18 พฤษภาคม 2551 04:52 น.
อักษราสังคีตนิติ์
มองดวงดาวพราวระยับจับฟากฟ้า
ดาวเจ้าสวยสะดุดตาให้ข้าหมาย
ประกายพริบพะพร่างพราวแพรวพราย
ส่องแสงฉายนวลสว่างยังผู้คน
ข้าเพียงปองครองดาวที่พราวเพริศ
ขอเพียงหนึ่งดวงเถิดเพียงสักหน
เฝ้าเพียงเพ้อขอดาวคราวใจจน
ข้าเพียงคนไม่อาจมองครองดารา
แหงนหน้ามองดาราบนฟ้าไกล
เอื้อมมือไปตามใจจะไขว่คว้า
สัมผัสผิวเพียงแสงแห่งดารา
สุดแรงล้าคว้าไขว่ไว้ครอบครอง
สุดขอร้องมองดาวเจ้าไกลลิบ
ดาวกระพริบยิ้มเยาะหยิ่งผยอง
หมดกำลังทรุดนั่งไม่หวังมอง
หมดแรงปองแล้วดาราข้าเพียงดิน
สายลมอ่อนพัดพายพลิกใบหญ้า
หยาดน้ำค้างร่วงมาสู่ก้อนหิน
ไอชีวิตกลิ่นฉ่ำล้ำรวยริน
สัมผัสดินกลิ่นระรวยได้ด้วยมือ
บนท้องฟ้าดวงดาวพราวระยับ
หมายจะจับเอื้อมคว้ามายึดถือ
เพียงสิ่งของรองค่าที่ฝ่ามือ
สิ่งนั้นฤๅมีค่ากว่าดวงดาว
หมู่ดวงดาวยังระยับจับฟากฟ้า
ข้าตระหนักถึงดาราที่พร่างหาว
เพียงก้อนหินมืดเย็นไม่เป็นดาว
ลอยเคว้งคว้างกลางหาวไร้ชีวี
18 พฤษภาคม 2551 03:43 น.
อักษราสังคีตนิติ์
นิราศร้างห่างหายมิวายหวง
แสนคำนึงตรีงจิตคิดในทรวง
ให้โหยหวงห่วงหาเมื่อลากัน
มิเสียดายที่ใจไปใกล้ชิด
ิมิเสียดายเสี้ยวชีวิตที่คิดฝัน
มิเสียดายพบ-พราก ต้องจากกัน
มิเสียดายคืนวันร่วมกันมา
แม้วันนี้ใจร้าวระบมหนัก
ยังมีเพียงเศษรักคอยรักษา
เพียงครึ่งเสี้ยวความรักสักเวลา
ยังมีค่ากว่าชีวีไม่มีเธอ
หน้าส่วนตัว
1159
