๏ มนุษย์ปริศนา

อัลมิตรา

๏ เรื่องใช้ตัวหนังสือเพื่อสื่อสาร
เขาเชียวชาญช่ำชองร้อยกรองบท
จะสุขสันต์โศกระทมตรมรันทด
ล้วนอรรถรสเลื่องชื่อระบือศิลป์

เว้นเพียงนิดปริศนาสาเหตุเกริ่น
คงขัดเขินจึงคล้ายชายแปลกถิ่น
หนึ่งคำลาแล้งใจมิให้ยิน
ดุจสูญสิ้นเสียขวัญความมั่นใจ

ถ้อยอำลาเขียนไปคงไม่ยาก
ฤๅ กระดากเล็กน้อยพลอยสงสัย
คราวร่ายวลีกวีกานท์บานตะไท
บรรเลงได้แนบเนียนเขียนวรรคเวร

แปลกแต่จริงยิ่งกว่าท้าพิสูจน์
ร้อยพันพูด ฤๅ ซึ้งเท่าหนึ่งเห็น
หมื่นแสนตา ฤๅ ซึ้งเท่าหนึ่งเป็น
คือประเด็นให้พินิจมนุษย์ปริศนา ๚ะ๛


				

๏ ภาพลวงตา

อัลมิตรา

๏ สุนทรภู่ กวีเอกเสกภาษา

อัลมิตรา

..๏ น้อมเทียนแพพานทองอันผ่องแผ้ว 
จิตแน่แน่วบูชากวีศรี 
ผู้ล้ำเลิศวรรณกรรมล้ำธานี 
เอกเมธีเรียงถ้อยร้อยท่วงกานท์ 

ท่านผูกโครงโยงเรื่องปราดเปรื่องนัก 
แจ้งประจักษ์รสคำนำสื่อสาร 
อีกรสความช่ำชองคล่องเชี่ยวชาญ 
คงโบราณฉันทลักษณ์หากตรึกตรอง 

ทั้งกาพย์นั้นไพเราะเสนาะศัพท์ 
เรียงลำดับเหมาะสมภิรมย์สนอง 
พระไชยสุริยาย้ำล้ำคล้องจอง 
ดุจทำนองสังคีตประณีตเพลิน

อีกบทโคลงแคล่วคล่องพ้องน้ำเสียง 
ร่ำจำเรียงโคลงผวนชวนสรรเสริญ 
แฝงแง่คิดคติธรรมล้ำจำเริญ 
ทั้งเพลิดเพลินเหลือคำนำบรรยาย 

ทั้งบทเห่เสภาน่ายกย่อง 
ถ้วนทำนองพริ้งเพราะพิเคราะห์หมาย 
รจน์คำเรียงลีลาสาธยาย 
เบื้องบทร่ายคำฉันท์อันงามจริง 

กลอนสุภาพจับจิตพินิจเนื่อง 
เค้ามูลเรื่องอารมณ์สมทุกสิ่ง 
ทั้งบทรักบาทร้ายใช้อ้างอิง 
คราวโศกยิ่งพลอยเศร้าเข้าถึงกลอน 

พระอภัยมณีที่ท่านแต่ง 
คงสำแดงให้รู้อุทาหรณ์ 
ท่านเปรื่องปราดเกินปราชญ์ชาตินิกร 
เกียรติกำจรจวบสมัยเกรียงไกรคง 

ขอน้อมนบเนื่องคุณสุนทรภู่ 
บรมครูจอมกวีที่สูงส่ง 
รัตนโกสินทร์ศรีที่จำนง 
จิตประสงค์ร่ายคำนำบูชา ๚ะ๛				

๏ ไม่แคร์สื่อ

อัลมิตรา

๏ ลาโง่ กับ ตัวกู

อัลมิตรา

.



.