แสงอรุณเบิกหล้าเมื่อฟ้าสาง บนใบไม้น้ำค้างพราวพร่างใส ละอองน้ำควบแน่นดังแก่นใจ เป็นน้ำค้างหยดใหม่หยาดไหลริน เมื่อตะวันส่องฉายที่ปลายฟ้า เหล่าวิหคนกกาก็ลาถิ่น ขยับปีกเหินฟ้าออกหากิน ครั้นสุรีย์แสงสิ้นก็กลับรัง เธอจากไปในวันที่ฉันเศร้า เหลือเพียงรักดั่งเงาที่เราหวัง เอื้อมมือคว้ากอดเงาน่าเศร้าจัง หยดน้ำตาประดังรินหลั่งลง จะมีไหมคำลาเธอมาเอ่ย ไม่เคยยินคำเผยเฉลยส่ง ดอกลั่นทมสีขาวยังมั่นคง แม้ชีวิตปลิดปลงประสงค์รอ
หน้าส่วนตัว
965
