๏ เหมือนหัวใจ ..

อัลมิตรา

๏ ครึ่งทางของศรัทธา

อัลมิตรา

๏ วันพักผ่อน

อัลมิตรา

 ๏ มีเวลาในวันว่างเหมือนอย่างก่อน
ง่วงก็นอนหิวก็กิน ณ ถิ่นที่
อ่านหนังสือรื้อของบ้างในบางที
ฟังดนตรีพร้อมร้องเพลงครื้นเครงใจ

จันทร์ถึงศุกร์ขลุกกับงานหัวบานนัก
ฉันขอพักเสาร์อาทิตย์..    เอ๊ะ ! ผิดไหม ?
เลิกทุ่มเทเวลาเหลือเพื่อเผื่อใคร
อยากไปไหนก็ลุยเดี่ยวเที่ยวเพลิดเพลิน
 
ทำตามใจสบายสบายคือไทยแท้
ฉันก็แค่ทำตามใจไม่ขัดเขิน
อยู่คนเดียวดีกว่าป่วนเป็นส่วนเกิน
หากเขาเชิญคงไปบ้างอย่างจำเป็น

เพราะเวลาทยอยหายเหลือไม่มาก
ก่อนลาจาก,เจ็บ,ล้มตาย,กายไม่เห็น
เพียงสัปดาห์ละสองวันนั่นประเด็น
โปรดละเว้นเสาร์อาทิตย์อย่าคิดกวน 

ขอเวลาสำหรับฉันในวันว่าง
ขอเส้นทางที่อิสระละเลิกด่วน
ขอต่างคนต่างแยกย้ายในกระบวน
อย่ามาชวนเชียวนะนั่น ..  ฉันอยากนอน ๚ะ๛


				

๏ จดหมายเปิดผนึกถึงปีกฟ้า

อัลมิตรา

๏ ร่างจดหมายฉบับหนึ่งถึงปีกฟ้า
อัลมิตรามีเรื่องแจ้งแถลงไข
ที่เคยสุขสโมสรบ้านกลอนไทย
เดี๋ยวนี้ไม่สุขแล้ววี่แววลาง

ด้วยไร้ความสามารถปราศปัญญา
แถมปัญหามากจนคนเริ่มหมาง
 เชิญปีกฟ้ากำหนด"ปลดระวาง"
หน้าที่ว่างรับคนใหม่ไปดูแล  

ขอเป็นเพียง "อัลมิตรา สมาชิก"
เรื่องจุกจิกกวนใจไม่อยากแส่
วอนปีกฟ้าปลดไปอย่าได้แคร์
อยากเป็นแค่ธรรมดาสิทธิ์สามัญ

สวนแห่งวรรณศิลป์ ณ ถิ่นนี้
เคยเปรมปรีด์กวีกล้าตามหาฝัน
กลับเกลื่อนผรุสวาจาปรามาสกัน
ถ้อยรังสรรค์เสื่อมสลายในพริบตา

อันสวนสมสวนสวยด้วยสิ่งฝัน
หากกระนั้นผู้พิทักษ์และรักษา
ย่อมต้องรับผิดชอบตอบเจตนา
คือที่มาของจดหมายที่ร่ายเรียง ๚ะ๛				

๏ บนเส้นทางสายอุปสรรค

อัลมิตรา

๏  ยามชีวิตพลิกผันจนพรั่นจิต
คล้ายมืดมิดสับสนอับจนหวัง
แค่สูดลมหายใจไปประทัง
หัวใจยังสะท้อนความอ่อนแอ

จึงทบทวนหวนคิดย้อนจิตนึก
คราผลึกสับสนพ้นกระแส
เหมือนผ่านมืดพบสว่างกระจ่างแล
ที่พ่ายแพ้พลาดพลั้งคงบังเอิญ

ชั่วชีวิตอุปสรรคย่อมมีบ้าง		
ทะเลกว้างยังมีที่ตื้นเขิน
ตั้งสติรอเวลากล้าเผชิญ		
แล้วจึงเดินหาฝันอย่างมั่นใจ

เมื่อแสงแดดแผดจ้าเริ่มปรากฎ		
หมอกที่บดบังทางเริ่มจางใส
เมื่อหนทางทอดยาวให้ก้าวไกล		
เมื่อฟ้าใหม่ใสผ่องก็ลองเดิน ๚ะ๛