เสี้ยวเวลา

อาภาภัส

เพียงช่วงหนึ่งซึ่งฝันวันเลยผ่าน    เป็นเศษสานรอยดินทุกถิ่นฐาน
ยามต้องแสงอาจดูวาวตระการ       จ้องนับนานแค่เม็ดทรายในสายลม
ปลิวลิ่วล่องลอยเล่นเผ่นตามน้ำ      บางทีคล้ำดำด่างอย่างขื่นขม
เหตุด้วยถอยลอยหล่นตรงโคลนตม   ผู้นิยมหาไม่เห็นกระเด็นไกล
อยู่ใต้ตีนปีนตลิ่งก็บ่อยบ่อย               แต่ยังคอยคิดดีดีได้ไหม
จำต้องทนเกิดเช่นนี้คือเป็นไป          เศษละไมใสสว่างทางละมุน
มีจริงอยู่อยู่จริงสิ่งที่ชัด                       พอนำขัดปัดแต่งแรงเนื่องหนุน
ผสมสีสวยสรรค์กลับเจือจุน                ใครมีบุญย่อมคิดออกบอกตรงตรง
เกิดจากไหนไปนอกหรือเนาถิ่น        เดินหรือบินอย่างกาหรืออย่างหงส์
ค่าดวงใจใช่ไหมบอกเผ่าพงศ์            เวรเป็นวงคงเวียนเปลี่ยนเพราะตน
อ่านอักษรกลอนหนึ่งซึ้งรสถ้อย          จึงแจงจ้อยลอยใจใช่สับสน
สมมุติสิ่งเม็ดทรายที่ปะปน                  เช่นเชิงคนเชิงคิดติดกลอนกานท์