...ผมหมดโอกาสแล้วเหรอ..ผมเสียใจนะครับนี่
จ๋อยเลย.. ผม...
เปล่าค่ะ ฉันหมายถึงคุณพูดช้าไปกว่าใจฉันคิดน่ะค่ะ
คือฉันตกลงใจไปทานด้วยตั้งแต่คุณ ยังไม่ได้เชิญน่ะ ..ก็ .คุณน่ารักนะนี่
............
เฮ้อความรัก ..นี่ มันไม่เลือกเวลา เลยนะ อิอิอิ
27 ตุลาคม 2547 16:46 น.
อาภาภัส
บ่ายสี่โมงเย็นแล้ว ทุกอย่างรอบตัวดูเงียบ และ เงียบเสียจน..
เกิดคำถามในใจว่า..เอ๊ะเอ๋ แล้วคนหายไปไหนกันหมดนะนี่
...ผู้ที่กำลังรัก ก็คงไปเจอกับผู้ที่กำลังรอ..อิอิ ...ใช่เปล่าไม่รู้
แล้วผู้ที่มีรักแล้วล่ะ ...อ้อ..ก็ไปเจอกับผู้กำลังรอ...อิอิ ใช่เปล่าไม่รู้
....จี๊ดๆๆๆ จี๊ดๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือ ดังอย่างน่ารักน่าชัง....
สวัสดีค่ะ
สวัสดีครับ
สบายดีหรือเปล่า...
อือ.. ฮึ
ทำงานหนักเหรอคะ
อือ..ฮึ
ยุ่งมากเหรอคะ
อือ..ฮึ
งั้นไม่รบกวนนะคะ
อือ...ฮึ..
..เฮ้อ.. แล้วจะหารักยังไงล่ะทีนี้... เฮ้อ..อีกหนแล้วกัน ..เฮ้อ..
13 ตุลาคม 2547 05:01 น.
อาภาภัส
เสียงกุกกักบางอย่างทำให้รู้สึกตัว เพิ่งจะตีสองกว่านี่นะ เปิดไฟเพื่อหาที่มาของเสียง มันเหมือนว่าใครเข้ามาค้นอะไร แล้วเดินชมอะไรโครมคราม หาต้นเหตุไม่เจอ มันดูน่ากลัวเหมือนกันนะ
รีบเปิดคอมพิวเตอร์ เพื่ออ่านบทกลอนและเรื่องสั้น... อือ..อ่านแล้วจึงเป็นที่มาของชื่อเรื่องนี้แหละ..
คนที่เรา..เคยเห็นว่า เขาเขียนเรื่องได้เก่ง เขาก็เขียนกันแปลกๆ ..คนที่เคยเขียนกลอนได้หวาน
เขาก็เหมือนร้าวราน ... อยากเขียนให้หัวใจของเขาเปลี่ยนสี อยากให้เขามีแต่สิ่งดีๆต่อกัน. ไม่อยากตื่นมาอ่านแล้วพบความไม่สบายใจของคนเหล่านั้น ขอให้นิยายเป็นแค่นิยายเถอะ สำหรับในวัยอันอ่อนเยาว์ของพวกเขา
คุณยายเปรี้ยวเธอนั่งบ่นอยู่คนเดียว กลางดึกสงัด... เธออยากให้หัวใจแต่ละดวงได้รู้ว่า เวลามีค่านะ..
กว่าเราจะเจอ สิ่งที่ช่วยเสริมให้มี มากกว่าที่มี ไม่ว่าจะความเป็นเพื่อน น้ำใจในมิตรภาพที่ให้มา หรือ จากมิตรภาพหลากหลายของคนที่มีต่อกัน ที่เขามีโอกาสได้พบ ได้คุ้นเคย.........
แล้วเขาปรับเปลี่ยนเป็นคลื่นแห่งความห่วงไย ไม่ใช่เพียงในคลื่นสายฟ้านะ แต่มันเป็นบนความจริงที่เขาได้เจอะเจอต่อกัน ทำไมเขาไม่โอนอ่อนต่อกันแล้วเก็บรักษามันไว้ให้ดี .... แปลกจริงนะ
ถ้าเราลอง.....ลองมาคิดตามความจริง แล้วเปรียบไปในธรรมชาติ ...แล้วก็อยากให้เรื่องที่ทุกคนได้มาอ่านเป็นหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุขล่ะก็ ..คุณยายเปรี้ยวก็คงต้องลองเขียนสมมุติอะไรสักฉากกระมัง...
...ฮัลโหล... ฮัลโหล .. ที่นี่ ..1234567 ...
ใครล่ะครับ ...
เอ๊า..แล้วจะพูดกับใครล่ะคะ
ก็ผมจะพูดกับคนที่พูด..น่ะแหละ ..
อ้าวงั้นเหรอ ...งั้นคุณเป็นใคร ล่ะครับ
เดี๋ยวครับ ..ตกลงคุณเอายังไงแน่ เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ..
คุณนี่ท่าจะแย่นะ ..อยู่ดีๆก็จะให้ฉันเป็นผู้ชาย..
อ้าวไหงงั้นล่ะ ..ก็เมื่อกี้ คุณพูดจบไปหยกๆ ว่าครับอ่ะ...
...ทำไมคะ พูด ครับแล้วมันต้องแปลว่าเป็นผู้ชายด้วยงั้นเหรอ... คุณนี่ น่า จะเกิดในวงการตำรวจนะ..งานของเขาจะได้เบาขึ้น..
ทำไม..ผมต้องเป็นอย่างนั้น..ผมยังไม่ค่อยเข้าใจ ...
อือม์ ....ก็คุณ เป็นเครื่องจับผิดที่รวดเร็วมาก มากจริงๆ..
นี่คุณ ว่าผม...
ก็คุณ..อยู่ตรงนี้ ไม่ได้พูดกับคุณ แล้วคุณคิดว่าฉันพูดกับใครล่ะ...
แหม คุณนี่... นี่ขนาดผม ยังไม่เคยเห็นหน้าคุณ แล้วคุณยังแสบได้ขนาดนี้ ..
...นี่คุณ ..เป็น สุภาพบุรุษ หน่อย โทรมาพูดเอง แล้ว ก็ยัง มาว่า อีก .. อีตา กร๊วก ..
แปลว่า ...ดี หล่อ เท่ห์ ใช่ไหม.. ผมละเริ่มจะนึกนิยม คุณเสียแล้ว...
..คุณนี่หน้าด้านได้ชั้นหนึ่งเชียวนะ... นึกจะชมตัวเองก็ชม...
ผมว่า คุณ พูดแค่นั้น มันน้อยไปนะ ครับ ..ผมว่าระดับด่วนพิเศษ.. หรือไม่ก็ พิเศษยิ่ง ล่ะก็ เป็นผม อย่างแน่นอน
.....นี่ตกลง คุณ จะต้อง ให้ชั้น มาฟังคุณพูดสักสามคืน หรือเจ็ดคืนดีเหอ..
...คุณ ผมฟังคุณพูด ..มันยังไงๆอยู่นะ ..เหมือน งานพิเศษ..อะไรสักอย่าง ..คุณแช่งให้ผมตายเหรอ...
คุณ ..นี่ ฉลาดไม่ธรรมดา ..นะ ถูกต้องเลย พ่อรูปหล่อ...
..โหย ... คุณนี่... ผมอยากเห็นคุณจริงๆเสียแล้ว....คงจะ..
ใช่ ..น่ารัก.. น่ารัก มีอะไรมั้ย..
..เฮอะ .ขอให้มันจริงอย่างที่คุณพูด เถอะนะ.. ผมล่ะจัดสิงโต แห่เลย..
...ไม่เข้าใจ...ทำไม ..ต้องมีสิงโตแห่ด้วย...
เอ้า ..ผมจะได้ ประกาศ ...ผ่างๆ ผ่างๆ เอ้า รีบมาดู เร็ว แฟนผมน่ารัก......ปากเก่งอีกตะหาก...
...นั่นมันเรื่องของคุณ ..ไม่เห็นต้องมาบอกชั้นเลย ฉันไม่ใช่...
คุณคนดี ..นี่ยังไม่รู้อีกเหรอ ...แค่ผมได้ฟังเสียงคุณ ผมก็หลงคุณจับใจเสียแล้ว ..น่านะ คนน่ารักของผม..
ตกลงคุณโทรมาจีบฉันใช่ไหมล่ะนี่..
..ถูกต้องแล้วครับผม....
ดี..ดีมาก ..คุณนี่มันกะล่อนจริงๆ..
คนน่ารัก..คนรูปหล่อต่างหาก...คุณต้องพูดอย่างนั้นถึงจะถูกต้อง.. ตกลงคุณคือแฟนผมน่ะครับ..
..... เฮอะ ... ตกลงจะจีบจริงใช่ไหมนี่...
จริงสิครับ ..ทั้งดวงใจ...ให้คุณหมดเลย...
...ฉันว่า..ลิเกจัง อือ ..แต่จะลองรับไมตรีคุณไว้ก็แล้วกันนะ...
+++++*************+++++++*************++++++++++++++++++******************
คุณยายเปรี้ยว ...จบเรื่องสั้นบรรทัดสุดท้ายด้วยรอยยิ้ม ทั้งปากและนัยน์ตา ....
...ถ้า...แต่ละคน ..ที่มีโชคมีคนสำคัญ อยู่ใกล้ พวกเขา แต่ละคน ...อ่านเรื่องนี้แล้ว เขาคงที่จะพยายามเข้าใจกัน
พูดดีต่อกัน และคิดดีต่อกัน ....ความรัก...มีหลายรูปแบบจริงนะ....แต่ไม่ว่ารัก...จะเป็นแบบไหน ..ขอจงเชื่อใจต่อกัน... เชื่อมั่น ในใจ.. คงต้องเป็นอย่างนั้นสินะ...จึงน่าจะมีความสุข
...คือ เอ้อ...อันนี้ คุณยายเปรี้ยว ก็ตอบไม่ได้ถนัดจริงๆ... ก็ ขยันฝัน ..ให้ชีวิต รู้สึกดี อวลไปด้วย .คลื่น และกระแสแห่งรัก... ที่ไหนได้ เหอๆๆ.... จนจะร้อยปี แล้วสินี่.... ก็คงได้แต่ ..อวยพรให้ทุกคน..โชคดี และมีความสุข 5555555555555 ...
อาภาภัส
13 ต.ค 2547
บ้านกรรณิการ์
9 ตุลาคม 2547 18:10 น.
อาภาภัส
อยากเขียนถึงคุณ
คำว่าคุณ สำหรับฉันเวลานี้ ถ้าเป็นโจทย์ที่ต้องเติมคำ ...ฉันตอบผิดทุกข้อ.. ....
เพราะมี หนังสือเล่มหนึ่ง ที่ฉันอ่านแล้ว ผู้เขียน เขียนได้เก่งมาก ตัวละครก็เยอะ ฉันตามหาไม่เคยเจอ
ฉันไม่เคยรู้ ว่าใครเป็นตัวเอก แต่ฉันก็ขอบคุณทุกตัวละคร ที่เติมใจให้ชีวิตฉัน
บางทีในความจินตนาการ ฉันฝันถึงมือที่เกาะกุมไว้ด้วยความอบอุ่น ... คนไม่มีหัวใจก็ไม่ซึ้งในสัมผัส
แต่ฉันไม่ใช่ตุ๊กตายางนะ จดจำเมื่อหัวใจจะจดจำ และจะลืมเมื่อไม่อยากจำ
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นตัวฉันเองที่ฉันยอมรับ ฉันไม่ยอมโกหกใจตัวเอง ...
บางคนความรู้สึกหยาบมาก ตั้งแต่เกิด ไม่เคยคิดจะยกย่องให้คนอื่นดี ในสามร้อยหกสิบห้าวัน บางทีมีนิสัยแบบนี้ทุกวันเลย ฉันคิดอย่างนั้นนะ ว่าคนชนิดนี้คงมีอยู่ในสังคม แต่ ฉันไม่หวังให้เป็นคุณหรอกนะ
ใครที่อ่านเรื่องนี้ต้องเข้าใจ ว่าชีวิตคือละคร และละคร ก็มา จากเรื่องที่จริงในชีวิต
วันนี้ ฉัน ขอกลับ กระโดดเข้ามาใน โลก อินเตอร์เน็ตใหม่ และก็จร และค้นคว้าไปทุกแห่งที่อยากรู้ และทำในสิ่งที่ ฉันอยากทำ ทำไมหรือ ก็ คราวนี้ จะได้ดู จิตใจ มุมใหม่ ที่เราจะพบล่ะว่า อะไรอีกที่จะเป็นข้อชี้ชัดในบางเรื่อง ...
มีคำโบราณบอกว่า ตาคือหน้าต่างของใจ ... คุณ คุณ ทั้งหลาย อ่านใจจากสายตา ครั้งสุดท้าย เมื่อไหร่นะ
ฉากนี้ หรือภาพ นี้ บางที มีให้คิดขำในใจเสมอ สำหรับฉันนะ ฉันยังมั่นใจ ว่ามิคิดหลอกใจตนเอง ดังนั้น ยามที่นึกถึงสิ่งใด หรือเห็นอะไร มันสนุก ... ก็เวลาเรียนหนังสือ ถ้าเรียนเลข ก็ไม่เคยคิดลอกนะ ไม่ได้คือไม่ได้ ตั้งใจซักถาม และค้นคว้า และหาคำตอบ สายนิด ช้าหน่อย มันต้องได้คำตอบจนได้ล่ะ
แต่ทีนี้ มาดูจิตใจของ บางคน หวังว่าไม่ใช่ คนที่เป็นคุณ นะ 5555555 ส่ายตา อาฆาต ไม่รู้จัก ก็ยังวางมาด ไม่ใช่เรื่องของตัว ก็ยัง ส่งอาการ 55555555 ทีนี้สนุกล่ะ ฉันจะขี่เสือ ชมฟากฟ้าสักหน่อย ฉันไม่ได้ไปคนเดียวหรอกนะ ฉันมีคุณเคียงข้างเสมอ ฉันรู้
ถึง คุณ จริงๆ คุณ ที่ ฉัน ต้อง เขียนบอกไว้ใน วรรค สุดท้าย นี้ว่า ... ฉัน เป็น อย่างฉันนี่แหละ อาจมีพักบ้าง แต่ไม่ล้มหรอก และด้วยหัวใจ ที่รู้ว่า ข้างหน้ามีคำตอบ และ ความสุข จะอวลอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทั้งนี้เนื่องด้วยใจเราสุข 5555555555555 ขอหัวเราะนานๆหน่อย ฉันสนุก ที่ได้เขียน เรื่อง อยากเขียนถึง คุณ
อาภาภัส 9 ตุลาคม 2547 บ้านพระประแดง
หน้าส่วนตัว
950
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอาภาภัส
