เมื่อฟ้าเปิดคนก็เปลี่ยน

อัศรีย์

น้ำฝนบนปลายหญ้าตกลงพื้นน้ำในบ่อหน้าบ้าน จนเกิดระรอกน้ำเล็ก ๆ แสงมองขึ้นฟ้าและถอนหายใจเบา ๆ "ลาก่อนเจน"  
      บ้านหลังน้อยกลางหุบเขา ที่พำนักของชายหนุ่มนามว่าแสง เขาเป็นนิสิตหนุ่มพึ่งจบใหม่ที่หันหลังจากแสงสีเมืองกรุง แล้วมุ่งหน้ากลับบ้านเกิดเพื่อนำวิชาความรู้มาพัฒนาบ้านเกิด  เขามุ่งมั่นและบากบั่นที่จะพัฒนาพื้นที่รกร้างกลางป่าเขาให้เป็นที่ทำกินแบบฉบับเศรษฐกิจพอเพียง แม้เพื่อนบ้านจะประกาศขายที่ดินและหอบลูกหอบหลานหนีเข้ากรุงเกือบหมดแล้วก็ตาม  แสงอยู่กับเจนซึ่งเป็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์มาตั้งแต่เข้ารั้วมหาวิทยาลัยมาด้วยกันและตกลงปลงใจแต่งงานมาอยู่กินร่วมกันเมื่อพวกเขาเรียนจบ
       ชีวิตพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข วัน ๆ ผ่านไปกับการพลิกฟื้นหน้าดิน และการเพาะปลูก เมล็ดพันธุ์พืช เมล็ดพันธุ์รักต่างถูกหว่านลงบนพื้นดินที่สมบูรณ์พร้อมและรอคอยน้ำฝนเพื่อการเจริญเติบโต และก็ย่างก้าวเข้าฤดูฝนอย่างพอดิบพอดี ฝนตกลงดิน เมล็ดพันธุ์ที่โปรยปลูกไว้ ก็เริ่มงอกงาม เป็นต้นกล้าสีเขียวอ่อน เล็ก ๆ มากมาย แสงและเจนยืนมองที่หน้าชานบ้านอย่างมีความสุข
      เสียงลมพัดผ่านกระทบใบไม้ไหว ดั่งดนตรีไพร ขับกล่อมให้หลับไหล ท่ามกลางอุ่นไอธรรมชาติ บนนภาเวิ้งว้าง รายล้อมด้วยกลุ่มดาวน้อยใหญ่ นับล้านดวง
      แสงและเจนมักจะมานอนดูดาวยามค่ำคืนด้วยกันเป็นประจำ "ตอนเราอยู่กรุงเทพเราก็เคยนอนดูเนาะ" แสงพูดขึ้น แต่เจนทำหน้าฉงน "มีดาวให้นอนดูด้วยหรือ" แสงยิ้มแล้วกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูเจน "ก็ตอนที่เราไปทัศนศึกษากันที่ท้องฟ้าจำลองไงล่ะ จำไม่ได้หรือ" เจนยิ้มหน้าแดง "อืม ตอนนั้นที่แสงสัญญากับเจนว่า จะพาเจนมานอนดูดาวของจริงกันลำพังสองคน ทุกคืนเลย"