18 สิงหาคม 2548 17:26 น.
อัลมิตรา
..๏ อัลมิตราต่ำต้อยด้อยความรู้
หนำซ้ำครูเคืองขัดเลยตัดหาง
จะสอนใครคงไม่กล้า(ผิวหน้าบาง)
กลัวไปสร้างความสับสนเสื่อมมนต์กลอน
แค่งูงูปลาปลาจำมาบ้าง
พอเป็นทางให้หาอุทาหรณ์
เน้นจังหวะจัดวางสร้างวรรคตอน
ไหนเกิดก่อนเกิดหลังระวังความ
มีบ่อยครั้งขัดสนเกือบจนแต้ม
ต้องอ้อมแอ้มเจอใครค่อยไต่ถาม
ไม่ยอมหยุดอุตส่าห์พยายาม
ต้วมเตี้ยมตามประสาปัญญาเบา
มาเรียนรู้เรื่องกลอนตอนเกือบแก่
มันยากแท้ที่จะได้อวดใครเขา
ก้มหน้าเขียน.. เขียน.. เขียน.. พากเพียรเอา
ดีกว่าอยู่เปล่าเปล่าเปลืองข้าวปลา
เริ่มจากความรู้สึกก่อนนีกคิด
เพื่อลิขิตถ้อยคำให้ล้ำค่า
ห้ามปนเปื้อนวิปริตอวิชชา
ปลายปากกาควรใช้ในทางดี
เอาความจริงจากใจเจือในหมึก
จิตสำนึกนำทางวางวิถี:
ไม่หวังให้ได้ชื่อว่าคือกวี
แต่อยากชี้ทางถูกปลูกนาบุญ ๚ะ๛
17 สิงหาคม 2548 22:46 น.
อัลมิตรา
..๏ นกเดี่ยวฯบินลัดฟ้ามาปกป้อง
ฉันที่เคยหม่นหมองจนร้องไห้
อยากอิงแอบอกอุ่นละมุนละมัย
ความทุกข์ใจก่อนนั้นคงบรรเทา
แม้นไม่ใช่บุคคลที่ค้นหา
แต่ชะตากำหนดบทให้เขา
ประหนึ่งด้ายเส้นน้อยปลายก้อยเรา
ผูกโยงเข้าเป็นเกลียวมาเกี่ยวดอง
คราวที่ฉันย่ำแย่เพราะแพ้พ่าย
เขายังหมายมั่นจิตคิดเกี่ยวข้อง
ยามเสียทีพลาดพลั้งยังประคอง
ทุกคำร้องเขารับรู้พร้อมดูแล
เปรียบฉันคนสิ้นไร้ในคุณค่า
เขาเมตตาปลอบขวัญตอนฉันแย่
เทียบกับเขาคนนั้นที่ผันแปร
ก็รู้แน่ผู้ใดให้รักจริง
แด่นกเดี่ยวฯอีกหนคนเชียงใหม่
เพราะประจักษ์หัวใจค่าใหญ่ยิ่ง
แต่เหมือนกรรมวิบากยากพักพิง
เรื่องบางสิ่งเสียดายมันสายเกิน ๚ะ๛
..ฉันคิดว่า ..
..การที่เราจะได้เจอคนที่ใช่หรือเปล่า
..มันเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดมาแล้ว
..และถึงแม้ว่าเขาจะใช่
..แต่ถ้ามันผิดเวลา
..เขาก็จะผ่านเข้ามาในชีวิต เพื่อเหตุผลบางอย่าง
..เช่นมาช่วยเหลือ หรือมาให้บทเรียน ก็เท่านั้น ./
17 สิงหาคม 2548 12:37 น.
อัลมิตรา
..๏ เพราะเธอยังห่วงหาอาวรณ์เขา
มิอาจลืมรักเก่าที่เศร้าหมอง
ฉันมิได้เจตนามาเฝ้ามอง
ความเกี่ยวข้องบอกได้ฉันไม่มี
ฉันเพียงแต่ยืนดูอยู่ห่างห่าง
แก้วถูกขว้างต่อหน้าตำตานี่
เขาเอามาทิ้งไว้มิไยดี
แก้วใบที่ยับเยินเกินเยียวยา
จะซ่อมแซมอย่างไรใครตอบที
ฉันไม่รู้วิธีที่รักษา
ได้แต่มองแล้วสมเพชเวทนา
แก้วไม่เหลือคุณค่าคราชื่นชม
เ ก ร็ ด ท ร า ย . . .
เคยประกายวับวาวเจ้างามสม
ครั้นถูกหลอมเป็นแก้วแล้วระทม
โดนคลื่นลมฤๅพร้อยบนรอยทราย
แ ด่ เ ธ อ ..
หากยังเพ้อรำพันด้วยมั่นหมาย
หัวใจเธอเจ็บมิจำเขาทำลาย
อาจสลายสักวันฉันขอเตือน ๚ะ๛
16 สิงหาคม 2548 14:17 น.
อัลมิตรา
..๏ เราคืออัลมิตราสามัญชน
ปราศเวทมนตร์กลใดไว้หลอกล่อ
หากตัวท่านพิจารณาว่าดีพอ
อย่ารีรอมอบจิตเป็นมิตรกัน
มิได้เป็นนางฟ้ามาตบตา
อวดฤทธาเวทมนตร์ดลเสกสรร
มีเภทภัยให้ผจญด้นฝ่าฟัน
มากความฝันแต่เหมือนดูเลือนลาง
บ้านก็อยู่บนดินใช่ถิ่นฟ้า
อัลมิตราลำบากสู้ถากถาง
มิใช่คนรวยล้นบนเส้นทาง
มีอิ่มบ้างอดบ้างอย่างเคยเป็น
มิได้งามเลิศเลอเสมอเทพ
พอสังเขปตัวตนให้คนเห็น
แต่หัวใจที่บอบช้ำแสนลำเค็ญ
จำซ่อนเร้นเก็บไว้มิให้ดู
ตัวตนมีแค่นั้นอัลมิตรา
ภาพตรงหน้าเขาวาดอาจเริดหรู
หลากงานเขียนปรากฏบทเชิดชู
แต่หัวใจใครเล่ารู้เราผู้ตรม
ยอมรับความเป็นไปในความจริง
เรา..แค่หญิงคนหนึ่งซึ่งขื่นขม
อาศัยบ้านกลอนไทยระบายอารมณ์
จะชื่นชมหรือชิงชังใจหยั่งเทอญ ๚ะ๛
15 สิงหาคม 2548 16:45 น.
อัลมิตรา
..๏ ทบทวนเรื่องของเราในคราวนี้
สิ้นสุดรักเสียทีที่มั่นหมาย
จะรื้อฟื้นความทรงจำเพื่อทำลาย
เมื่อรักกลายขื่นขมเพราะลมลวง
เหม่อมอง ..ช่องเขาขาด.. อนาถนัก
จำต้องหักอาลัยไม่คอยหวง
รักของเธอที่ปรากฏปดทั้งปวง
จึงขาดช่วงดั่งภูเขาเราขาดกัน
ภาพความหลังหลอนใจให้โหยหา
คืนแจ่มฟ้า ณ ..ถ้ำพัง.. ยังย้อนฝัน
หาดทรายที่มีทะเลเห่รำพัน
เธอกับฉันรักชื่น ..คืนผิงดาว..
แค่ช่วงเดือนผ่านไปใจเธอเปลี่ยน
ดั่งลมเวียนวูบไหวเมื่อใกล้สาว
เส้นทางรักเริ่มสะดุดหยุดเรื่องราว
เหลือร่องรอยปวดร้าวคราวรักลา
ทะเลเอ่อท่วมอ่าว ..อัษฏางค์..
เขียนอำพรางหลอกไว้ให้กังขา
แต่ทุกข์ท่วมใจฉัน ..อัลมิตรา..
คงเกินกว่าการรับรู้ของผู้ใด
..เกาะที่ไม่มีวันจะลืมเลือน..
ข้อความเหมือนตอกย้ำย่ำทุกข์ใส่
ฉันอยากลบความทรงจำครั้งนี้ไป
เพื่อหัวใจที่ล้ากล้าประจัน
กลับมาเยือนสีชังในครั้งใหม่
วอน..เจ้าพ่อเขาใหญ่.. ดลใจฉัน
เสกกำแพงล้อมใจไว้ป้องกัน
เพื่อปิดกั้นกับดักหลุมรักใคร
ม่ า น มื ด เ ลื อ น เ ลื อ น เ ลื่ อ น ป ก น้ำ
เ รื อ ต า ม ริ ม ฟ้ า ป ร ะ ภ า ไ ส ว
ค ลื่ น เ ห่ ซั ด ห า ด ส า ด หั ว ใ จ
ดั บ ไ ฟ รั ก นี้ ที่ สี ชั ง ๚ะ๛
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1647
