7 เมษายน 2554 11:10 น.
อันฝัน
ฉันไม่รู้ ว่าทำไม ฉันถึงรัก
หรือเหตุผลจะ ไม่จำเป็น เช่นนั้นเหรอ
เพียงสบตา เพียงรอยยิ้ม เพียงแรกเจอ
เธอ เธอ เธอ คือเธอทุกห้วงลมหายใจ
คนแสนล้าน เดินสวนชวนหลงไหล
เหตุใดไม่ไหวหวั่นรำพันหา
หมื่นรอยยิ้ม แสนสายใย ส่งมาสบตา
ใจด้านชา ไร้รอยไหว ให้ครื้นเครง
ฉันไม่รู้ว่าเหตุใดฉันถึงรัก
เพียงถ้อยทัก ใจก็สั่นหวั่นนักหนา
แววประกายที่สาดส่องจากสองตา
ฉันก็มาอ่อนไหวไม่ลืมเลือน
ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรัก
รู้เพียงอยากอยู่เคียงใกล้ ใจโหยหา
ฉันพร้อมฟังทุกอย่างที่เธอพร่ำพรรณา
พร้อมยิ้มรับ หรือซับน้ำตาได้ทุกที
รอยยิ้มเธอหยอกล้อหัวใจฉัน
เติมความกล้าต่อความฝันให้สดใส
ฉันไม่รู้ว่าความรักเป็นแบบใด
จนกระทั่งในหัวใจได้รักเธอ
5 สิงหาคม 2553 21:40 น.
อันฝัน
ฉันคิดว่าฉันพร้อม
จะอยู่ลำพังได้...ไม่หวั่นไหว
แต่ความมืดของค่ำคืนมันโหดร้ายเกินไป
มันกัดกินความเข้มแข็งของใจทุกนาที
กอดตัวเองทุกครั้งน้ำตาไหล
กอดยังไงใจไม่อุ่นขึ้นสักหน
หากได้เกาะกุมมือใครแค่สักคน
ความหมองหม่นคงคลายหายไปเอง
แต่ไม่มีใครคนนั้นให้ฝันถึง
ฉันจึงยังต้องเหงาเศร้าแบบนี้
หากคนนั้นผ่านมาฟ้านำทางเค้าที
ฉันอยู่ตรงนี้...เพื่อพบเจอ
3 พฤษภาคม 2553 00:25 น.
อันฝัน
ยังไม่ชินอีกหรือไงหัวใจจ๋า
ที่ตื่นมาก็เหงาเศร้าแบบนี้
ไปดูหนังกินข้าวคนเดียวอยู่ทุกที
วาเลนไทน์หรือสิ้นปี...ไม่มีใคร
กุมมือตัวเองในวันที่หนาวเหน็บ
ก็แค่เจ็บ...ปวดร้าว จะเหงาซักแค่ไหน
ต้องอยู่คนเดียวให้ชินนะหัวใจ
เพราะยังไงค่าของเจ้าใครๆเขาก็ไม่มอง
21 เมษายน 2553 21:41 น.
อันฝัน
อยากกลับไปหารักแท้ที่อบอุ่น
กลับไปซบหนุนตักให้หลับไหล
กลับไปหาอ้อมกอดที่ปลอดภัย
อยากกลับไปหาอ้อมแขนที่คุ้นเคย
แต่หน้าที่บังคับให้ห่างหาย
ต้องไกลกายเหนื่อยล้า...หลับตาฝัน
ได้แต่หวังสักวันเถอะนะ...สักวัน
จะได้ทำตามฝัน...ตามหัวใจ
4 กุมภาพันธ์ 2553 19:16 น.
อันฝัน
คนธรรมดาแสนธรรมดา
ไม่มีทางถูกตาต้องใจใครๆเขา
เก็บรักกับใจและลมหายใจที่บางเบา
ซ่อนมันไว้ในเงา...ที่มืดมน
เวลาของลมหายใจคงมีอีกไม่นาน
แต่ละวินาทีที่พ้นผ่าน...อดทนไว้
อีกไม่นานหรอกนะเจ้าหัวใจ
ที่จะไม่ต้องเหงา...เศร้าอีกเลย
หน้าส่วนตัว
1897
