..กาลก่อน..

อัลมิตรา

 
กาลครั้งหนึ่งตรึงตรากว่าคำเอ่ย
ครั้นล่วงเลยเหมือนผ่านนานหนักหนา 
หากย้อนคิดจิตพรั่นสั่นทุกครา
ร่ายวาจาคราพบประสพกัน 

อัศจรรย์พลันต้องปองผู้หนึ่ง
หวลคนึงหวามใจให้ไหวหวั่น 
สักคราหนึ่งซึ่งหวังเคียงข้างกัน
คงสักวันผ่านไปหมายได้ครอง

 ยังติดตราคราเห็นว่าเป็นเจ้า
จารจดเร้าสื่อนัยฤทัยหมอง
ก็รู้ว่าพาทีที่ปรี่นอง
มาสบพ้องโน้มคำถลำพา

มือน้อยน้อยร้อยรักสลักอักษร
หนองามตอนคอนคำช่างนำว่า
แต่ไล่เรียงเพียงพจน์รจนา
ก็รู้ว่าท่าทีนารีควร

แต่เมื่อจารจุมพิตสนิทอยู่
ยังเฝ้าดูคู่คมผสมสวน
ต่อเมื่อร้างทางแยกมาแปลกจวน
เห็นไห้หวนคร่ำคราก็อาลัย

เห็นนวลน้องหมองหมางระคางสร้อย
พี่ก็พลอยเศร้าจิตคิดสงสัย
เมื่อเก็บกอบตอบคำพิร่ำไร
จึงเกิดก่อสายใย..โยงใจนวล 

 โอ้พี่ชายคงหมายพินิจน้อง
ร่ายคำพ้องตอบตามความไห้หวล
แท้จริงแล้วแน่วแน่มิแปรปรวน
ผ่านกระบวนกลายปีมิมีเลือน 

หากพี่ชายกลอยใจสงสัยอยู่
อยากให้ดูจิตน้องคล้องเสมือน 
หากผิดแผกแปลกคำยามฟั่นเฟือน
ให้ดาวเดือนเกลื่อนฟ้ามาลงทัณฑ์