บทกวีหมายเลข 5

อลัญชา

ผีเสื้อขยับปีก
เพียงน้อยนิดแห่งเรี่ยวแรงอันโรยรา
ทว่าสงบเงียบงัน
ดุจเกลียวคลื่นอ่อนละมุน ณ มหาสมุทรสุดฟ้ากว้าง
ไร้สรรพเสียง สาดซัดสู่ผืนทรายที่ทอดยาว

ปีกขยับเพียงแผ่วเบาเพื่อพาสู่ฝันดั่งวาดหวัง
หากแต่มิอาจคาดคิค
ด้วยว่าปีกที่ขยับนั้นสั่นสะเทือนถึงสรวงสวรรค์
แผ่นดิน แลสรรพสิ่งรอบข้าง
ต่างส่งเสียงร่ำร้องโหยไห้
อำลาอาลัยเหนี่ยวรั้ง
ตอกหมุดตราตรึงให้รู้ซึ้งถึงความโศกา
พรากกายาเพื่อให้ได้มาทว่าดับสิ้นซึ่งลมหายใจ

คิดเพียงคำถาม คำตอบให้แก่ตน
กู่ก้องร้องป่าวว่าโลกนี้ช่างกว้างใหญ่นัก
แต่แท้จริงแล้วโลกนี้ยังมิอาจเทียบเท่าจักรวาล
เฉกเช่นแก่นแท้ของใจที่ใครเล่าจักรู้ได้
แลเพียงดวงตา จับจ้องสิ่งซึ่งเรียกว่าการกระทำ
จักตัดสินถูกผิดได้ฤา

ความวุ่นวายสับสนแห่งจิตใจ
บดบังเสียงกระซิบจากความจริงใต้ปีกผีเสื้อ
จงมองดูเถิด...
บนท้องฟ้านั้น
ผีเสื้อตัวนั้น
ช่างกล้าแกร่งและงดงาม