17 กุมภาพันธ์ 2546 23:11 น.
อัลมิตรา
(๑)
โอ้ระวีรุ่งฟ้ามาเยี่ยมแล้ว
จำต้องแคล้วจากเจ้าเมื่อคราวสาง
สุดรำพันครั่นอกวิตกพลาง
เพียงเอ่ยอ้างดั่งใจดุจวายปราณ
(๒)
เห็นนวลน้องผ่องพรรณ...แสนรันทด
ยังปรากฏในใจคล้ายเพลิงผลาญ
จำต้องไกลไปแล้ว...คลาดแคล้วนาน
เยาวมาลย์...นั้นคง...พะวงใจ
(๓)
ยังตราตรึงถึงเจ้า...ทุกเช้าค่ำ
จารจดจำคำหวานครั้นสดใส
อีกมือน้อยคอยโอบ...ประคบใจ
สุดอาลัย...ไกลกัน...ครั้นสั่งลา
(๔)
โอ้ระวีรัศมีที่ฉานฉาย
ไยย่างกราย...คล้ายพรากคนรักข้า
ขอเคียงคลอพนอเย้า...เฝ้ากานดา
ตราบสิ้นฟ้าตะวันดับ...ลับนิรันดร์
(๕)
แต่ความจริงสิ่งนี้...ไม่มีหรือ
ยั้งฉุดมือถือแขนแม้นเส่าสั่น
อีกหัวใจคล้ายดับกับแสงตะวัน
จวบปีวันผ่านพ้น...จนเกินรอ
(๖)
โอ้ดอกไม้พิไลพรรณอันบานกลีบ
ก่อนเคยหนีบเหน็บมือถือให้ขอ
พี่จะซ้องต้องมวลนวลละออ
ยังหยอกล้อพ้อพลั้ง...ดังกังวาล
(๗)
ครั้นพรากเจ้า...รุ่งเช้าคงโรยร่วง
แสนเป็นห่วงน้องนุชสุดฟุ้งซ่าน
ยากตัดใจไกลกัน...พลันรนราน
โอ้นงคราญ...จำพรากยากตัดใจ
(๘)
แสนห่วงใยให้หวงแม่ดวงจิต
อยากชมชิดสนิทแท้แม้เป็นได้
จะกล่อมนอนอ้อนพร่ำลำนำไป
หวลอาลัยในรัก...จำหักลา
17 กุมภาพันธ์ 2546 21:47 น.
อัลมิตรา
หาได้เป็นเช่นลมมาชมช้อง
แล้วลอยล่องปองหายมลายหลง
ใช่แสงโสมชมชื่นคืนพะวง
แล้วมืดลงตรงรุ่งสะดุ้งใจ
ใช่แสงสูรย์อุ่นใจในกลางวัน
แล้วลากันสั่นหนาวคราวคืนไหน
ใช่น้ำค้างพร่างพรมตรมฤทัย
แล้วห่างหายใต้แสงแห่งสุรีย์
ใช่ดินฟุ้งคลุ้งปลิวลิ่วตามลม
คงหมองตรมขมขื่นยื่นเปรียบพี่
ที่ห่างหายใช่ใจสิ้นใยดี
เพราะงานมีที่มากยากผละวาง
มีไมตรีที่ร่ายมาให้เจ้า
ขอรับเอาคราวเคียงเผดียงข้าง
จะชมชื่นยืนพิศพินิจอางค์
คราวเคียงข้างหวังร่ายได้กล่อมกลอน ฯ
17 กุมภาพันธ์ 2546 19:01 น.
อัลมิตรา
...ครึมครึมเงาเมฆครึ้ม...................คลุมหาว
ซ่านซ่านสายลมหนาว...................เหน็บเนื้อ
ครึมครึมคลับคล้ายคราว................คลาดเคลื่อน คล้อยนา
ซ่านซ่านแม่ร้างเรื้อ.......................เร่าร้าวเรียมตรอม ฯ
...หนาวเหน็บเจ็บซ่านซ้อน.............เสียดทรวง
เส่าสั่นรุกรานดวง-.........................จิตร้าว
ครวญครางดั่งดาบควง...................บาดบั่น
พลัดพรากอยากหน่วงน้าว..............นิ่มน้องครองกาย ฯ
17 กุมภาพันธ์ 2546 18:23 น.
อัลมิตรา
ชาย...
แม่นวลเอยเคยเคียงเสียงเคยสั่ง
กังวาลดังยังตรึงคนึงใคร่
โสตสดับตราบสิ้นถวิลใน
เหือดหทัยไกลห่างยังคำนึง
อาจขอจันทร์พรรณผ่องประคองเฝ้า
ตราบรุ่งเช้าราวฝันผันยังอึ้ง
แม้นลับจากพรากฟ้าอุราตรึง
ยังคนึงถึงคืนที่ดื่นดาว ฯ
หญิง...
โอ้พี่เอยอย่าละเลยให้นวลช้ำ
ใจถลำแน่วแท้แก้ไม่ไหว
ฟังสดับตราบซึ้งถึงทรวงใน
ยังร่ำไห้ห่วงหาและอาทร
หากเคียงคู่ดูเดือนดาวที่พราวฟ้า
ยังจารจำติดตาฤทัยสมร
ฝากพี่พิศดาราคราก่อนนอน
เสมือนน้องอ้อนดั่งคืนที่ดื่นดาว ฯ
16 กุมภาพันธ์ 2546 12:04 น.
อัลมิตรา
.....พี่เอยเผยหมดสิ้น.............หทัยนวล
เก็บกดดังโซ่ตรวน.................ผูกใว้
ยากตัดขาดจิตรวน-...............เรยิ่ง พี่เอย
ขออย่าลาแรมไร้....................หลีกเร้นเช่นจันทร์ ฯ
.....นวลเอยเคยพร่ำแล้ว..........แนวตาม- คำนา
หาบิดเบือนเชือนยาม..............ย่างย้าย
เพียงงานมั่นทวงถาม...............ติดต่อ นาแม่
ขออย่างอนตอนคล้าย..............มืดฟ้าศศิธร ฯ
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
797
