21 กรกฎาคม 2547 16:48 น.
อาภาภัส
ช่างน่าแปลกนะ ..แม้มิเคยเห็น..ฤาเคยเห็น..ต่างรำพึงและใฝ่ฝันถึงกัน
แล้วเขาก็มักนิยาม..ความรู้สึกทำนองนั้นว่า...รัก
ละอองเกสรชมพู่ปลิวร่วง และลอยตามสายลม ...ไกลหรือไม่สุดตามแต่แรงลม แต่ร่างของสาวนางหนึ่งที่อยู่ใกล้ต้นไม้นั้นมิได้สนใจใดอื่น นอกจากเอื้อมมือเก็บผลชมพู่ที่ออกผลดกงาม และสุกเจือสีผิวชมพูอ่อน อาการกระเย้อกระแหย่งที่พยายามจะเอื้อมให้ถึงดูน่าขำ เพราะเจ้าหล่อนตั้งใจที่จะเก็บผลไม้อย่างจริงจัง
...หือ..เจ้าชมพู่เอย..เสร็จล่ะ..เดี๋ยวจะกินให้อร่อยไปเลย ..สาวเจ้าคิดเช่นนั้
...ว้าทำไมเอื้อมไม่ถึงนะ.. ลมกรรโชกแรงเพิ่มขึ้นนิดหนึ่ง ..อุ๊ย ..เจ้าหล่อนยกมือขึ้นขยี้ตา เพราะมีเศษผงปลิวเข้าลูกนัยน์ตาเจ้าหล่อน ทั้งๆที่ตาหลับเจ้าหล่อนควานหาผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าถือ .. อือ..ค่อยยังชั่ว ..เจ้าหล่อนลืมตา แล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อเก็บผลชมพู่ต่อ
..อ้าว...ไปไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้ยังอยู่นี่นะ
...นี่ครับ...อยู่นี่ครับ ผมเก็บให้คุณ..
มือใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้าเจ้าหล่อน ผิวสองสีตามที่มองเห็นจากมือ เล็บมือที่ตัดสั้นสะอาดบอกถึงความมีสุขภาพดีของเจ้าของมือเนื่องจากเห็นสีเล็บเป็นสีชมพู
รูปร่างสูงสง่าสมตัวของเจ้าของ หน้าตาบอกความใจดี ดวงตาดูมีความสุขุม เสียงทุ้มๆที่พูดออกมาช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้กับผู้เป็นเจ้าของ ..รอยยิ้มที่สดใส บอกความเป็นมิตรส่งผ่านทางสายตา...
....เอ..ใครหวา สาวเจ้าคิดในใจ เท่ห์เหมือนกันแฮะ.. แต่ปากของเจ้าหล่อนกลับเจรจาตอบว่า ...ขอบคุณค่ะ..ยิ้มตอบไมตรีนิดหนึ่ง..
ดิฉันเดินลงรถจากปากทางถนนโน่นนะค่ะ เห็นชมพู่มันดกดีก็เลยถือโอกาสเก็บ ..ไม่รู้สวนนี้เป็นของใครนะคะ เจ้าของคงจะเก่งงานเกษตรนะคะนี่
ผลไม้หลากหลายเชียวค่ะ....
โอ้โห..คุณเรียกเป็นสวนเชียวหรือครับ มีอยู่ไม่มาก เอาเป็นว่าเจ้าของเขาคงอยากให้บ้านของเขามีต้นไม้ ที่มีผลและมีดอกไม้ที่สวยงาม ...
อย่างนั้นเหรอคะ....เจ้าของเขาเป็นใครคะ....
เงียบไม่ได้ยินคำตอบใดๆจากปากชายผู้มีนำใจ ....
.ฮึ ถามแล้วไม่ยักตอบ แอ็คเหมือนกันแฮะ ... แต่ปากพูดต่อ...คุณมาทำอะไรแถวนี้ล่ะคะ เป็นคนแถวนี้หรือคะ ..งั้นช่วยกรุณาแนะนำหน่อยนะคะว่า
ตามแผนที่ที่เขียนนี่ อีกไกลไหมคะที่จะถึงบ้านตามที่ปรากฏนี่อะค่ะ เจ้าหล่อนรัวคำถามทีเดียว.... สายตาจ้องที่หน้าคู่สนทนา จึงเห็นสายตาของเขาที่อมยิ้มเหมือนขำ ...สาวเจ้าชักโมโหขึ้นมานิด....คุณขำอะไร ฉันถามคุณนะ..เสียงแม่สาวเริ่มเข้มขึ้น หน้าหวานๆของเจ้าหล่อนเริ่มยิ้มหายไป...คุณบอกมานะ คุณหัวเราะอะไร บอกมานะ ...คราวนี้เสียงหัวเราะดังหึ หึได้ยินชัดเจน...
อีตาบ้า...เมื่อกี้ยังใจดีอยู่เลย ..ฮึ..หัวเราะเรา..แหย่ะ..ไม่เท่ห์แล้ว..สาวเจ้าคิดในใจอย่างโกรธๆ พร้อมกันก็หันหลังให้คู่สนทนาเดิม แล้วออกเดินดุ่มไป
เดี๋ยวสิคุณ ....คุณจะไปไหน...พูดกันก่อน แล้วจะไม่ฟังคำตอบที่ถามยาวเป็นกิโลเลยเหรอ
..ได้ผลกับคำที่ว่ายาวเป็นกิโล ..เจ้าหล่อนหันหน้ากลับมาหาเจ้าของเสียง
แต่อย่างรวนๆ คุณว่าฉันเหรอนี่ ...แล้วคุณล่ะ ...เงียบยังกับฤษีเป็นใบ้น่ะ
คุณพูดอะไร..ผมไม่เคยได้ยินเลย มีแต่ฤษีชีไพร มีที่ไหนแบบที่คุณพูดน่ะ
...ก็มีอย่างที่ฉันพูดไง... ฮึ ..ถามก็ไม่ตอบ ..ทำเป็นเงียบเหมือนฤษี พวกทำตัวโบราณ แค่นั้นไม่พอนะ ใบ้กินเสียอีก...
คุณนี่ปากจัดนะ.. บุรุษหนุ่มพูด พร้อมกับมองเจ้าหล่อนปนยิ้ม..
อีตาบ้า..สาวเจ้าคิดในใจอีกครั้ง ..คนอะไรยิ้มน่ารักดีจัง .... แต่ปากเจ้าหล่อนกลับสวนคำพูดทันควัน คุณก็ปากเก่ง ..มาว่าฉันได้ไงล่ะ
.............อ่านอะไรอยู่จ๊ะแม่ตัวยุ่ง ...แหมขะมักขะเม้นจริงนะ ...แก่แดดนะนี่
อ่านเรื่องสั้นหรือนี่..ไหนดูชื่อหนังสือสิ ..วาว...หวานรัก... อายุเท่าไหร่จ๊ะแม่คุณ
เพิ่งจะแปดขวบนะนี่ ..ดูตาสิ..ฝันเหลือเกินนะ..
...ฝันใสๆของหนูน้อยสะดุดเสียแล้ว กำลังอ่านเพลินๆ ฝันสะดุด...
.....ใครจะรู้ใจใครได้ดีกว่าเจ้าของใจหนอ เด็กหญิงเปรี้ยวหวาน จะสานภาพรักกระทบ ตามบทของตัวละครที่เจ้าหล่อนอ่าน..เป็น รัก หวาน และหวานรัก..และ พรหมลิขิตที่เจ้าหล่อนสานฝันตามวัย .. คงจบอวลในใจอย่างสุข
แม้เจ้าหล่อนจะอ่านหนังสือนั้นยังไม่จบ....หัวใจ..ไม่มีฟ้ากั้นนี่นะ...
30 มิถุนายน 2547 23:09 น.
อาภาภัส
สามทุ่มเก้านาที ง่วงนิดๆแต่ก็ยังไม่อยากหลับ นั่งหาวหวอดๆไปเรื่อยหน้าเครื่องคอม อ่านไปเรื่อยกับตรงหมวดกลอนนะ บางทีขี้เกียจตอบ เพราะ..แฮ่ะๆ..ไม่มีคำตอบที่ดีไปกว่า..ไม่รู้เหมือนกัน ..ว่าทำไม เบื่อหรือ..อือม์เปล่ามั้ง
จะเขียนอะไรดีนะสำหรับวันซัวๆแบบนี้
คิดถึงพ่อตั้งแต่เช้า คุยกับพ่อแล้ว พ่อสอนว่าชีวิตเหมือนกระเป๋าสตางค์ เดี๋ยวก็มีเงินเต็ม เดี๋ยวก็พร่อง ร่อยหรอ เดี๋ยวก็ต้องซื้อหาใหม่ ถ้าเข้าใจ ก็จงทำใจให้เข้มแข็งและต้องอยู่ในโลกให้ได้
เปิดอ่านงานเขียนเก่าๆในเรื่องสั้นที่ลงในไทยโพม คิดถึงใครบางคนและใครบางคน อือม์...พวกเขาคงลืมเราหมดแล้ว คิดแค่นี้.ก็แย่เลยนำตามันมาเกาะขอบตาได้ไง คิดถึงมันเกาะอยู่ที่ต้นไม้ต้นใดกันนะ แล้วทำไมมันปรากฏตัวเป็นระยะๆ ให้ใจเราซึม.... อือ..แถม..เฮ้อ...ด้วยก็แล้วกันนะ
คุณเคยคิดถึงใครไหมคะ แล้วทำไมต้องคิดถึง ...ไม่รู้น่ะสิ สายลม ตอบมาแผ่วๆ เรารับรู้ด้วยกระแสใจสัมผัส ความเข้าใจที่เป็นความผูกพันธ์หรือเปล่านะ ไม่รู้สิ...ลมโบกมาเป็นคำตอบแบบเดิม
เคยสัญญากับใครบางคนว่าจะแต่งนิทานให้เขา ตอนวันนั้นรู้แต่เพียงว่า
จะทำยังไงก็ได้ให้เขาได้รู้สึกว่าเราได้แบ่งความตั้งใจที่เต็มใจจะช่วยเขาจริงๆ
แต่ตอนนี้เขาคงลืมไปหมดแล้ว นิทานของเรา...จึงต้องเล่าแบบนี้นะ
ณ ....ฟากฟ้าที่สุกสกาวด้วยหมู่ดาวกระพริบพร่าง ดาวดวงหนึ่งอ่อนโรยแรง
พร้อมที่จะร่วงสู่พื้นและหายลับไปจากฟากฟ้า จากใจคน ดาวโรย...เป็นชื่ออันเก๋ไก๋... เจ้าหล่อนเกิดจากความเหน็ดเหนื่อยแห่งผู้คนที่ทุกวันสลัดคำบ่นว่า
เหนื่อย แค่นั้นยังมิพอ ทุกมวลสารที่รวมตัวเป็นเจ้าหล่อนนั้นยังมี ความเศร้า
ความอึดอัด ความเหงา ความโดดเดี่ยว ต่างพร้อมใจมาเกิดแบบรวมตัวเป็นดาวโรย
ทุกวันยามฟากฟ้าเคลื่อนที่ไป..ใช่ว่าดาวโรยจะไม่เคลื่อนตัวนะ เจ้าหล่อนไม่ทำให้ผู้คนที่เฝ้ามองเจ้าหล่อนต้องเสียใจหรอก กระพริบพรายปรายตาราวว่าสุกใส เจ้าหล่อนทำหน้าที่ให้คนได้สุขใจทั้งที่ เจ้าหล่อนใจไร้สุข
ไม่ได้บอกไปอย่างหนึ่งว่าส่วนประกอบแห่งดาวโรยใช่ว่าจะไร้ความฝันเสียเลย มี....มีลีลาแห่งฝันที่มิมั่นใจประกอบอยู่เช่นกัน
และวันที่เจิดจรัสของดาวโรย... จ้าแจ่มขึ้นมา... เด็กน้อยคนหนึ่งเขานั่งมองดาวจากหน้าต่าง ตำแหน่งที่เขานั่งมองอยู่นั้น เขาไม่เห็นดาวอะไรเลย นอกจากดาวโรย เขายิ้มนิดๆยามเห็นแสงกระพริบริบหรี่ . ..ดวงตาแห่งฝันของเขามีประกายมันเป็นพลังแห่งความคำนึง
เด็กน้อย..ฝันว่าเขาได้ดวงดาวมาไว้ในมือมันสุกสว่าง ..และเขาก็อธิษฐานขอให้ทุกอย่างจงได้สำเร็จหวัง.... และแล้วคืนนั้นในความฝันอันสะอาดสดใส
เด็กน้อยงีบหลับไปข้างๆหน้าต่าง ..ฝันและอธิษฐาน..
ลมพัดแรงมาก เมฆเคลื่อนตัวบดบังทุกสิ่งทุกอย่างอย่างรวดเร็ว และมันก็บดบังดาวโรยจากฟากฟ้า ....ในความตื่น ณ มุมนั้น ดาวโรยหายลับในความมืดแห่งธรรมชาติที่รุนแรง แต่ดาวโรยได้กลายเป็นดาวเรืองในใจที่สดใสแห่งเด็กน้อยนั้นเสียแล้ว
.......ง่วงจัง..จะเขียนต่อยังไงดีนะ ...ให้เด็กน้อยมีแต่ความสุข ให้เขาได้พบและสำเร็จในสิ่งที่เขาหวัง ไม่ได้เล่าว่ายามเด็กน้อยหลับในมือของเขา คง มีภาพการ์ตูนต่างๆมากมายที่เขาสร้างขึ้นมา มันมีรูปแบบหลากหลาย และตัวที่เข้าแถวมาสุดท้าย ก็เป็นรูปเด็กน้อยตัวอ้วนน่ารักใส่แว่นยื่นแขนขวาโบกไปโบกมาในมือมีดาวดวงน้อยกระพริบแสง และบางทีดาวก็ลอยออกจากมือ และบางทีก็ลอยกลับเข้าไปอยู่ในมือ ...สลับกับอาการหัวเราะของเด็กน้อย
....แฮ่ะๆ...มันนิทานยุคที่อะไรๆมันทำได้ทั้งนั้นในอินเตอเน็ต ในคอมพิวเตอร์ ก็จะให้จบด้วยความสุขนะจ๊ะ แต่มันจะพรวดพราดมาเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ หรือ อย่างไร....ห้ามถาม
และแล้วดวงดาวในมือของเด็กน้อยก็กลายร่างเป็นหญิงสาวที่งดงาม และเด็กน้อยก็กลายเป็นเจ้าชายผู้งานสง่า ทั้งสองก็ชวนกันไปท่องแดนฝันอย่างมีความสุข....อิ อิ....
เห็นฤทธิ์ของความคิดถึงไหมนี่ มันผูกเรื่องได้ ..ข้างๆคูๆ เสียจนต้องขอลาไปนอนสักแป็บนะคะ ...ง่วงจริงๆเลย... แต่ก่อนไปขอยำอีกครั้งว่า....เนื่องมาแต่ความคิดถึง และ คิดถึง และก็คิดถึงจ๊ะ
ปล...ที่เขียนเล่าเป็นแบบนี้ โปรดอย่าใส่ดีกรีแห่งความอิจฉา เสียจนหมดความเป็นคนเชียวนะ ..เรื่องนี้เขียนเพราะรู้ว่าน้องเขาไม่มีวันมาอ่าน เขาทำแต่งาน และสร้างงาน และไม่เคยมาอ่านเวบไทยโพมเลย....5555555
26 มิถุนายน 2547 20:05 น.
อาภาภัส
นานแล้ว..
ยังจำได้ว่าชอบหยิบหนังสือมาอ่าน อ่านไปเรื่อยๆ อ่านจนหมดตู้ใหญ่ๆเท่าที่จำนวนหนังสือในตู้ของร้านขายหนังสือที่เพิ่งเลิกกิจการยังเหลืออยู่ในเวลานั้น
จะให้จำชื่อหนังสือว่าอ่านอะไรไปแล้วบ้างสำหรับเด็กอายุ เจ็ด ถึงแปดขวบ ก็คงจำมิได้ แต่จำมุมที่อ่านได้เลยล่ะ
ชิดฝาผนังจะเป็นตู้หนังสือใหญ่เต็มบ้าน ใหญ่ยิ่งกว่าห้องสมุดประชาชนบางที่ เสียด้วซำ สำหรับในยุคนั้นเท่าที่ความจดจำจะถอดรหัสภาพได้ ก็เจ้าของร้านเป็นนายกเทศมนตรี ประจำกิ่งอำเภอนั้น และต่อมาคิดว่าน่าจะเป็นช่วงวัยขนาดนั้นแหละที่เขาเปลี่ยนเป็นอำเภอด้วย เราเรียกเจ้าของร้านว่าป๋า เพราะพ่อยกพวกเราให้เป็นลูกๆของท่านด้วย ลูกบุญธรรม เพราะท่านไม่มีลูก และท่านก็เป็นเพื่อนสนิทของพ่อ
..ตายล่ะ...เริ่มจากตู้หนังสือไหง ..ใจเบี้ยวออกนอกเส้นทางไปได้นะ .เอาใหม่
เนื่องจากเพิ่งจะปิดกิจการร้านหนังสือลงใหม่ๆ ก็เพราะคุณป๋าไม่ว่าง ต้องไปเป็นนายกเทศมนตรี ดังนั้นร้านหนังสือก็เปิดแค่ประตูเล็กๆ แล้วเมื่อทุกคนเข้ามาในบ้าน ก็จะมุ่งไปอยู่หลังบ้าน เพราะเนื่องจากสว่างกว่าหน้าบ้าน
แต่สำหรับเรา สมัยนั้นผอมแห้งกระหร๋องกร๋องแกร๋ง สายตาก็ไม่ดี ตัวก็เล็กๆยังกะเด็กขี้โรค ชอบไปนอนอ่านอ่านหนังสือหน้าตู้กระจกที่ใส่หนังสือ ใกล้ๆจะถึงประตูที่เป็นส่วนหลัง มีแสงสว่างจากหลังบ้านที่เปิดโล่งส่องผ่านมาถึงให้เรานอนอ่านหนังสือได้ แต่ต้องเพ่งสายตาอย่างมาก ไม่รู้ว่าเรานอนเข้าไปได้ยังไงความกว้างของเนื้อที่ที่เหลือจากตู้วางมีไม่เกินไม้กระดานแผ่นเดียว นอนไปแล้วกระดุกกระดิกไม่ได้มันจะตกลงมา แต่เราก็แอบไปนอนอ่านตรงนั้นทุกที
เราอ่านหนังสือมากมาย เล่มใดหมดแล้วเราก็ไปหยิบเล่มใหม่มาอ่าน ถ้าจะให้จำว่ากี่เล่มคำตอบคือไม่รู้ รู้แต่ว่ากวาดอ่านทุกเล่มทุกชนิดจนหมดจนอ่านซำ
ที่จำได้เช่นนี้เพราะยังแว่วเสียงคุณน้าที่ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านในเวลานั้นให้คุณป๋า เพราะตอนนั้นคุณป๋าเลิกกับภรรยาแล้ว คุณน้าแม่บ้านผู้คอยดูแลพูดว่า
ไม่มีหนังสือแล้วค่ะ มันซำหมดแล้ว หนังสือมันอยู่สูงมากทุกครั้งที่เราไปอ่านหนังสือคุณน้าจะเป็นคนหยิบให้สำหรับเล่มที่อยู่สูงนะ เรายังจำได้ว่าเมื่อรู้ว่าซำแล้ว เราก็ยังอ่านอีกและเล่มมั้นก็คือ...นิทาน..นิทานที่ต้องเริ่มว่า...นานมาแล้ว
โหย...ก็บางทีไม่อยากพูดอย่างนั้น และไม่อยากเขียนอย่างนั้น มีอะไรไหม
หากจะขึ้นเรื่องในการเล่านิทานว่า ...นานแล้ว... เราจะให้คำว่า ..มา..ได้แอบไปเที่ยวที่ไหนสักระยะ....อิอิ ...ก็มีบางครั้งนะ ใครๆก็อยากตามใจตัวเอง
อยากตามใจหัวใจตัวเอง ..เหมือนอย่างเราวันนี้ไง...ก็มันขี้เกียจน่ะ ..ไม่ออกไปเรียนหนังสือ..อย่าเข้าใจผิดนะ บัดนี้เราไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไป ..เราเป็นคนแก่แล้ว ..แต่เรารักเรียนเราก็เลยไปเรียน แต่วันนี้เราขี้เกียจจะไป ..มันอยากอ่านหนังสือแบบเบาๆ..แฮ่ะๆ..ก็เราเลือกฟังเพลงของไทยโพมไง แล้วเราก็อ่านเนื้อเพลงทั้งภาษาอังกฤษและไทย แล้วก็สลับกับหลับเป็นระยะ..มันช่างเพลินอะไรอย่างนี้ วันนี้มันดีกว่าไปเรียน คือขี้เกียจออกจากบ้าน ขี้เกียจเจอคน ขี้เกียจ..ไปหมด..มีอะไรไหม..
นานแล้วสินะที่เราไม่เคยโผล่เข้ามาเขียนเรื่องสั้นที่นี่...ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ..ก็แค่ไม่คิดจะเขียน..แต่วันนี้คิดถึงมุมที่เรานอนอ่านหนังสือ คิดถึงส่วนที่เราสร้างฝันจินตนาการไปกับหนังสือที่อ่าน ...มันสำคัญนะ..ถ้าคิดไกลอีกนิด
นำตาเรากำลังจะไหลอยู่แล้วล่ะ... ก็บ้านนั้นน่ะสิ ..มันบ้านเราเอง..เราอยู่ก่อนคุณป๋าเสียอีก .มันเป็นบ้านสองชั้นที่เป็นตึกแถวห้องริมสุด ..ด้านข้างบ้านและหลังบ้าน ยังมีพื้นที่ว่างหลงเหลือให้ได้วิ่งเล่น กว้างมากเราจำได้ แต่คุณพ่อเรามีความจำเป็นที่ต้องขายให้คุณป๋า.. ก็เลยเป็นของคุณป๋า ..แต่เราเป็นเด็กคนเดียวในพี่น้องที่จะกลับไปค้างที่บ้านนี้ แล้วก็อ่านหนังสือ แล้วก็ขลุกอยู่บ้านนี้
จนเป็นที่รู้กันว่า ถ้าเราหายไป..ก็ไม่ต้องค้นไกล อยู่หน้าตู้หนังสืออย่างแน่นอน
ตกลงนี่เราจะเขียนถึง นานแล้วกับนิทานที่เราอ่าน หรืออะไรนะนี่ ..
บ้านนั้นมีภาพที่เราจำได้ลางเลือนเหลือเกิน..เรามีแม่ที่บ้านหลังนั้น แม่เราเอง ..วันนี้ วันเกิดแม่เรานะ..เรายังคิดถึงท่านเสมอ..แต่คงฝากสายสัมพันธ์แห่งดวงจิตไว้ได้เท่านี้นะคะแม่ สุขสันต์วันเกิดค่ะ..ขอให้มีสุขภาพดี นะคะ
นานแล้ว ที่ไกลแสนไกล .ที่มีกลุ่มเมฆล่องลอยอยู่เต็มฟากฟ้า เทพธิดาองค์น้อยตัวผอมกระหร่อง บางเฉียบๆ ก็ล่องลอยเหาะเหินเดินฟ้าไปเรื่อยๆ ในมือมีหนังสือที่ไปไหนก็ต้องมีหนังสือ ...แวะพักเหนื่อยที่ไหน ..ก็อ่านหนังสือ..เด็กๆเป็นกันรึเปล่าคะคนดี..ไอ้โรคอ่านหนังสือ..นี่นะ ..อาการของมันนะคะ ..จะเริ่มคันขยุกขยิกในหัวใจ...สายตามันก็จะเริ่มระรานหาเรื่องไปทั่ว ..หมายถึงหาเรื่องหนังสือจะอ่านน่ะค่ะ...และแล้ว ไม่ว่าจะเห็นเศษถุงกระดาษ ก็เริ่มรื้อและงัดแงะ
อ่าน ..อ่าน..อ่าน...เฮ้อไข้ทุเลาลง ฮ่ะๆๆ
นานแล้วต่อดีไหมคะ..คนดี..เรื่องที่อ่านแล้วจำแม่น ก็คงเป็นเจ้าชายกบกระมัง ....อิอิ ตอนนี้เทพธิดาขี้แห้ง ขอแปลงกายหน่อยนะจ๊ะ...เราจะกลายเป็นเจ้าหญิงผู้โสภา เย่อหยิ่ง ใครบอกอะไรก็ไม่เชื่อ ..ไม่เชื่อฟัง..ดื้อมากเลย..นิสัยแบบนี้ ..เขาเรียกว่าอะไรคะ เด็กๆใช่แล้ว ..เด็กดื้อ..
เจ้าหยิงผู้เย่อหยิ่ง...ไปเล่นที่ริมบึง...เล่นไปเล่นมา... แอบหยิบแหวนของเจ้าหญิงแม่ไปใส่ แล้วก็ทำตกนำป๋อมแป๋ม...แงๆๆๆ เจ้าหญิงร้องไห้สุดฤทธิ์สุดเดช
..จะเอาแหวน..ฮือ ฮือ จะเอาแหวน ...โธ่ ..เอ๋ย บึงก็ใหญ่ขนาดนั้น...ใครจะไปหาเจอ... นั่นแน่ พระเอกออก.. เจ้าชายกบ ถูกสาป เป็นกบ ก๊บ กบ อาศัย ณ ริมบึงนั้น ...ข้าช่วบเจ้าได้นะ แม่งามงอน ..แต่เจ้าต้องสัญญาว่าจะแต่งงานกับข้า
ถ้าเจ้ารักษาสัญญา ข้าจะเก็บแหวนคืนให้เจ้า .... จริงเหรอ ได้สิ...เอาแหวนมาเถอะ ...เจ้าชายกบ ก็ดำ ดุ๊ยดุ่ย ลงไปก้นบึง เจ้าหญิงก็ได้แหวนสมประสงค์..
..ขอบใจสักคำก็ไม่มี ..วิ่งหนีหาย กระโปรงปลิวไปเลย... แฮ่ะ ก็คิดว่า กบมันน่าเกลียดไง ..แล้วก็จะมาอยู่กับมนุษย์ได้ไง...
ตกดึกนะ... โอ๊บๆๆ เสียงกบมันร้อง...ฝนไม่ได้ตกนะ.. เจ้าชายมาแล้ว
เจ้าหญิง ..ทำไมถึงไม่รักษา ..คำพูด..ล่ะนี่.. ขอโทษนะ เราผิดจริงๆ ไม่รู้เลยนะ
ว่าท่านเก่งอย่างนี้ ..เอาอย่างนี้นะ เจ้าหญิงขอไถ่โทษ ..ท่านกระโดดขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆเรา เราจะเล่นดนตรี ให้ท่านฟัง ..เพราะไหมจ๊ะ..
เราขอฟังเสียงของเจ้าหญิงด้วยได้ไหม.. เพลงที่ร้อง..ที่เจ้าหญิงชอบ..
อือม์ ..ตอบไม่ถูกหรอก ก็ชอบไปหมดน่ะ เพลงก็เพราะทั้งนั้น...
แต่งใหม่..ใส่ทำนองเอง..ร้องเองนะ...
...เปาะแปะ ..เปาะแปะ เปาะแปะ ฝนหยดสักสองสามแหมะ แงะแคะแกะร้องเพลงกบ โอ๊บ โอ๊บ โอ๊บ โอ๊บ โอ๊บ โอ๊บ กบร้อง อ๊บ อบ แล้วหลบอีตอนฝนคก
..อุยเจ้าหญิง..เพลงท่านเพราะแปลกๆนะ ..อือม์ แต่เรา ก็ชอบฟัง..วันนี้ ดึก แล้ว เราไปก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาใหม่
..วันรุ่งขึ้น ..และวันต่อไปเรื่อยๆ ...กบจะมาฟังเจ้าหญิงร้องเพลงและเล่นดนตรีทุกคืน ....ความผูกพันธ์ในหัวใจ เกาะเกี่ยวเป็นความเข้าใจ เป็นความห่วงใย ....
เจ้าหญิงเราต้องไปแล้วนะ
....แต่วันนี้..เราอยากขอท่านอย่างพิเศษนะ ...มานี่แน่ะ...แว็บเดียวมองแทบไม่ทันเลย...อิ อิ อิ เจ้าหญิง แอบจุ๊บเจ้าชายกบเสียแล้ว....
ทันใดนั้น...เบื้องหน้าของเจ้าหญิง ..เจ้าชายผู้งามสง่า ก็ปรากฏโฉมออกมา
อือม์ ...
มันช่างเป็นนิทานรักที่โรแมนติกเสียนี่กระไร สองคนก็ครองรักกันอย่างมีความสุข
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คำสัญญา ครองใจ ความสดใสแบ่งกัน ความผูกพันธ์ในธรรมชาติ ด้วยเสียงเพลงเป็นสื่อประสาน ..สร้างนิทานสอนเด็กๆให้รู้จักคำว่าความดี ความงดงามในใจที่ต้องมีในทุกคนนะคะ...
ไปเลย..ค่ะ ไปทานข้าวเย็น ร่วมกัน อ่านหนังสือให้คุณตาคุณยายคุณปู่คุณย่า คุณพ่อ คุณแม่ คุณ..++++ มากหลายฟังนะคะ
หนังสือคือสื่อสร้างสรรค์ สวรรค์แห่งทางอารมณ์ พรมหัวใจจินตนา
ฝากสายตาลอยผ่านเนิน อยู่ถึงไกลหัวใจเพลิน เรียกทุกสิ่งกลับมาซึมทราบ
ผ่านใจสู่วัย จากวัยสู่ใจ วันนี้และวันไหน เราจะสุขใจเสมอ
..รักเด็กๆนะคะ...อ่านหนังสือแล้ว ..หอมคุณตาหนึ่งที ..กอดคุณตาอีกหนึ่งครั้ง แล้วบอกว่ารักคุณตาเสมอ....
เนื่องในวันแห่งกวีเอกของโลก ท่านสุนทรภู่ ๒๖ มิถุนายน ๒๕๔๗ ปีนี้
ขอมอบสิ่งดีๆกับทุกคนค่ะ
ด้วยรักจากหัวใจ
อรุโณทัย อาภาภัส
26 มิถุนายน 2547 19:24 น.
อาภาภัส
.นานแล้ว..
ยังจำได้ว่าชอบหยิบหนังสือมาอ่าน อ่านไปเรื่อยๆ อ่านจนหมดตู้ใหญ่ๆเท่าที่จำนวนหนังสือในตู้ของร้านขายหนังสือที่เพิ่งเลิกกิจการยังเหลืออยู่ในเวลานั้น
จะให้จำชื่อหนังสือว่าอ่านอะไรไปแล้วบ้างสำหรับเด็กอายุ เจ็ด ถึงแปดขวบ ก็คงจำมิได้ แต่จำมุมที่อ่านได้เลยล่ะ
ชิดฝาผนังจะเป็นตู้หนังสือใหญ่เต็มบ้าน ใหญ่ยิ่งกว่าห้องสมุดประชาชนบางที่ เสียด้วซำ สำหรับในยุคนั้นเท่าที่ความจดจำจะถอดรหัสภาพได้ ก็เจ้าของร้านเป็นนายกเทศมนตรี ประจำกิ่งอำเภอนั้น และต่อมาคิดว่าน่าจะเป็นช่วงวัยขนาดนั้นแหละที่เขาเปลี่ยนเป็นอำเภอด้วย เราเรียกเจ้าของร้านว่าป๋า เพราะพ่อยกพวกเราให้เป็นลูกๆของท่านด้วย ลูกบุญธรรม เพราะท่านไม่มีลูก และท่านก็เป็นเพื่อนสนิทของพ่อ
..ตายล่ะ...เริ่มจากตู้หนังสือไหง ..ใจเบี้ยวออกนอกเส้นทางไปได้นะ .เอาใหม่
เนื่องจากเพิ่งจะปิดกิจการร้านหนังสือลงใหม่ๆ ก็เพราะคุณป๋าไม่ว่าง ต้องไปเป็นนายกเทศมนตรี ดังนั้นร้านหนังสือก็เปิดแค่ประตูเล็กๆ แล้วเมื่อทุกคนเข้ามาในบ้าน ก็จะมุ่งไปอยู่หลังบ้าน เพราะเนื่องจากสว่างกว่าหน้าบ้าน
แต่สำหรับเรา สมัยนั้นผอมแห้งกระหร๋องกร๋องแกร๋ง สายตาก็ไม่ดี ตัวก็เล็กๆยังกะเด็กขี้โรค ชอบไปนอนอ่านอ่านหนังสือหน้าตู้กระจกที่ใส่หนังสือ ใกล้ๆจะถึงประตูที่เป็นส่วนหลัง มีแสงสว่างจากหลังบ้านที่เปิดโล่งส่องผ่านมาถึงให้เรานอนอ่านหนังสือได้ แต่ต้องเพ่งสายตาอย่างมาก ไม่รู้ว่าเรานอนเข้าไปได้ยังไงความกว้างของเนื้อที่ที่เหลือจากตู้วางมีไม่เกินไม้กระดานแผ่นเดียว นอนไปแล้วกระดุกกระดิกไม่ได้มันจะตกลงมา แต่เราก็แอบไปนอนอ่านตรงนั้นทุกที
เราอ่านหนังสือมากมาย เล่มใดหมดแล้วเราก็ไปหยิบเล่มใหม่มาอ่าน ถ้าจะให้จำว่ากี่เล่มคำตอยคือไม่รู้ รู้แต่ว่ากวาดอ่านทุกเล่มทุกชนิดจนหมดจนอ่านซำ
ที่จำได้เช่นนี้เพราะยังแว่วเสียงคุณน้าที่ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านในเวลานั้นให้คุณป๋า เพราะตอนนั้นคุณป๋าเลิกกับภรรยาแล้ว คุณน้าแม่บ้านผู้คอยดูแลพูดว่า
ไม่มีหนังสือแล้วค่ะ มันซำหมดแล้ว หนังสือมันอยู่สูงมากทุกครั้งที่เราไปอ่านหนังสือคุณน้าจะเป็นคนหยิบให้สำหรับเล่มที่อยู่สูงนะ เรายังจำได้ว่าเมื่อรู้ว่าซำแล้ว เราก็ยังอ่านอีกและเล่มมั้นก็คือ...นิทาน..นิทานที่ต้องเริ่มว่า...นานมาแล้ว
โหย...ก็บางทีไม่อยากพูดอย่างนั้น และไม่อยากเขียนอย่างนั้น มีอะไรไหม
หากจะขึ้นเรื่องในการเล่านิทานว่า ...นานแล้ว... เราจะให้คำว่า ..มา..ได้แอบไปเที่ยวที่ไหนสักระยะ....อิอิ ...ก็มีบางครั้งนะ ใครๆก็อยากตามใจตัวเอง
อยากตามใจหัวใจตัวเอง ..เหมือนอย่างเราวันนี้ไง...ก็มันขี้เกียจน่ะ ..ไม่ออกไปเรียนหนังสือ..อย่าเข้าใจผิดนะ บัดนี้เราไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไป ..เราเป็นคนแก่แล้ว ..แต่เรารักเรียนเราก็เลยไปเรียน แต่วันนี้เราขี้เกียจจะไป ..มันอยากอ่านหนังสือแบบเบาๆ..แฮ่ะๆ..ก็เราเลือกฟังเพลงของไทยโพมไง แล้วเราก็อ่านเนื้อเพลงทั้งภาษาอังกฤษและไทย แล้วก็สลับกับหลับเป็นระยะ..มันช่างเพลินอะไรอย่างนี้ วันนี้มันดีกว่าไปเรียน คือขี้เกียจออกจากบ้าน ขี้เกียจเจอคน ขี้เกียจ..ไปหมด..มีอะไรไหม..
นานแล้วสินะที่เราไม่เคยโผล่เข้ามาเขียนเรื่องสั้นที่นี่...ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ..ก็แค่ไม่คิดจะเขียน..แต่วันนี้คิดถึงมุมที่เรานอนอ่านหนังสือ คิดถึงส่วนที่เราสร้างฝันจินตนาการไปกับหนังสือที่อ่าน ...มันสำคัญนะ..ถ้าคิดไกลอีกนิด
นำตาเรากำลังจะไหลอยู่แล้วล่ะ... ก็บ้านนั้นน่ะสิ ..มันบ้านเราเอง..เราอยู่ก่อนคุณป๋าเสียอีก .มันเป็นบ้านสองชั้นที่เป็นตึกแถวห้องริมสุด ..ด้านข้างบ้านและหลังบ้าน ยังมีพื้นที่ว่างหลงเหลือให้ได้วิ่งเล่น กว้างมากเราจำได้ แต่คุณพ่อเรามีความจำเป็นที่ต้องขายให้คุณป๋า.. ก็เลยเป็นของคุณป๋า ..แต่เราเป็นเด็กคนเดียวในพี่น้องที่จะกลับไปค้างที่บ้านนี้ แล้วก็อ่านหนังสือ แล้วก็ขลุกอยู่บ้านนี้
จนเป็นที่รู้กันว่า ถ้าเราหายไป..ก็ไม่ต้องค้นไกล อยู่หน้าตู้หนังสืออย่างแน่นอน
ตกลงนี่เราจะเขียนถึง นานแล้วกับนิทานที่เราอ่าน หรืออะไรนะนี่ ..
บ้านนั้นมีภาพที่เราจำได้ลางเลือนเหลือเกิน..เรามีแม่ที่บ้านหลังนั้น แม่เราเอง ..วันนี้ วันเกิดแม่เรานะ..เรายังคิดถึงท่านเสมอ..แต่คงฝากสายสัมพันธ์แห่งดวงจิตไว้ได้เท่านี้นะคะแม่ สุขสันต์วันเกิดค่ะ..ขอให้มีสุขภาพดี นะคะ
นานแล้ว ที่ไกลแสนไกล .ที่มีกลุ่มเมฆล่องลอยอยู่เต็มฟากฟ้า เทพธิดาองค์น้อยตัวผอมกระหร่อง บางเฉียบๆ ก็ล่องลอยเหาะเหินเดินฟ้าไปเรื่อยๆ ในมือมีหนังสือที่ไปไหนก็ต้องมีหนังสือ ...แวะพักเหนื่อยที่ไหน ..ก็อ่านหนังสือ..เด็กๆเป็นกันรึเปล่าคะคนดี..ไอ้โรคอ่านหนังสือ..นี่นะ ..อาการของมันนะคะ ..จะเริ่มคันขยุกขยิกในหัวใจ...สายตามันก็จะเริ่มระรานหาเรื่องไปทั่ว ..หมายถึงหาเรื่องหนังสือจะอ่านน่ะค่ะ...และแล้ว ไม่ว่าจะเห็นเศษถุงกระดาษ ก็เริ่มรื้อและงัดแงะ
อ่าน ..อ่าน..อ่าน...เฮ้อไข้ทุเลาลง ฮ่ะๆๆ
นานแล้วต่อดีไหมคะ..คนดี..เรื่องที่อ่านแล้วจำแม่น ก็คงเป็นเจ้าชายกบกระมัง ....อิอิ ตอนนี้เทพธิดาขี้แห้ง ขอแปลงกายหน่อยนะจ๊ะ...เราจะกลายเป็นเจ้าหญิงผู้โสภา เย่อหยิ่ง ใครบอกอะไรก็ไม่เชื่อ ..ไม่เชื่อฟัง..ดื้อมากเลย..นิสัยแบบนี้ ..เขาเรียกว่าอะไรคะ เด็กๆใช่แล้ว ..เด็กดื้อ..
เจ้าหยิงผู้เย่อหยิ่ง...ไปเล่นที่ริมบึง...เล่นไปเล่นมา... แอบหยิบแหวนของเจ้าหญิงแม่ไปใส่ แล้วก็ทำตกนำป๋อมแป๋ม...แงๆๆๆ เจ้าหญิงร้องไห้สุดฤทธิ์สุดเดช
..จะเอาแหวน..ฮือ ฮือ จะเอาแหวน ...โธ่ ..เอ๋ย บึงก็ใหญ่ขนาดนั้น...ใครจะไปหาเจอ... นั่นแน่ พระเอกออก.. เจ้าชายกบ ถูกสาป เป็นกบ ก๊บ กบ อาศัย ณ ริมบึงนั้น ...ข้าช่วบเจ้าได้นะ แม่งามงอน ..แต่เจ้าต้องสัญญาว่าจะแต่งงานกับข้า
ถ้าเจ้ารักษาสัญญา ข้าจะเก็บแหวนคืนให้เจ้า .... จริงเหรอ ได้สิ...เอาแหวนมาเถอะ ...เจ้าชายกบ ก็ดำ ดุ๊ยดุ่ย ลงไปก้นบึง เจ้าหญิงก็ได้แหวนสมประสงค์..
..ขอบใจสักคำก็ไม่มี ..วิ่งหนีหาย กระโปรงปลิวไปเลย... แฮ่ะ ก็คิดว่า กบมันน่าเกลียดไง ..แล้วก็จะมาอยู่กับมนุษย์ได้ไง...
ตกดึกนะ... โอ๊บๆๆ เสียงกบมันร้อง...ฝนไม่ได้ตกนะ.. เจ้าชายมาแล้ว
เจ้าหญิง ..ทำไมถึงไม่รักษา ..คำพูด..ล่ะนี่.. ขอโทษนะ เราผิดจริงๆ ไม่รู้เลยนะ
ว่าท่านเก่งอย่างนี้ ..เอาอย่างนี้นะ เจ้าหญิงขอไถ่โทษ ..ท่านกระโดดขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆเรา เราจะเล่นดนตรี ให้ท่านฟัง ..เพราะไหมจ๊ะ..
เราขอฟังเสียงของเจ้าหญิงด้วยได้ไหม.. เพลงที่ร้อง..ที่เจ้าหญิงชอบ..
อือม์ ..ตอบไม่ถูกหรอก ก็ชอบไปหมดน่ะ เพลงก็เพราะทั้งนั้น...
แต่งใหม่..ใส่ทำนองเอง..ร้องเองนะ...
...เปาะแปะ ..เปาะแปะ เปาะแปะ ฝนหยดสักสองสามแหมะ แงะแคะแกะร้องเพลงกบ โอ๊บ โอ๊บ โอ๊บ โอ๊บ โอ๊บ โอ๊บ กบร้อง อ๊บ อบ แล้วหลบอีตอนฝนคก
..อุยเจ้าหญิง..เพลงท่านเพราะแปลกๆนะ ..อือม์ แต่เรา ก็ชอบฟัง..วันนี้ ดึก แล้ว เราไปก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาใหม่
..วันรุ่งขึ้น ..และวันต่อไปเรื่อยๆ ...กบจะมาฟังเจ้าหญิงร้องเพลงและเล่นดนตรีทุกคืน ....ความผูกพันธ์ในหัวใจ เกาะเกี่ยวเป็นความเข้าใจ เป็นความห่วงใย ....
เจ้าหญิงเราต้องไปแล้วนะ
....แต่วันนี้..เราอยากขอท่านอย่างพิเศษนะ ...มานี่แน่ะ...แว็บเดียวมองแทบไม่ทันเลย...อิ อิ อิ เจ้าชายแอบจุ๊บเจ้าชายกบเสียแล้ว....
ทันใดนั้น...เบื้องหน้าของเจ้าหญิง ..เจ้าชายผู้งามสง่า ก็ปรากฏโฉมออกมา
อือม์ ...
มันช่างเป็นนิทานรักที่โรแมนติกเสียนี่กระไร สองคนก็ครองรักกันอย่างมีความสุข
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คำสัญญา ครองใจ ความสดใสแบ่งกัน ความผูกพันธ์ในธรรมชาติ ด้วยเสียงเพลงเป็นสื่อประสาน ..สร้างนิทานสอนเด็กๆให้รู้จักคำว่าความดี ความงดงามในใจที่ต้องมีในทุกคนนะคะ...
ไปเลย..ค่ะ ไปทานข้าวเย็น ร่วมกัน อ่านหนังสือให้คุณตาคุณยายคุณปู่คุณย่า คุณพ่อ คุณแม่ คุณ..++++ มากหลายฟังนะคะ
หนังสือคือสื่อสร้างสรรค์ สวรรค์แห่งทางอารมณ์ พรมหัวใจจินตนา
ฝากสายตาลอยผ่านเนิน อยู่ถึงไกลหัวใจเพลิน เรียกทุกสิ่งกลับมาซึมทราบ
ผ่านใจสู่วัย จากวัยสู่ใจ วันนี้และวันไหน เราจะสุขใจเสมอ
..รักเด็กๆนะคะ...อ่านหนังสือแล้ว ..หอมคุณตาหนึ่งที ..กอดคุณตาอีกหนึ่งครั้ง แล้วบอกว่ารักคุณตาเสมอ....
เนื่องในวันแห่งกวีเอกของโลก ท่านสุนทรภู่ ๒๖ มิถุนายน ๒๕๔๗ ปีนี้
ขอมอบสิ่งดีๆกับทุกคนค่ะ
ด้วยรักจากหัวใจ
อรุโณทัย อาภาภัส
5 พฤษภาคม 2547 17:41 น.
อาภาภัส
ในวันที่ฝนตกจนเปียกชุ่มทุกหนทุกแห่งอย่างเช้าวันนี้ ที่เป็นวันหยุด วันฉัตรมงคล ใครๆอยู่บ้านแต่คุณเปรี้ยวเธอออกจากบ้าน ฝนตกล่ะก็ถ้าเป็นอาหารก็คือจานโปรดของคุณเธอ คุณเปรี้ยวชอบดูสายฝน เม็ดฝน เสียงฝน และยามฟ้าแลบ ฟ้าร้อง เธอก็ชอบดูและชอบฟังเสียง ดูทั้งกลัวๆ และฟังชนิดที่ว่าแหงนมองฟ้าด้วยความยอกแสยง แต่ก็ยังคอยมอง สองมือบางทีก็อุดหู สีหน้ามีอาการเหยเก เล็กน้อย แต่ก็นั่นแหละ ทุกอย่างที่กล่าวเธอชอบหมด จะหาภาพใดๆที่จะมาเทียบภาพธรรมชาติยามสายฟ้าฟาดลงมาเป็นริ้วๆคงไม่มี
ในความน่ากลัว กลับมีความงามแซกอยู่
มองสายฝนที่สาดซัดมาสู่กระจกหน้าต่างรถ แล้วค่อยๆรินไหลมันช่างปล่อยหัวใจไปได้ไกลเสียจริงๆ โน่นแน่ะไป เท็กซัสเลย คุณเปรี้ยวไม่เคยไปหรอกนะ แต่คิดถึงเพื่อนใหม่คนหนึ่งที่เล่นอินเตอเน็ตแล้วเล่าสู่กันฟัง
สมัยเด็กๆใครๆก็มักจะเรียกเขาว่า พ่อรูปหล่อ ฉลาดเฉลียวใครถามอะไรพ่อรูปหล่อก็จะตอบได้ทุกเรื่องไม่มีผิดพลาด ตัวผอมบางๆเหมือนคนไม่ค่อยจะมีกิน เอ๊ย ไม่ใช่คนที่ไม่ค่อยจะกินอะไร มิไยที่พ่อแม่ต้องคอยห้ามปรามว่าหยุดกินบ้างนะลูก เพลาๆลงหน่อย น้องๆอีกตั้งสามคนนะ น้องสาวทั้งนั้น มันจึงทำให้พ่อรูปหล่อวางก้ามได้ และกินได้ไม่เหมือนรูปร่าง
นี่ ถอยไป พี่เป็นพี่นะ เดี๋ยวแบ่งให้ พ่อรูปหล่อมักใช้เสียงอันทรงอำนาจเสมอ ยามที่มีขนมมาจากแม่ และเขาจะต้องทำหน้าที่อย่างยุติธรรม
ขนมสามชิ้น เท่ากันเสมอ อีกชิ้นหนึ่งใหญ่หน่อย เป็นของผู้ผดุงความยุติธรรม
เสียงน้องทั้งสามโวยวาย ทำไมของพี่ใหญ่กว่าล่ะ คำตอบที่ชัดเจน( ทำเสียงแบบดาราตลกตี๋ เรื่องบางรักซอยเก้า ช่องเก้าตอนเย็นวันเสาร์ด้วยนะ)
อ่า อันนี้ช่วยไม่ได้ ฉันเกิดมาเป็นพี่ ต้องตัวใหญ่ก่อน ก็ต้องกินเยอะก่อน อันนี้ถูกต้องแล้ว (เวลาพูดไปอย่าลืมทำตาเล็กตาน้อยไปด้วยล่ะ)
ฉัน เรียกเขาว่าแท่ง..ไม้ที โอ้โฮ ก็เขาบอกว่า เขาหล่อขนาดดารา
พีท เชียวนะตอนนี้น่ะ เล่าไปก็รู้สึกสงสารนะไปอยู่ต่างประเทศตั้งเจ็ดปี ตอนแรกก็บอกว่าสนุกดี แต่ตอนนี้ที่ได้ยินบ่นมาก็คือคำว่าเบื่อ ยามหนาวก็หนาวมาก ยามร้อนก็ร้อนสุดๆ ไปๆมาๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าพ่อรูปหล่อแกได้ไปเมืองนอกตั้งแต่ตอนไหน ก็ความฝันวัยเด็กของพ่อรูปหล่อ คืออยากเป็นทหาร อาจด้วยเคยเห็นพ่อของตนเป็นทหารเกณฑ์และเคยไปรบที่ลาว อือไม่รู้ว่ามันควรจะเป็นปีอะไร ฉันสัญญากับเขาไว้ว่าจะเขียนเรื่องให้เขาอ่านแก้เหงา และก็แถมโฆษนา หาสาวแถมให้ด้วยนะ
สาวโสดๆฟังทางนี้นะจ๊ะ พ่อรูปหล่อเป็นคนใจดีมาก จริงใจ ไม่โกหก รักความถูกต้อง ตอนนี้เหงาเป็นบางเวลา ใครคิดจะคุยล่ะก็ ต้องประกาศสมัครกลางอากาศน่ะแหละ วันดีคืนดีพ่อรูปหล่อจะแวะผ่านเน็ตไปแหมะที่บ้านคุณสาวๆเอง 555555555 ดูความจริงใจของคุณเปรี้ยวสิคะ สัญญานิดเดียวทำให้เพื่อนเยอะมากเลย เฮ้อ ..พูดแล้วก็ชักคิดถึงพ่อรูปหล่อเหมือนกันนะ.. ยังจำครั้งแรกที่คุยกันได้
สวัสดีครับ ทำอะไรอยู่ครับ ผมชอบอ่านกลอนที่คุณเขียนมากเลย วันนี้ว่างเหรอครับ คำถามมาเป็นชุดทีเดียว คุณเปรี้ยวพิมพ์ตอบแทบไม่ทัน และมีความจริงอย่างหนึ่งที่คุณเปรี้ยวได้บอกพ่อรูปหล่อ ตายเลยฉันนึกว่าชื่อคุณมาจาก แท็กซี่ ไหงเป็นเท็กซัสไปได้ พ่อรูปหัวเราะชอบอกชอบใจมาก คงนานแล้วที่ไม่ค่อยได้ตลก คือเป็นคนเก่งเสียจนเคยตัวก็ตลกไม่เป็น
หาเวลาหัวเราะก็แทบจะไม่เจอ
ผมอยากเรียกชื่อของคุณว่าหวานนะ ผมชอบหวาน มันฟังแล้วหวานดี นั่นเป็นไงคารมของพ่อรูปหล่อ ฟังแล้วนะ ถ้าไม่ฝืนหัวใจไว้ล่ะก็ ต้องกระโดดเกาะลมไปเท็กซัส หรือไม่ก็อาศัยหมู่เมฆเคลื่อนตัวไปหล่นเป็นเม็ดหิมะในหน้าหนาว จะได้เฝ้าพ่อรูปหล่อนานๆหน่อย
ตอนนี้นะจากที่เห็นโดยรูปที่ส่งมา แก้มของพ่อรูปหล่อเป็นสีชมพูไม่ธรรมดาเลย จากเด็กสกล ไปอยู่ บนแมนชั่นหรู ๆ น้ำพริกปลาทู ปลาร้าไม่รู้จักแล้ว (เพราะไม่มีที่จะให้ซื้อ) กินแต่ขนมปัง นมเนย จนกลิ่นลมหายใจยังเป็นกลิ่นชีสเลย อันนี้คุณเปรี้ยวเดาเองน่ะ
เอาไงดี.วันนี้..เขียนเล่าเท่าที่ทำได้นะ คืองี้นะ.เวลาที่เธอไม่รู้จะหาเรื่องหัวเราะยังไงเธอก็ไปคุยกับฝรั่งสิ แล้วก็บอกว่าแลกเปลี่ยนภาษากัน เธอคิดถึงทางเมืองไทยใช่ไหม เอาแค่คำว่าคิดถึงนะ ฝรั่งจะพูดยัง คงไม่ได้คำว่าถึงหรอกนะ แต่ได้คำว่า ตึง หรือว่าไง .. แต่ที่แน่ๆตอนนี้เราก็คิดถึงนายเช่นกัน
และนายก็ต้องฟังชัดเจนว่า คิดถึง ..คิดถึงนะ พ่อรูปหล่อ แท่ง ..ไม้ที..
เราเขียนเรื่องให้แล้วนะหลับฝันดีนะ..แต่นายบอกว่ามันร้อนใช่ไหม เราส่งไอติมตรา ยิ้มหวาน ผ่านเมล์อากาศแล้วทะลุผ่านแดนฝัน นายคงได้รับนะ
หน้าส่วนตัว
1172
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอาภาภัส
