รักที่ถูกลืม(สุนทรภู่)

อาภาภัส

รักที่ถูกลืม                    โดย  อาภาภัส ทรัพย์คง
                                                                       .........  ศรีเอย
                                                      ใครต่างเคยจดจำคำเล่าขาน
                                                      ตั้งแต่ครั้งเบื้องบุราณกาล
                                                      อักษราหวานอ่อนถ้อยร้อยวาที
                                                       จะโศกอื่นหมื่นแสนไม่แน่นหนัก
                                                       เหมือนจากรักขวัญตามารศรี
                                                       คราสยามล่วงกว่าสองร้อยปี
                                                       ชื่อท่านนี้ไยป่นปนมัวเมา
                                                       ยี่สิบหกมิถุนาชราหรือ
                                                       จึงได้ถือเป็นวันอันขลาดเขลา
                                                       สิ่งเสพย์ติดชิดเองโง่งมเงา
                                                       หลงสิ่งเร้าเข้าออกต้องลอกเอง
                                                      ชาติไทยนี้ดีจริงหยิ่งในเกียรติ์
                                                      ไยยัดเยียดเลวล่มมาข่มเหง
                                                       กลบตัวฝังรั้งถอยอย่างกลัวเกรง
                                                       ชาตินักเลงรู้สู้กู้แทนคุณ
                                                       กี่ชั่วโคตรกี่ร้อยโกฐที่วางตั้ง
                                                       แม้นพลาดพลั้งยังเรียนเพื่อเกื้อหนุน
                                                       ให้มียศมีศักดิ์มีตระกูล
                                                       อ่านกลอนสุนทรสอนตอนอ่อนวัย
                                                       คราเมื่อศรีนิราศภูเขาทอง
                                                       ล่องลำคลองธารากระจ่างใส
                                                       มีคำกลอนวอนเว้าให้เข้าใจ
                                                       หากเกิดใหม่อายุยืนหมื่นปีเกิน
                                                       ท่านตั้งจิตเมื่อถึงประโคนปัก
                                                       ชนตระหนักเสาหินแดนถิ่นเถิน
                                                       ลุตอนนี้ผลักหลักแนวดำเนิน 
                                                        ต่างมองเมินลืมสิ้นซึ่งวิญญา

                                                         ภาษาไทยของไทยเพื่อไทยคง
                                                        ชาติดำรงตรงแก่นแกนศึกษา
                                                         รู้อะไรไม่สู้รู้วิชา
                                                         ดื่มสุราไม่รอดต้องวอดวาย
                                                        เสียดายนักปลักตมที่ถมทับ
                                                        กลับทิ้งลับสับตัวหัวใจสลาย
                                                         ภาษาพ่อภาษาแม่พูดแล้วอาย
                                                         ภาษาควายตามก้นก่นว่างาม
                                                         สุนทรกล่าวเรื่องเหล้าเมาแล้วเปลี่ยน
                                                        ยุคนี้เพี้ยนกว่าศรีดูหยาบหยาม
                                                        พันธุ์ผสมชมเท่ห์ชวนกันตาม
                                                        แท้ลายครามโดนฉกยกไปครอง
                                                        เมาสนิทมิดมอดจอดบางจาก
                                                        ทั้งพลัดพรากลืมตนให้หม่นหมอง
                                                        แผ่นดินนี้ลูกหลานไทยเกี่ยวดอง
                                                        จงตริตรองกรองภาษากล้ายืนยง
                                                        รักจะเลิศเชิดชูบรรพชน
                                                        สมควร คน วาจา พญาหงส์
                                                        อย่าลืม รัก ฟูมฟัก รักษาวงศ์
                                                        สิ่งบอกบ่ง คงค่า ภาษาไทย
                                                         ๒๖ มิถุนา ณ ครานี้
                                                         จงพึงมี ปัญญา ชี้ ขานไข
                                                         สุนทรภู่บรมครูกวีไกล
                                                      กราบท่านไซร้ แล้วสำเหนียก เรียกไทยคืน
                                                         ลืมยามหลับลับล่วงพอถ่วงถอน
                                                         แต่อย่าหย่อนขุดรากกระชากขืน
                                                         รีบเร่งย้ำนำไทยให้ต่อตื่น
                                                         รักระรื่นชื่นใจ ไทยทั้งนั้น
       26 มิถุนายน 2549   พระประแดง 19/8 หมู่ 17 ต.บางหญ้าแพรก อ.พระประแดง  จ. สมุทรปราการ