29 พฤษภาคม 2550 00:12 น.
อัลมิตรา
๏ ลมยังลู่สู่นภาเวหาห้วง
ยังฝนร่วงสู่ดินมิสิ้นสาย
ต้องพฤกษาแผกพันธุ์อันเรียงราย
ให้โยกย้ายรับฝนจนงอกงาม
เสียงลมล่องต้องใบกิ่งใหญ่น้อย
ดั่งใครคอยกล่อมใจให้ไถ่ถาม
ถึงทำนองพ้องเพราะเสนาะความ
ตราบติดตามฟังเพลินจำเริญใจ
ทั้งชุ่มชื้นระรื่นแท้แลท้องทุ่ง
ยอดข้าวพุ่งรับวสันต์กันขวักไขว่
บางใบแกว่งแซงรวงบ้างร่วงไป
ครั้นลมไล้ต้นลู่ดูโอนเอียง
อิงแอบกันกระนั้นหนาพาโยกย้าย
ยังกลับกลายรับฝนจนเกิดเสียง
นกใหญ่น้อยพลอยระรื่นชื่นเคล้าเคียง
บ้างเปล่งเสียงเสนาะว่าน่าชื่นชม
ต่างทักทายขยายความตามภาษา
เช่นพรรณนากล่าวกวีที่สวยสม
พ้องเสียงฝนจนเสนาะเพราะตามลม
ตราบนานนมเสมือนมีดนตรีฟัง
ฝนเริ่มซาฟ้าเปิดบังเกิดรุ้ง
งามพวยพุ่งอัศจรรย์อันมุ่งหวัง
พราวพิลาสดาษประดับวับสุรังค์
ดั่งเวียงวังแห่งมฆวานตระการตา
โลกยังมีปีวันเดือนผันผ่าน
มีฤดูกาลเปลี่ยนไปในวรรษา
ยังร้อนบ้างพลางหนาวทุกคราวครา
ทั้งฝนฟ้าเสมือนดั่งเช่นวังวน
ฤดูเปลี่ยนเวียนไปให้แตกต่าง
เป็นแบบอย่างให้พิจารณาหาเหตุผล
พึงยั้งจิตคิดระวังชั่งใจตน
ดั่งสิ้นฝนฟ้าวิไลนัยฉะนี้ ๚ะ๛
28 พฤษภาคม 2550 16:47 น.
อัลมิตรา
๏ ทุกทุกครั้งที่ประสบกระทบถ้อย
หากใครพลอยโศกเศร้าเหงาหมองหม่น
อาจอ่อนแอเรื่อยไปเพราะภัยผจญ
ยากหลุดพ้นความดักดานด้วยมารมี
ทุรุนทุรายอุราระอานัก
เปรียบปฏักคาใจไม่สุขี
แต่ละหนแต่ละคราวราวทวี
ภาระนี้เนืองหนุนแสนวุ่นวาย
หากผู้ใดปล่อยไว้จนใจทุกข์
เฉกยอมคลุกอาจมบ่มเสียหาย
ไม่คิดเลือกวางว่างอย่างสบาย
ก็เปล่าดายถ้อยคำที่พร่ำเตือน
เพราะมีอยู่สองทางว่างหรือวุ่น
แม้นเคืองขุ่นอาฆาตมาตรเสมือน
พกความแค้นฝังใจไม่ลืมเลือน
จิตแปดเปื้อนถูกกรรมครอบงำเงา
คงแล้วแต่บางใครใคร่ครวญคิด
ยอมให้จิตหมองหม่นเยี่ยงคนเขลา
หรือปล่อยจิตว่างวางอย่างบางเบา
จงเลือกเอาเถิดหนาสาธุเทอญ ๚ะ๛
23 พฤษภาคม 2550 12:55 น.
อัลมิตรา
๏ มาเถิดมาประดาที่ไม่มีรัก
จงประจักษ์น้ำใจว่าใหญ่หลวง
อยู่นี่แล้วทะเลรักเชิญตักตวง
ไม่ต้องห่วงว่าจะแห้ง .. พอแบ่งปัน
มาเถิดมาประดาที่ยังมีทุกข์
จงเสพสุขหลบโลกที่โศกศัลย์
มากรอยยิ้มสดใสมอบให้กัน
อย่าหวาดหวั่นว่าโป้ปด .. ทั้งหมดจริง
มาเถิดมาประดาที่ยังโหยหา
จงรู้ว่ามิตรไมตรีนั้นดียิ่ง
เธอและฉันสมานสมัครร่วมพักพิง
อย่าประวิงว่าจะสูญ .. เพิ่มพูนทวี
มาเถิดมาประดาที่ยังชอกช้ำ
จงลบเลือนความระกำแล้วจำนี่
อันบทเรียนทุกข์ระทมทุกคนมี
เถิดคนดีมาเถิดมา .. น้ำตาลืม ๚ะ๛
21 พฤษภาคม 2550 00:17 น.
อัลมิตรา
๏ ใช่ร่ำรวยเสียจนทรัพย์ล้นฟ้า
ใช่ประกาศศักดาว่ากล้าแกร่ง
ใช่สำอางค์วางท่าฝ่าตีนแดง
หรือแค่แกล้งประชดกฏเกณฑ์ใคร
ธรรมดาสามัญคือฉันเอง
ใช่นักเลงปากกล้ามาจากไหน
ใครมาดีก็ดีมอบตอบแทนไป
ใครมาร้ายด่ากระทบก็จบกัน
เพียงเท่านี้ตัวตนบนปลายนิ้ว
มีโหยหิว,อ่อนล้า,ตามหาฝัน
เกลียดนักการยื้อแย่ง,ชอบแบ่งปัน
บางคราวรั้นแสนดื้อถืออัตตา
มีชีวิตเงียบเงียบอย่างเรียบง่าย
ไม่โวยวายส่งเสียงไร้เดียงสา
มาดเคร่งขรึมบางคนเขาบ่นมา
บ้างเหน็บว่าที่เห็นไม่เป็นจริง
สุดที่จะเข้าใจฉันไม่โทษ
ไม่เคืองโกรธแต่ไม่ยุ่งไม่สุงสิง
ทำเป็นเหมือนไม่รู้จักไม่พักพิง
อาจดูหยิ่งแล้วพาลเหตุการณ์นี้
ภายใต้กรอบขอบเขตอาณาจักร
ทุกข์ระทม,สมรักมากสักขี
ฉันเขียนกลอนเรื่อยไปใจเสรี
ปลายนิ้วคีย์เสกได้ตามใจตน ๚ะ๛
16 พฤษภาคม 2550 08:39 น.
อัลมิตรา
๏ เมื่อพิสูจน์ไม่ได้ใครถูกผิด
แต่มัวคิดแค้นเคืองกับเรื่องก่อน
เขาพยาบาทอาฆาตไม่ขาดตอน
จึงรุ่มร้อนเหมือนเพลิงร้ายเริงรุม
เขาปฏิเสธตัวตนคนขี้ขลาด
และไม่อาจกำจัดความกลัดกลุ้ม
ทุกทุกวันจมปลักทุกข์กักกุม
ยากควบคุมจริตความคิดใด
ยามอารมณ์หลุดกรอบเกินขอบกั้น
เขาปากสั่นประกาศตัวมิกลัวไหน
อวดศักดาเก่งกล้าเหนือกว่าใคร
วางมาดเหมือนยิ่งใหญ่เพื่อให้แล
ใครประพฤติเยี่ยงเขาผู้เขลาขลาด
คงอนาถหากใครคล้ายกระแส
ดีหรือชั่วประเมินได้ในดวงแด
เท็จหรือแท้อย่าเพียงพูด..พิสูจน์กัน ๚ะ๛
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1782
