12 กรกฎาคม 2548 14:56 น.

ส่วนเติมเต็ม

   
จะมีไหม วันนั้น ..วันที่เราหวังกันไว้
ฤๅจะไม่มีวันนั้น..ซึ่งเป็นวันของเรา
สิ่งที่เรารอคอย
ฤๅไกลเกินกว่า คำว่า..เป็นไปได้ 

 ฉันถาม ..
 ..บอกฉันที
ฉันควรทำเช่นไร
บอกฉันที
ฉันควรลบความฝันนั้นไหม
บอกฉันที
ฉันยังจะสามารถทำอะไรได้บ้าง เพื่อเรา.. 

 เธอตอบ ..
 ..ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่า
ความเชื่อมั่น และศรัทธาต่อกัน
อย่าอาลัย กับสิ่งที่ผ่านมา
อย่าสิ้นหวัง กับสิ่งที่รอคอย
คนดีของผม .. อย่าร้องไห้
คนดีของผม .. อย่าทุกข์ใจ
คนดีของผม .. เรายังคงเป็นเราเสมอมั่น.. 

 อีกหนที่ฉันถาม ..
 .. กับสิ่งที่เรียกว่าเพ้อฝัน
และความเป็นจริงที่เผชิญ
เหตุใดจึงเป็นฉัน
เหตุใดจึงเป็นเธอ
และเหตุใด ไยต้องเป็นเรา .. 

เธอปลอบ ..
 .. อย่าถามถึงสาเหตุ เพราะยากที่จะตอบ
และอย่าถามว่า อนาคตเราจะเป็นเช่นไร
รู้แต่เพียงว่า วันนี้ เราสุข ก็พอ
คนดีของผม .. เมื่อวานเป็นอย่างไร
คนดีของผม .. วันนี้ก็จะเป็นเช่นนั้น
คนดีของผม .. ไม่ว่าจะอีกกี่นาน
แม้..ไม่มีคำสัญญาจากผม
แต่ขอให้รู้ไว้ว่า .. รักเราจะเป็นนิรันดร์ 
ผมติดปีกความฝันให้หัวใจคุณ
ได้โบยบิน ออกจากรงทอง
สลัดสิ้นพันธนาการ ..  


สักวัน .. ฉันจะบิน
ปีกความฝันที่คุณติดให้
จะพาให้ฉันโบยบินไปหาความฝันนั้น ..

1702

love

comment

11 กรกฎาคม 2548 11:01 น.

ความหวัง

อัลมิตรา

หลายคน หวังว่าฉันจะเป็นอย่างนั้น
หลายคน พยายามบังคับฉันให้เป็นอย่างที่พวกเขาคิด
แต่
จะมีสักกี่คน
ที่อยากให้ฉัน เป็นตัวของฉันเอง
ให้ฉันมีชีวิต ตามที่ฉันอยากจะเป็น
ปลดพันธะและให้อิสระต่อฉัน
ยอมรับในการตัดสินใจของฉัน

ได้โปรดเถอะ ..
อย่าหน่วงเหนี่ยว ฉันไว้อีกเลย
อย่ากักขัง และล่ามฉันไว้กับพันธนาการ
อย่าบังคับกะเกณฑ์ ให้ฉันเดินตามอย่างไม่เต็มใจ

เพราะว่า ..
ฝืน ได้สักกี่วัน
รั้ง ได้สักกี่หน
อดทน ได้สักกี่ครา
ฉันอยากทิ้งคำถามนี้ไว้ เผื่อบางคนจะได้คิด

ได้โปรดเถอะ ..
ฉันอยากเป็นเจ้าของหัวใจของฉัน
ฉันขอเลือกทางเดินเอง
ฉันพร้อม ..ไม่ว่ามันจะทุกข์หรือสุข
ฉันยินดียอมรับสิ่งที่จะเป็นไป

รอ ..
ใครสักคน
ที่จะมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของฉัน
รอ ..
ผู้ที่ให้โอกาส
ต่อลมหายใจที่สิ้นหวัง
รอ ..
แม้ว่า จะยังคงต้องรอ ... ต่อไป
รอ ..
คงรอ และรอ ... เรื่อยไป

1648

love

comment

7 กรกฎาคม 2548 01:08 น.

..๏ คืนเดือนดับ

อัลมิตรา

..๏ มองนภาคราไร้ดาวคราวเดือนดับ
จันทร์ลาลับอับแสงแฝงใดหนอ
แสนอ้างว้างเปลี่ยวเหงาเฝ้ายืนรอ
รันทดท้อหมองหม่นจนทรมาน

ก่อนแสงดาวพราวระยิบกระพริบพร่าง
กลับลาร้างเลือนหายคล้ายหักหาญ
เคยยลแสงแจ่มจรัสยามรัตติกาล
ต้องร้าวรานขมขื่นในคืนแรม

ดั่งผู้หนึ่งซึ่งไกลไม่หวลกลับ
ฤๅลาลับร้างเลือนดุจเดือนแจ่ม
เช่นดาราเคยกระจ่างพลางราแรม
เคยแต่งแต้มประดับฟ้ามาจากจร

เคยเคียงกันวันชื่นคืนหรรษา
ถ้อยภาษาแสนเสนาะเพราะออดอ้อน
เผยรำพันวรรณกรรมลำนำกลอน
ในกาลก่อนยังกังวานสะท้านทรวง

คราแสงดาวพราวพร่างเคยอ้างเอ่ย
ยังเปรียบเปรยเสมอว่าฟ้าเป็นห่วง
แท้เป็นเพียงถ้อยวลีที่หลอกลวง
เพียงคืนล่วงผ่านไปไยลืมคำ

ถ้อยสำเนียงเสียงสำนวนส่วนสัญญา
ล้วนสิ้นค่าหลอกให้ใจถลำ
อยากลบเลือนเสียหมดมิจดจำ
ที่เขาพร่ำเพ้อไว้ในคืนแรม ๚ะ๛

2962

love

comment

6 กรกฎาคม 2548 23:09 น.

..๏ ขอปัน

อัลมิตรา



..๏ แม้นเธอจะกักเก็บความเจ็บปวด
ยอมร้าวรวดลำพังอย่างขื่นขม
ปล่อยชีวิตเคว้งคว้างอย่างตรอมตรม
กล้ำกลืนข่มทุกข์ไว้ใจยอมทน

ถึงมิเคยเอ่ยปากฝากให้รู้
เพียงมองดูตรึกได้นัยเหตุผล
ความอดสูเธอซ่อนไว้ในกมล
ฉันขอค้นสืบเสาะเลาะหัวใจ 

หนึ่งหัวใจหวังดีมีมามอบ
คือคำตอบเท่านี้ที่ฉันให้
คงแล้วแต่เธอเห็นเป็นเช่นไร
จะรับไว้หรือทิ้งมิติงกัน

ขอเพียงแค่เปิดใจให้รู้จัก
เพาะต้นรักงอกงามตามจิตฝัน
จะทุกข์-สุขอย่างไรใคร่แบ่งปัน
ขอเธออย่าปิดกั้นกระนั้นเลย ๚ะ๛

1052

love

comment

5 กรกฎาคม 2548 14:54 น.