29 สิงหาคม 2549 16:00 น.
อัลมิตรา
..๏ เธอเปรยปากพิพากษาอาญารัก
คดีหนักทัณฑ์โหด โทษประหาร
จะแก้ตัวอย่างไรไร้พยาน
เธอต้องการชีวิตเพื่อปิดคดี
ฉันคงไม่อุทธรณ์วิงวอนอ้าง
ยืนหยัดอย่างสงบมิหลบหนี
ด้วยผิดข้อกำหนดกฏเธอมี
จึงยอมพลีชีพให้ในบัดดล
และไม่ขอสืบสาวเรื่องราวร้าย
โทษคือ ตาย น้อมรับมิสับสน
ไม่อยากรู้ทั้งปวงคือบ่วงกล
ไม่คิดค้นสาเหตุของเภทภัย
ทุกถ้อยคำตัดสินและหมิ่นหยาม
เธอประณามเพราะแสนเคียดแค้นใส่
ผู้ตกเป็นจำเลยฤๅเปรยใด
ยอมรับได้ทั้งนั้นโปรดบัญชา ๚ะ๛
27 สิงหาคม 2549 21:06 น.
อัลมิตรา
๏ ค้างฟ้ามาแสนนาน
ล่วงเพรงกาลอันเปลี่ยนแปลง
ไร้สีไม่มีแสง
เป็นตามแรงแห่งสุรีย์
เคว้งคว้างอย่างคุ้มค่า
แต่งเติมฟ้าให้พอดี
เบื้องหลังยังมากมี
ด้วยความที่คือหนึ่งดาว
เรียงรายตามใหญ่น้อย
แล้วหมุนคล้อยเคลื่อนยืนยาว
เดินทางอย่างเหน็บหนาว
แรงโน้มน้าวเป็นกฏเกณฑ์
สิ้นแล้วเจ้าดาวน้อย
เจ้าจักลอยเป็นดาวเดน
จากหนึ่งซึ่งโดดเด่น
อยู่อย่างเร้นแลลวงตา
ครั้นเคยถูกจารึก
แล้วตรองตรึกเช่นก่อนมา
มิเป็นเช่นปรารถนา
กลับไร้ค่าไม่น่าจำ
จากหนึ่งซึ่งเรียงราย
สุรีย์ฉายเป็นสัจจธรรม ?
ร่วงฟ้าอย่างน่าช้ำ
ห้วงทรงจำนำอาลัย
สิ้นแล้วเจ้าดาวน้อย
เจ้าจักคล้อยล่องลอยไกล
ฤๅยังมากตั้งใจ
หมุนคว้างไปอย่างใจรวน
ครั้นแล้วคนจักลืม
ความปลาบปลื้มเคยเย้ายวน
กลับต้องมากำสรวล
ตรองถี่ถ้วนล้วนผลกรรม ? ๚ะ๛
25 สิงหาคม 2549 14:32 น.
อัลมิตรา
..๏ เพราะผ่านคืนผ่านวันที่หวั่นไหว
กระทั่งใจอ่อนล้าเริ่มกล้าแกร่ง
ความรู้สึกภายในคล้ายเปลี่ยนแปลง
จนรู้สึกขัดแย้งจิตแห่งตน
จากที่เคยพลาดพลั้งอกพังยับ
ทุกข์โถมทับโศกศัลย์ร้อยพันหน
กลายเป็นคนไขว่คว้ากล้าผจญ
ออกสืบค้นเสาะรักเพื่อพักพิง
โลกที่หม่นมืดมัวสลัวแสง
พลันปรับแต่งปรากฏการณ์ตระการยิ่ง
เรียวรุ้งโค้งจรุงจิตวิจิตรจริง
ทุกทุกสิ่งงามทัศน์มหัศจรรย์
เหมือนมีมนตร์ดลให้หัวใจสุข
ช่วยเปลื้องทุกข์ผ่อนร้ายคลายมหันต์
ในอดีตที่รวดร้าวคราวจาบัลย์
ก็พลิกผันเบิกบานสราญใจ
โอ้ตัวเราพร้อมดำเนินเผชิญโชค
หากต้องโศกระกำหนักเกินผลักไส
ยังยินยอมทุกประเด็นความเป็นไป
ด้วยว่ามีกำลังใจบางใครเติม
ส่วนลึกที่ซ่อนไว้หัวใจนี้
ยากคิดคำเค้นวจีมากมีเสริม
จากคนที่พ่ายแพ้มาแต่เดิม
อยากจะเริ่มอีกคราจนกว่าเป็น ๚ะ๛
24 สิงหาคม 2549 23:19 น.
อัลมิตรา
..๏ เจ้าปีกบางยังบินตราบสิ้นฟ้า
แม้นไร้ค่าไร้เกียรติคนเดียดฉันท์
ด้วยหมายสุขบางหนพ้นคืนวัน
ความโศกศัลย์ปลดทิ้งหยิ่งทรนง
บินด้วยแรงแห่งฤทธิ์พิชิตทั่ว
ไม่เกรงกลัวร่างกายจะกลายผง
ปีกน้อยน้อยคอยกระพือคือมั่นคง
โลดแล่นหลงมีบ้างก็บางที
ย่อมเดียงสาฝ่าฟันมิครั่นคร้าม
แดดร้อนลามเลียปีกมิหลีกหนี
เทียบทุรนบนปากเหวเปลวอัคคี
ก็ไม่ลี้ขยับถอยแม้ด้อยแรง
แสนห่าฝนหล่นกระทบทำนบท้น
สู้ผจญทุรกรรมด้วยกำแหง
กล้ายืดหยัดหัวใจไม่เปลี่ยนแปลง
ยอมขัดแย้งดีกว่าฝูงถูกจูงตาม
แม้นพายุมุหาญมุ่งผลาญชีพ
ยังเร่งรีบรุดไปแม้นใครหยาม
มีบ้างที่อับจนคนประณาม
เพียงชั่วยามผ่านคืนก็ฟื้นใจ
จวบสูญสิ้นชีวีปฐพีกลบ
เพื่อผ่านภพอีกหนสร้างตนใหม่
ยังคงบินลอยละล่องท่องฟ้าไป
ด้วยหัวใจอิสรภาพตราบนิรันดร์ ๚ะ๛
23 สิงหาคม 2549 10:19 น.
อัลมิตรา
..๏ หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
ไยเปลี่ยวเปล่าวุ่นวายคล้ายสับสน
ฤๅระหว่างความลวงบ่วงเล่ห์กล
ทั้งหมดผลพิสูจน์พูดไม่จริง
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
ไยตัวเราด้อยค่ากว่าทุกสิ่ง
ปราศที่พึ่งพำนักแหล่งพักพิง
ถูกทอดทิ้งอับจนไร้คนแล
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
ความโศกเศร้าปวดร้าวราวกระแส
คงไม่ต้องซุกไว้ในดวงแด
จนย่ำแย่แอบสะอื้นทุกคืนวัน
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
ซึ่งเว้นเราท่วมทุกข์มิสุขสันต์
โลกแบ่งแยกดีร้ายอย่างไรกัน
จึงผกผันเปลี่ยนแปรไม่แน่นอน
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
และตัวเราเลอะเลือนเสมือนก่อน
คงหลงเชื่อวางใจไม่นิวรณ์
เฉกละครตบตาคิดว่าจริง
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
แม้นจิตเขลาหลงคำพร่ำทุกสิ่ง
ถาม ..สงครามทั้งปวงสุดท้วงติง
ไยโลกนิ่งมิรักษาคุณค่าเดิม ? ๚ะ๛
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
2256
