14 ธันวาคม 2546 08:37 น.
อัญชา
เธออาจเหงา-เขาอาจว่าง
บนเส้นทาง-ของวันหนึ่ง
เธออาจเศร้า-เขาอาจซึ้ง
เธอรำพึง-เขาอาจยิ้ม
ในความเงียบ-มีไออุ่น
ในความกรุ่น-มีความอิ่ม
ในความหนาว-มีมือนิ่ม
ในรอยยิ้ม-มีความรัก
เธอผ่านมา-บนเส้นทาง
ของความห่าง-แห่งความหนัก
หากเหนื่อยล้า-จงหยุดพัก
แล้วเธอจัก-ได้รับรู้
ขอแค่เพียง-เธอปล่อยวาง
บนความว่าง-ที่เห็นอยู่
ไม่ขบคิด-ไม่รับรู้
หยุดรบสู้-ดูสักครั้ง
เธออาจเหงา-เขาอาจว่าง
มีความห่าง-ไม่ฉุดรั้ง
ในความเงียบ-มีเสียงดัง
หากนิ่งฟัง-จะเข้าใจ
เธออาจเหงา-เขาอาจว่าง
ต่างเส้นทาง-ความฝันใฝ่
รอยคดตรง-จะมุ่งไป
เพียงสองใจ-อยู่ใกล้กัน
13 ธันวาคม 2546 23:26 น.
อัญชา
ที่หนึ่ง..พึงได้..พึงเป็น
ที่สอง..ว่างเว้น..ปล่อยไว้
ไม่อยาก..เป็นสอง..รองใคร
ที่หนึ่ง..ไม่ได้..ไม่เป็น
เป็นหนึ่ง..ไม่มี..ที่สอง
ไม่มี..คนรอง..ให้เห็น
หนึ่งเดียว..ไม่ได้..ก็ไม่เป็น
ไม่เห็น..ร้อนรน..อะไร
13 ธันวาคม 2546 21:04 น.
อัญชา
ตัวข้าโง่งมซ้ำอ่อนโลก
ทุกข์โศกอันใดหารู้ไม่
บทเรียนของชีวิตไม่เข้าใจ
ตัวข้าไร้ปัญญาสิ้นดี
พ่อแม่พูดพร่ำคำสอน
อ้อนวอนให้รักศักดิ์ศรี
ตัวข้าสิร้ายรั้นทุกที
บทเรียนนี้ได้มาราคาแพง
พ่อแม่อับอายขายหน้า
น้ำตารินหลั่งกรรแสง
ลูกเต้าแหกกฏลำเส้นแดง
หน้าแห้งแบกทุกข์อกตรม
อุ้มท้องอ้วนโตหาแม่พ่อ
ผู้เฝ้ารอด้วยความขื่นขม
บทเรียนบาดลึกฝังคม
จำจนลมหายใจวายปราณ์!!
13 ธันวาคม 2546 12:36 น.
อัญชา
วันเวลา-ความผูกพันธ์
นำพาฉันและเธอให้ชิดใกล้
นำความรักมาพันผูกก่อสายใย
ให้หัวใจสองดวงร้อยเกี่ยวกัน
วันเวลาชักพาให้ความรัก
มาประจักษ์ชัดแจ้งความโศกศัลย์
เมื่อมีสุขอาจมีทุกข์ได้พร้อมกัน
อยู่ที่ตัวเธอเองนั้นจะพบอะไร..
17 ก.ย. 46
ชิ้นนี้อาจจะสั้นไปนิดนะคะ
คิดจะแต่งเพิ่ม แต่ดูแล้ว
มันชัดแจ้งอยู่ในตัวเองโดยไม่ต้องขยายความอะไร
ก็เลยไม่ได้เขียนเพิ่มเติมอะไรเข้าไป...
12 ธันวาคม 2546 11:35 น.
อัญชา
1.
จะร้อนผ่าวหรือหนาวเย็น
ไม่ลำเค็ญเท่าร้อนใจ
ดั่งในอกถูกสุมไฟ
ก็มอดไหม้ในทันที
เปลวแดด, ที่แผดร้อน
ไม่เท่าฟอนในใจนี้
ทุกข์สุมรุมฤดี
บดขยี้ให้วางวาย
2.
คนหนอชอบอมทุกข์
เรื่องสนุกมักลืมง่าย
คลุ้มคลั่งจะบ้าตาย
มัวตะกายอะไรกัน
ทุกข์อะไรนักหนา
มัวทำหน้าเป็นกังหัน
บิดเบี้ยวทุกเสี้ยววัน
จะทุกข์กันไปทำไม
เพียงเพราะชอบจดจำ
เอาแต่คำระกำใจ
เรื่องดีไม่เก็บไว้
จะโทษใครก็เพราะตัว
สิ่งดีไม่ค่อยคิด
โมหะจริต น่าปวดหัว
อาจม ชอบเกลือกกลั้ว
เจอความชั่วก็คลุกเคล้า
ของร้อนก็ชอบลอง
ตาเพ่งมองแต่ของเขา
งานการก็มิเอา
เรื่องสะเพร่าทำประจำ
ใครพูดไม่ถูกหู
กำหมัดชูจะชกคว่ำ
โดนด่าก็หน้าง้ำ
จดและจำฝังใจไว้
3.
ทุกข์ถมเป็นกองฟอน
คอยเผาคอนให้ร้อนไฟ
ทุกข์ถมอมเข้าไป
จะสุขได้เมื่อไรกัน.
หน้าส่วนตัว
1107
