12 สิงหาคม 2549 00:46 น.
อัสสุ
อย่างว่าแหละครับ อัสสุ เป็นเด็กขี้อาย ร่าเริงตามโอกาส
ตอนเด็กๆ อัสสุชอบไปเล่นกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน วันเสาร์-อาทิตย์
ไม่ได้เรียน กลุ่มอัสสุ จะไปเที่ยวเล่นตามประสาเด็ก ยิงกิ้งก่า (อำนาจเจริญ)
ไปเลื่อยๆ หลายกิโล ตังค์ก็ไม่ได้พกไปเยอะ ไปหากินข้างหน้า แบบผจญภัย
เที่ยวเล่นจนค่ำ
กลับถึงบ้าน แม่ยืนรอหน้าบ้าน
ทำหน้าบึ้งตึง
ถามอัสสุ ไปไหนมา ยังไม่ทันตอบ
แม่พูดคำโต ตะแบงแผดเสียงสูง
มึงหนีไปเลย ทำไมดื้ออย่างนี้ อะไรเยอะแยะ สรุปง่ายๆๆ ด่า
อัสสุหนีออกจากบ้าน ตอนหัวค่ำ ห้าหกโมงเย็น
ร้องไห้วิ่งหนีออกจากบ้าน น้อยใจแม่สุดทน
คิดในใจ แหมมมมมมมมมมมมม
ตั้งแต่เกิดมา แม่ไม่เคยไล่เราออกจากบ้านเลย
กลับค่ำวันเดียวจะเป็นไร
เพื่อนๆ ก็กลับค่ำ ไม่เห็นเป็นไร
ไปแอบนั่งน้อยใจ ในบ้านร้าง ข้างวัด
ไม่กลัวอะไรเลย ปกติ อัสสุจะเป็นคนกลัวผีมาก
แต่เวลานั้น ในใจ ไม่คิดอะไรเลย
นอกจากน้อยใจแม่
คิดๆ ๆ น้อยใจแม่อย่างเดียว
แม่มาตามก็จะไม่กลับบ้าน
จะไม่กลับไปเลย
แม่คงไม่รักเรา ถ้ารักเราคงไม่ไล่เราออกจาบ้านหรอก
เราตายคงสบายใจใครๆ โดยเฉพราะแม่
ไม่ต้องหนักใจ
เราเป็นลูกเขาหรือป่าวนะ ทำไมพูดไม่กลัวเรา
เสียใจเลย
ทั้งคิดทั้งสะอื้นร้องไห้ ยุงก็กัดตามตัว ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน
ตอนเที่ยงก็เที่ยวเล่นทั้งวัน
แล้วทบทวนในชีวิตอายุ สิบปี ถ้าเราหนีออกจากบ้านจริง
จะไปอยู่กับใครแน่ ในวัด ก็ไม่รู้จักใคร บ้านก็ไม่ไกลวัดนัก
ไม่นานแม่คงจับได้ว่าเรามาอยู่วัด
ไปอยู่กับเพื่อน พ่อแม่เขาจะให้อยู่หรอ
เราจะเอาตังค์ที่ไหนไปโรงเรียน
เราต้องออกจากโรงเรียนแน่
ต่อไปจะทำยังไง
เรียนไม่จบหรอ
อนาคตเราหมดแค่นี้หรอ
คิดไปคิดมา เริ่มกลัวเหตุการณ์ข้างหน้า จะกลับบ้านก็ขายหน้า
เราต้องมีศักดิ์ศรี
น้ำตาเริ่มหยุด
ขณะนั่งคิดคนเดียว เสียงตะโกนไกลๆ เริ่มชัด
แม่เรียกชื่อเรานี่นา
เสียงใกล้มา เลื่อยๆ
ในใจก็กลัวแม่เดินผ่านตรงที่เราแอบ
อีกใจหนึ่งก็กลัวเสียศักดิ์ศรี
จึงเฉยๆ ๆ
แม่ก็เรียก
ตัดสินใจ
แม่เรานี่นา เป็นไงก็เป็นกัน
อัสสุออกมาจากบ้านร้าง
เดินช้าๆ ๆๆ ก้มหน้า
แม่เห็นอัสสุ ยิ้ม หัวเราะ
" ไปกินข้าวเร็ว หิ้วข้าวไหม ใครตีเนี่ยทำไมน้ำตาเปื้อนหน้าหมดเลย" แม่พูด
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อัสสุรู้สึกตัวเองผิดมหันต์ ทำไมเราเป็นอย่างนี้นะ
อัสสุกอดแม่อย่างแรงเลย และแม่ก็โอบกอดอัสสุเหมือนกัน
ก็เป็นเด็กที่ขี้อ้อนแม่
นามปากกานี้เลยเป็นทีมา
อัสสุแปลว่าน้ำตานะครับ
เวลาร้องไห้ แม่ก็จะโอ๋ ปลอบอัสสุให้หายร้องไห้ไง
12 สิงหาคม 2549 00:32 น.
อัสสุ
อย่างว่าแหละครับ อัสสุ เป็นเด็กขี้อาย ร่าเริงตามโอกาส
ตอนเด็กๆ อัสสุชอบไปเล่นกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน วันเสาร์-อาทิตย์
ไม่ได้เรียน กลุ่มอัสสุ จะไปเที่ยวเล่นตามประสาเด็ก ยิงกิ้งก่า (อำนาจเจริญ)
ไปเลื่อยๆ หลายกิโล ตังค์ก็ไม่ได้พกไปเยอะ ไปหากินข้างหน้า แบบผจญภัย
เที่ยวเล่นจนค่ำ
กลับถึงบ้าน แม่ยืนรอหน้าบ้าน
ทำหน้าบึ้งตึง
ถามอัสสุ ไปไหนมา ยังไม่ทันตอบ
แม่พูดคำโต ตะแบงแผดเสียงสูง
มึงหนีไปเลย ทำไมดื้ออย่างนี้ อะไรเยอะแยะ สรุปง่ายๆๆ ด่า
อัสสุหนีออกจากบ้าน ตอนหัวค่ำ ห้าหกโมงเย็น
ร้องไห้วิ่งหนีออกจากบ้าน น้อยใจแม่สุดทน
คิดในใจ แหมมมมมมมมมมมมม
ตั้งแต่เกิดมา แม่ไม่เคยไล่เราออกจากบ้านเลย
กลับค่ำวันเดียวจะเป็นไร
เพื่อนๆ ก็กลับค่ำ ไม่เห็นเป็นไร
ไปแอบนั่งน้อยใจ ในบ้านร้าง ข้างวัด
ไม่กลัวอะไรเลย ปกติ อัสสุจะเป็นคนกลัวผีมาก
แต่เวลานั้น ในใจ ไม่คิดอะไรเลย
นอกจากน้อยใจแม่
คิดๆ ๆ น้อยใจแม่อย่างเดียว
แม่มาตามก็จะไม่กลับบ้าน
จะไม่กลับไปเลย
แม่คงไม่รักเรา ถ้ารักเราคงไม่ไล่เราออกจาบ้านหรอก
เราตายคงสบายใจใครๆ โดยเฉพราะแม่
ไม่ต้องหนักใจ
เราเป็นลูกเขาหรือป่าวนะ ทำไมพูดไม่กลัวเรา
เสียใจเลย
ทั้งคิดทั้งสะอื้นร้องไห้ ยุงก็กัดตามตัว ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน
ตอนเที่ยงก็เที่ยวเล่นทั้งวัน
แล้วทบทวนในชีวิตอายุ สิบปี ถ้าเราหนีออกจากบ้านจริง
จะไปอยู่กับใครแน่ ในวัด ก็ไม่รู้จักใคร บ้านก็ไม่ไกลวัดนัก
ไม่นานแม่คงจับได้ว่าเรามาอยู่วัด
ไปอยู่กับเพื่อน พ่อแม่เขาจะให้อยู่หรอ
เราจะเอาตังค์ที่ไหนไปโรงเรียน
เราต้องออกจากโรงเรียนแน่
ต่อไปจะทำยังไง
เรียนไม่จบหรอ
อนาคตเราหมดแค่นี้หรอ
คิดไปคิดมา เริ่มกลัวเหตุการณ์ข้างหน้า จะกลับบ้านก็ขายหน้า
เราต้องมีศักดิ์ศรี
น้ำตาเริ่มหยุด
ขณะนั่งคิดคนเดียว เสียงตะโกนไกลๆ เริ่มชัด
แม่เรียกชื่อเรานี่นา
เสียงใกล้มา เลื่อยๆ
ในใจก็กลัวแม่เดินผ่านตรงที่เราแอบ
อีกใจหนึ่งก็กลัวเสียศักดิ์ศรี
จึงเฉยๆ ๆ
แม่ก็เรียก
ตัดสินใจ
แม่เรานี่นา เป็นไงก็เป็นกัน
อัสสุออกมาจากบ้านร้าง
เดินช้าๆ ๆๆ ก้มหน้า
แม่เห็นอัสสุ ยิ้ม หัวเราะ
" ไปกินข้าวเร็ว หิ้วข้าวไหม ใครตีเนี่ยทำไมน้ำตาเปื้อนหน้าหมดเลย" แม่พูด
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อัสสุรู้สึกตัวเองผิดมหันต์ ทำไมเราเป็นอย่างนี้นะ
อัสสุกอดแม่อย่างแรงเลย และแม่ก็โอบกอดอัสสุเหมือนกัน
ก็เป็นเด็กที่ขี้อ้อนแม่
นามปากกานี้เลยเป็นทีมา
อัสสุแปลว่าน้ำตานะครับ
เวลาร้องไห้ แม่ก็จะโอ๋ ปลอบอัสสุให้หายร้องไห้ไง
หน้าส่วนตัว
2325
