7 ธันวาคม 2545 22:33 น.
อัลมิตรา
ขออภัยไร้ศาสตร์พิลาสศิลป์
เพียงได้ยินสิ้นจิตคิดตามแผน
จึ่งเรียงร้อยถ้อยความตามคำแฟน
อาจเสียงแปร๋นแน่นอกตกกระได
กระเด็นโด่งดั่งกระจงพวงหลัง
พยัคฆ์ยังหวังขย้ำถลำไฉน
กระหย่งย่างดังสิ้นวิญญาณ์ไป
เสือชม้ายหมายขบสยบทันต์ ฯ
7 ธันวาคม 2545 22:04 น.
อัลมิตรา
ครั้นเมื่อคล้อยพลอยเผลอละเมอหา
หลงเวลาว่าใกล้ฤทัยหวาม
ยังคนึงขึงจิตให้ติดตาม
หลงพูดพล่ามร่ำไรว่าใกล้นวล
ยามน้ำค้างพร่างพรมนอนซมสั่น
นอนหวาดหวั่นพรั่นหนาวเศร้ากำสรวล
ปราศไออุ่นหนุนแนบแอบคร่ำครวญ
ร้าวรัญจวนข่วนใจให้ตรมตรอม
จักมองฟ้าดาราคราราตรี
โอ้จันทร์ศรีที่ฉายหมายถนอม
ครั้งอดีตจิตหวังอ้างลอมชอม
แล้วกล่าวกล่อมน้อมใจให้เคียงกัน
ยังมั่นคงบ่งใกล้คล้ายจันทร์เจ้า
ครั้งซึมเศร้าเฝ้าฉายประกายฝัน
ให้สร่างโศกอกคลายมลายพลัน
คำพี่นั้นมั่นแท้แม้สิ้นลม ฯ
6 ธันวาคม 2545 21:37 น.
อัลมิตรา
๑)
ยามห่างเจ้าเช้าค่ำยังย้ำจิต
ให้หวนคิดร่ำไห้พิไรหา
จำจรจากพรากไกลดั่งคล้ายวิญญาณ์
สิ้นชีวาล้านักยากทุ่มเท
(๒)
สองขาแกร่งแกว่งกวัดดูขัดเขิน
ยามย่ำเดินเพลินนั้นพลันเถล
สองแขนคว้าดูว่าจะลังเล
ยามแกว่งเปลเห่กล่อมย่อมหมดแรง
(๓)
หนึ่งดวงจิตคิดถึงซึ่งน้องน้อย
จักยังคอยฤาคล้อยพลอยหน่ายแหนง
จักลืมแล้วแก้วตาคราเปลี่ยนแปลง
ฤาคิดแกล้งแย้งให้พี่ฤดีตรม
(๔)
โอ้เกินพร่ำคำหวานมาหว่านล้อม
ใครหนอกล่อมถนอมน้องเคียงครองสม
เห็นนิราศ ฯ อาจหวั่นพลันหมองตรม
ลืมคารมขรมว่าตราบฟ้าเลือน
(๕)
ครั้นได้ข่าวเยาวมาลย์นั้นสุขสรรค์
ตัวพี่นั้นพลันสุขสนุกเหมือน
ปราศมัวหมองต้องใจร้ายลางเลือน
คำอ้างเอื้อนเสมือนกล่อมถนอมนวล
(๖)
ให้สุขเถิดเฉิดโฉมประโลมหล้า
ฝากกลอนมามอบให้ได้เสสรวล
ยิ้มระรื่นชื่นจิตชิดเนื้อนวล
ต้องสิ่งควรชวนให้ใจระเริง ฯ
6 ธันวาคม 2545 12:17 น.
อัลมิตรา
สดับความรจนา...มิลาเลือน
จะคอยเตือนหทัย...มิหน่ายแหนง
สถิตย์ฝันสองเรา...ให้แสดง
ประดุจแสงตะวัน...มิผันแปร
ประจักษ์กานท์เสนาะ...ไพเราะยิ่ง
ยากไร้สิ่งเคียงเทียบ...มาเปรียบแท้
ความยิ่งใหญ่จากจิต...ของมิตรแม่
เติบโตแผ่ก้านกิ่ง...ไม่ทิ้งโคน...
หวงนะเจ้าอยากเอ่ย...ให้ได้ฟัง
ห่วงนะนางอยากกล่าว...ใช่พร่ำบ่น
คิดถึงนะนวลน้อง...สุดทานทน
แม่หน้ามลคนดื้อ...เธอรู้ไหม
6 ธันวาคม 2545 12:01 น.
อัลมิตรา
ตัวอย่าง ...
หนึ่ง คำรักพูดไป...ใจสั่งมา
สิบ คำลาพูดไป...ใจโศกศัลย์
ร้อย ห่วงหวงดวงใจ...ตราบชีวัน
พัน ความฝันเสกสร้าง...มอบงามตา
หมื่น คำชมเชยชิด...ที่ขีดเขียน
แสน ความเพียรหทัย...สิเหน่หา
ล้าน ห้วงความคิดถึง...ที่ฝากมา
มอบกานดาผู้เดียว..ไม่เหลียวใครฯ (เลยจริงๆ)