พ่อคะ .. กอดหนูหน่อย ..

อัลมิตรา

ด้วยความที่ฉันเป็นลูกสาวคนเล็ก ฉันจึงทึกทักอย่างมั่นใจเอาเองว่า พ่อรักฉันมากกว่าบรรดาพี่ชาย 7 คน และ พี่สาวอีก 2 คน  .. แน่นอน ฉันรักพ่อที่สุดในโลก

ตอนเด็กฉันคงค่อนข้างซน คนที่จะลงโทษฉันคือแม่ ทำให้ฉันรู้สึกว่าแม่เหมือนนางยักษ์ ขณะที่พ่อเป็นพ่อที่ใจดี พ่อมักจะส่งสัญญานว่า ไม้มาแล้ว วิ่งหนีแร็ว ..  วิ่ง วิ่ง วิ่ง ..

หากเมื่อใดที่ฉันไม่สบาย พ่อจะแบกฉันขึ้นหลังไปหาหมอที่คลีนิค หลังจากที่ฉันร้องไห้เพราะเจ็บช้ำน้ำใจแถมเจ็บตัวเนื่องจากโดนฉีดยา พ่อก็จะแวะร้านขนม ได้ขนมกลับบ้านน้ำตาก็เหือดแห้งทันใด

ฉันเกือบไม่ได้เรียนต่อ หลังจบ ม.3  เพราะฐานะที่บ้านพบวิกฤต แม่อยากให้ฉันไปเย็บเสื้อโหลตามโรงงานเช่นเดียวกับพี่สาวทั้งสอง ส่วนพ่อตามใจฉันเมื่อฉันยืนยันว่าจะเรียนต่อ ซึ่งแม่ก็สุดจะคัดค้านเนื่องจากผลการเรียนของฉันอยู่ในระดับดีมาก  

ฉันสอบเข้าเรียนต่อโรงเรียนของรัฐได้ ป้ายปักอักษรสีน้ำเงิน ทำให้พ่อภูมิใจมาก วันที่พ่อพาฉันไปมอบตัว คุณครูยังชมเลยว่า ฉันทำได้คะแนนสูงสุดในการสอบเข้าครั้งนั้น พ่อให้รางวัลฉันด้วยการกอดอุ่น ๆ 

ฉันทำให้พ่อกังวล .. ตอนนั้นรู้สึกผิดหวังในบางใครอย่างมาก เรียกว่า อกหักคงไม่เชิง เพราะเป็นฝ่ายจบข่าวเอง ฉันเอาแต่นอนนิ่ง ๆ หลับตาอยู่บนที่นอน  พ่อขึ้นมาสำรวจว่าฉันยังอยู่ดีหรือเปล่า เอามืออังจมูก .. ฉันระบายเรื่องทุกข์ให้พ่อฟัง พ่อกอดฉันและบอกว่า ช่างมันเถอะ ให้มันผ่านไป จากที่ตอนแรกไม่ได้เสียน้ำตาเลย ก็กลั้นไม่อยู่สะอื้นจนเสื้อของพ่อเปียกน้ำมูกน้ำตาของฉัน 

ด้วยความที่อยากปรับตัวเอง จึงเรียนต่อ ก็เหมือนเดิม เรียนไปทำงานไป พ่อคอยดูแลเรื่องสุขภาพของฉัน จัดอาหารใส่กล่องให้ฉันเอาไปกินที่ทำงานทุกวัน (แม่ทำ พ่อจัด) แต่ก็เนอะ ฉันมันหาเรื่องเอง แอบไปชนแก้วกับเพื่อน ๆ ใน งานทำขวัญนาค แล้วไง .. สองแก้วเท่านั้น ทอนซิลอักเสบจนต้องผ่าตัด อุตส่าห์ต่อรองกับหมอให้พ้นวันสอบก่อน แล้วค่อยผ่าตัด  หลังผ่าตัดก็อาเจียนและเจ็บคอมาก พ่อต้องป้อนข้าวป้อนน้ำ พ่อกอดและปลอบโยนฉัน

ล่วงเลยมาหลายปี ฉันเดินทางไปต่างประเทศ ในช่วงก่อนปีใหม่ กลับมาถึงกรุงเทพในวันที่ 2  มีสายเข้าที่บ้าน ญาติแจ้งข่าวให้ไปที่วัด แต่ไม่ได้บอกว่า ใครเป็นอะไร .. พอฉันไปถึงวัด ฉันรับสภาพไม่ได้ ฉันไม่คิดว่าจะเป็นพ่อของฉันที่นอนอยู่ในโลงนั่น ฉันได้แต่ร้องไห้ .. ร้องไห้ .. และ ร้องไห้

" พ่อคะ .. พ่อจะรู้ไหมคะ ว่า.. ตอนนี้หนูป่วยมาก หนูกลัวทุกครั้งที่จะต้องถูกฉีดยา ถูกเข็มเจาะ หนูอยากให้พ่ออยู่ด้วย กอดหนูไว้ และบอกว่าไม่เป็นไร เจ็บนิด ๆ แป๊บเดียว "

" พ่อคะ .. ถึงแม้ว่าเพื่อน ๆ ของหนูจะให้กำลังใจ ปลอบใจหนูอย่างไร หนูก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ดี สิ่งที่หนูทำได้ก็คือ ทำเป็นเฮฮาเพื่อไม่ให้พวกเขาต้องวิตกไปด้วยค่ะ "

" พ่อคะ .. พ่อกอดหนูหน่อยนะคะ "