เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์(9)

อาชา

ในวันศุกร์ที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2547  เป็นวันที่ทางรถไฟของหัวใจฉันได้เดินทางมาชนกันโดยบังเอิญ 

          วันนี้ฉันต้องออกไปเดินถือป้ายรณรงค์เรื่องยาเสพติดที่ถนนรอบๆโรงเรียน  ซึ่งจริงๆแล้วฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอยากเดินเหมือนเพื่อนบางคนที่ขี้เกียจเรียน  แต่ป้ายรณรงค์ของห้องเนี่ยฉันเป็นคนทำมิสประจำชั้นก็เลยส่งฉันเข้าไปร่วมเดินขบวนด้วยเท่านั้นเอง  เมื่อใกล้เวลาเดินขบวนก็มีเสียงประกาศให้ลงไปรวมกันที่สนามหน้าโรงเรียน  ฉันจึงขึ้นไปเอาป้ายที่วางอยู่บนห้องและในขณะที่ฉันกำลังจะเข้าห้องฉันก็หันไปเห็นเขาซึ่งเพิ่งจะสอน ม.2 ห้องข้างๆฉันเสร็จเข้าพอดี

          -อ้าว..

          เขาทักฉัน 

          +เฮ๊ย! หวัดดีค่ะ

          ว่าแต่ฉันจะดีใจถึงขนาดเฮ๊ยตอบใส่มาสเซอร์ผู้เป็นครูทำไมกันล่ะเนี่ย..

          พอถึงคาบชมรมซึ่งเขาเป็นผู้สอนฉันก็นั่งทำงานไปตามปกติ  แต่เพื่อนข้างๆฉันดันมาแกล้งถามฉันว่าอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของมาสเซอร์ใช่มั๊ยล่ะ  ฉันเองก็เผลอหลุดปากออกไปว่า เออ  แต่พอเพื่อนของฉันไปบอกกับมาสเซอร์ว่าฉันอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของเขา..เขากลับไม่เชื่อ  สงสัยจริงๆว่าทำไมกันคงเป็นเพราะหน้าตาของฉันดูเหมือนกับเด็กเรียนจนเกินไปล่ะมั๊ง

          และแล้วฉันก็เกิดปัญหาขึ้นกับเจ้าสีอะคริลิกที่ระบายอยู่บนเฟรมเลยต้องบอกให้เขาช่วยแก้ให้ตอนว่างๆ  จากนั้นฉันก็ออกไปล้างแก้วน้ำล้างสีที่ห้องน้ำ  แต่พอกลับมาฉันกลับเห็นเขาอยู่ในห้องคนเดียวเท่านั้นทั้งๆที่เมื่อกี๊ยังมีนักเรียนอยู่ตั้งเยอะแยะ  ฉันจึงเดินไปคุยกับเขาเรื่องเฟรมและเขาก็บอกว่าให้ฝากไว้กับเขาก่อน(ปกติไม่มีนักเรียนคนไหนฝาก)  ฉันก็ตกลงเพราะยังไงซะฉันก็แก้งานเองไม่ได้อยู่ดี  ฉันที่ถือของเต็มมืออยู่จึงเดินตามเขาออกไปและเขาก็ปิดประตูห้องให้ฉัน  พอเดินไปถึงห้องศิลปะเขาก็เปิดประตูห้องแล้วบอกให้ฉันเดินเข้าไปก่อนจากนั้นเขาจึงเดินเข้ามาและปิดประตูให้(อีกแล้ว)  ฉันเดินไปเก็บเฟรมแล้วก็รีบกลับไปเรียนต่อที่ห้องของตัวเองเพราะตัวเขาเองก็มีคาบสอนต่อเหมือนกัน  

          หลังเลิกเรียนฉันแวะไปหยิบของที่ห้องศิลปะแต่ไม่ได้เจอเขา  จากนั้นฉันก็แวะขึ้นไปที่ห้องแนะแนวเพื่อเอางานคืนจากมิสท่านหนึ่ง  และบังเอิญจริงๆที่เธอก็นั่งอยู่ในห้องด้วยทั้งๆที่ปกติแล้วไม่ค่อยจะอยู่สักเท่าไหร่  เธอพูดคุยอยู่กับนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่เป็นเพื่อนของฉัน  แล้วอยู่ดีๆเธอก็หันมาถามฉันว่า  ชอบทุกสีแล้วแต่อารมณ์ - ใช่มั๊ยล่ะชนาธิป เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอกันเลย  พูดเสร็จเธอก็ยังมายิ้มให้ฉันอีกทำเอาฉันได้แต่ยืนงงตอบคำถามไม่ถูก  จนต้องรีบเดินออกจากห้องไป

          เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์