เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์(1)

อาชา

ในชีวิตของคนเราจะมีสักกี่ครั้งกันที่เราจะรู้จักเปิดใจยอมรับในทุกๆสิ่ง  ทุกสิ่งบนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนเพราะความแน่นอนที่สุดก็คือความไม่แน่นอน  ปาฏิหาริย์จึงเกิดขึ้นได้เสมอ  และก็เป็นหนึ่งในเรื่องเหลือเชื่อสำหรับคนอย่างฉันที่ปิดประตูหัวใจไปแล้ว  นับตั้งแต่วันที่ย้ายโรงเรียนประถมจากสีลมมายังโรงเรียนมัธยมในเจริญกรุง

          จนในที่สุด "ปาฏิหาริย์" ก็ได้เกิดขึ้นกับชีวิตของฉัน  เมื่อ "เขา" ได้เข้ามาในชีวิตที่พัวพันอยู่กับศิลปะของฉัน  ในบทบาทของความเป็นครูสอนศิลปะซึ่งก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องเข้าไปเกี่ยวพันด้วย

         ฉันรู้จักกับเขาครั้งแรกในตอนเรียนกิจกรรมภาคบ่ายช่วงเดือนเมษายน 2547 ที่โรงเรียน  เขาเป็นครูสอนสีอะคริลิกของฉันในระยะเวลา 19 วัน วันละ 2 ชั่วโมง  ซึ่งในตอนนั้นฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย  

         ในวันจันทร์ที่  17  พฤษภาคม  พ.ศ.2547  เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉันในระดับ ม.2  หลังเลิกเรียนในวันนี้ฉันได้เดินไปที่ห้องศิลปะชั้น 3 พร้อมทั้งถือกระบอกใส่งานประกวดหัวข้อ "ความสุขของฉัน" ของร้านเอสแอนด์พีไปด้วย  ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เขาเข้ามาช่วยเพียงแต่ฉันไม่สามารถทำงานนี้ด้วยตนเองได้  ครูศิลปะจึงเป็นที่พึ่งสุดท้ายของฉัน  เมื่อฉันไปถึงห้องศิลปะเขากำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะฉันจึงเข้าไปคุยกับเขาเรื่องงานที่จะให้เขาช่วยทำซึ่งเขาก็ตอบตกลง  โดยฉันจะเริ่มทำงานในวันรุ่งขึ้น

          หลังจากนั้นทุกๆวันหลังเลิกเรียนฉันก็จะขึ้นไปทำงานประกวดชิ้นนี้ที่ห้องศิลปะชั้น 3 เป็นประจำ  เขาใช้พู่กันวาดดอกไม้ดอกเล็กๆให้ฉันดูและเริ่มสอนฉันไปเรื่อยๆจนฉันทำได้เองในที่สุด  แต่งานประกวดชิ้นนี้เป็นรูปทุ่งดอกไม้..ซึ่งปริมาณดอกไม้ที่ต้องวาดก็คงไม่ใช่น้อย  ฉันเองก็รีบทำแต่ฝีมืออย่างฉันนี่ก็เนี๊ยบจนได้เรื่องเข้า  เขาซึ่งอาจจะทนฝีมือการแต้มกลีบดอกไม้อันสุดแสนจะบรรจง..และเฉื่อยชาของฉันไม่ไหวจึงต้องเข้ามาร่วมด้วยช่วยทำอยู่เสมอๆ  บางครั้งฉันทำไปได้ไม่มากนักแต่พอวันรุ่งขึ้นมาดูก็พบว่าเขาได้แต้มสีบนกระดาษให้ฉันเยอะทีเดียว  งานประกวดชิ้นนี้หมดเขตส่งสิ้นเดือนทำให้ฉันซึ่งมีความเฉื่อยในการทำงานอยู่ไม่น้อย  ต้องเพิ่มเวลาการทำงานจากทุกๆเย็นหลังเลิกเรียนเป็นทั้งกลางวันและเย็นหลังเลิกเรียน  ทำเอาฉันหายใจเข้า..เป็นห้องศิลปะ  หายใจออก..ก็เป็นห้องศิลปะอีกเช่นกัน  จะว่าไปแล้วฉันเองก็แทบจะรู้สึกว่าห้องศิลปะเนี่ยเป็นบ้านหลังที่ 2 เลยด้วยซ้ำ  

          บางครั้งในตอนเที่ยงเขาต้องออกไปเฝ้าเวรที่สนามหน้าโรงเรียนเลยเหลือแต่ฉันนั่งทำงานอยู่ในห้องคนเดียว  เมื่อสัญญาณเพลงขึ้นบอกเวลาให้มาเข้าแถวและฉันก็ลงมาเข้าแถวตามระเบียบ  เขายังตามมาถามฉันถึงแถวเลยด้วยซ้ำว่าวันนี้ได้ขึ้นไปทำงานหรือเปล่า  ทำเอาเพื่อนๆฉันที่ยืนเข้าแถวอยู่ด้วยแปลกใจกันเป็นแถวว่า 2 คนนี้มันไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกกับเขาไปนอกเหนือจากความเป็นครูเลย

          จนกระทั่งในวันพฤหัสบดีที่  27  พฤษภาคม  พ.ศ.2547  ในตอนเย็นหลังเลิกเรียนเป็นวันที่ความรู้สึกนั้น..ได้ปรากฎรูปร่างหน้าตาขึ้นกับตัวฉัน  ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่ห้องศิลปะเปิดประตูเข้าไปและเจอเขาซึ่งใส่เสื้อสูทสีเทากำลังนั่งทำงานพร้อมๆกับฟังซาวด์เบาท์อยู่ที่โต๊ะ  คือฉันเริ่ม..ชอบเขาเข้าแล้วไง!!!  

          เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์