7 เมษายน 2550 22:59 น.
อัลมิตรา
๏ กับการที่เขียนกลอนในตอนว่าง
แล้วหยิบกลอนมาวางเหมือนสร้างฝัน
เพียงเท่านี้ก็สุขได้ในแต่ละวัน
ทุกข์เกินกั้นก็ระบายลงในกลอน
กับการที่อ่านกลอนในตอนว่าง
จนพบปะบางอย่างแนวทางสอน
ภาษาไทยเคยแย่เริ่มแน่นอน
จากเชาว์อ่อนริเขียนพากเพียรจำ
เขียนกลอนแล้วนั่งนิ่งดุจเบื้อใบ้
อย่านะใจ,อย่าดัดจริต,อย่าคิดถลำ
ตัวอักษรที่ประดอยเป็นรอยคำ
เพียงลำนำผ่านไปคล้ายลางเลือน
เพราะเขียนเพื่อสุขใจไปวันวัน
มิเทียบชั้นนักปราชญ์มาดเสมือน
"..เรากระทำเพื่อเรา.." จิตเฝ้าเตือน
แค่คนเถื่อนอารมณ์เหงาก็เท่านั้น ๚ะ๛
3 เมษายน 2550 22:11 น.
อัลมิตรา
๏ เหตุไฉนเป็นเยี่ยงนี้กวีเอ๋ย ?
เมื่อก่อนเคยเริงอุราคราสุขสันต์
คราวคิดเขียนสิ่งใดในสารพัน
ก็เสกสรรตามปรารถนาจินดามี
เหตุไฉนเป็นเยี่ยงนี้กวีเอ๋ย ?
เหมือนลงเอยความวิบัติสุดบัดสี
จินตนาการพรั่งพรูรู้ชั่ว-ดี
กับการที่ไม่ปรากฏในบทกลอน
เหตุไฉนเป็นเยี่ยงนี้กวีเอ๋ย ?
ไยละเลยถมถั่งการสั่งสอน
ปล่อยสำนึกให้เลื่อนไหลในสาคร
โดยมิย้อนกลับคืนเพื่อฟื้นใจ
เหตุไฉนเป็นเยี่ยงนี้กวีเอ๋ย ?
ทั้งที่ถูกเยาะเย้ยยังเฉยได้
วิญญาณกวี ! แท้แท้หรือแค่ใด ?
คำตอบเชิญวางไว้เราใคร่ยล ๚ะ๛
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1287
