๏ วาเลนไทน์ ดอกไม้ไม่มี

อัลมิตรา

๏ อ่อนหัด

อัลมิตรา

๏ บทเพลงรัก

อัลมิตรา

๏ ละครโลกบทใหม่

อัลมิตรา

 ๏  เขาแสนซื่อพูดจาขวานผ่าซาก  
ไร้หน้ากากมารยามาเคลือบแฝง
ละครโลกบทเก่าเขาแสดง  
 คือภาพแห่งทุกสิ่งที่จริงใจ

จากชีวิตวัยเยาว์เขลาและซื่อ    
กลัวสองมือเปื้อนความเลวความเหลวไหล
กลับต้องจมสู่ปลักความยากไร้   
จนทำให้ความคิดเดิมเริ่มเปลี่ยนแปลง

ในสังคมซึ่งความดีไม่มีค่า        
ธารศรัทธาในสายเลือดจึงเหือดแห้ง
แม้น้ำใจพอจะหวังก็ยังแล้ง     
ยิ้มจึงแฝงเลศนัยอยู่ในที

อุดมการณ์เก่าเก่าเขาเคยสร้าง      
จมท่ามกลางอารยะประดับสี
ความชั่วแย่งสิทธิ์ครอบครองของความดี   
เหนือพื้นที่ความคิดและจิตใจ

มันเป็นการเริ่มต้นบนจุดจบ    
เพื่อก้าวพบความเลวความเหลวไหล
ยุคที่มือใครยาวก็สาวไป    
หวังอะไรได้เล่าเปล่าทั้งเพ

จากคนซื่อพูดจาขวานผ่าซาก      
สวมหน้ากากเต็มเปี่ยมด้วยเหลี่ยมเล่ห์
บทเรียนความชอกช้ำอันจำเจ      
ได้หันเหชีวิตเขาผิดทาง

แล้วคนดีที่ใครใครเคยรู้จัก
ก็จมปลักความชั่วตัวเองสร้าง
หลังลดความซื่อเขลาให้เบาบาง
เพื่อสู้อย่างกร้าวพอโกงต่อโกง ๚ะ๛

				

๏ อดทนกับความเหงา

อัลมิตรา

๏ วันที่ไม่มีใครมารายล้อม
ฉันก็ย่อมเหงาหงอยคอยห่วงหา
แต่คราวที่ท่วมท้นคนสนทนา
กลับรู้สึกเหว่ว้ากว่าเคยเป็น

ฤๅ ฉันนั้นสติแปลกพิกล
เพราะบางหนหดหู่รับรู้เห็น
เหงาลึกลึกร้าวใจไร้ประเด็น
มันซ่อนเร้นไปทั่วในตัวตน

ฉันต้องทำอย่างไรเพื่อไกลเหงา
ลบรอยเศร้าอย่างไรให้ได้ผล
เหงาซ้ำซ้ำลำบากทุกข์ยากทน
เหงาเหลือล้นเสียจริงเหงาจริงจัง

ฤๅ ต้องอยู่กับเหงาเศร้าเรื่อยไป
อยู่อย่างใจพังภินท์สูญสิ้นหวัง
เหงาตั้งแต่เกิดมาคราลำพัง
และอีกยังนานไหมฉันไม่รู้ ๚ะ๛