15 มิถุนายน 2552 22:07 น.
อรุโณทัย
นั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่กว้างไกล
พาจิตใจให้คำนึงถึงความฝัน
เพียงพร่ำเพ้อรำพึงรำพัน
ใจไหวหวั่นเมื่อวาดหวังบนฝั่งจินต์
นั่งเหม่อมองทะเลกว้างกว่ากว้าง
เป็นหนทางความคิดไม่เหือดสิ้น
เพียงสรรสร้างความฝันเป็นอาจิณ
ในแดนดินถิ่นฝันอันรื่นรมย์
นั่งเหม่อมองทะเลและท้องฟ้า
สุดลูกหูลูกตาธาราห่ม
คลื่นซัดสาดเข้าฝั่งเพราะแรงลม
ที่ถั่งโถมข่มกระแสวารี
นั่งมองภูเขาที่ซับซ้อน
แสงแดดอ่อนสาดส่องทั่วปฐพี
เขียวสลับขาวเหนือยอดคีรี
ทำให้มีจินตนาการฉับพลัน
นี่คือเวทีแห่งความฝัน
ถูกรังสรรค์ด้วยจิตที่ปรุงนั้น
ตามใจจินต์ที่พร่ำเพ้อรำพัน
พร้อมรินฝันเป็นอักษรจารึก ฯ
7 มิถุนายน 2552 14:05 น.
อรุโณทัย
ครูสอนสั่งศิษย์ทุกทิศทาง
เป็นแบบอย่างต่อศิษย์มุ่งสร้างสรรค์
ครูให้ความรู้อเนกอนันต์
ครูมุ่งมั่นอุดมการณ์แห่งปรัชญา
ครูให้ความรักพิทักษ์ศิษย์
ครูอุทิศตนเองเพราะปรารถนา
ครูหวังเห็นศิษย์รักใช้ปัญญา
แก้ปัญหาชีวิตที่เป็นไป
ครูจึงเฝ้าอบรมและสอนสั่ง
ครูจึงตั้งปณิธานด้วยฝันใฝ่
ครูจึงมีเมตตาที่มอบให้
เพื่อจะได้ศิษย์รักที่กล้าแกร่ง
ครูคือผู้สร้างทางชีวิต
สอนให้รู้ถูกผิดทุกแขนง
คุณของครูมีมากหากแจกแจง
ขอแสดงความเคารพบูชาครู
จัดธูปเทียนดอกไม้ในพานทอง
ตามครรลองพิธีที่มีอยู่
ดอกมะเขือ หญ้าแพรก เข็ม จัดวางดู
ให้สวยหรูวิไลลักษณ์ตามจินดา
ขออภิวาทคุณครูด้วยเคารพ
ขอน้อมนบพระคุณที่ล้ำค่า
ขอรำลึกถึงคุณความกรุณา
ที่เมตตาสั่งสอนศิษย์ทุกทิศทาง ฯ
ในสัปดาห์นี้ โรงเรียนหลาย ๆ โรง
คงจัดพิธีไหว้ครู เพื่อรำลึกถึงพระคุณของท่าน
ที่สอนและอบรมเรามา...เนาะ
อรุโณทัย
๗ มิถุนายน ๒๕๕๒
30 พฤษภาคม 2552 16:38 น.
อรุโณทัย
จะโทษใครที่ไหนกันในวันนี้
ในวันที่เจ็บป่วยด้วยโรคปอด
ไอคุกคุกทุกวันคงไม่รอด
จึงต้องทอดอาลัยให้ตัวเอง
จะโทษใครที่ไหนเล่าเมื่อเขาบอก
กลับสำรอกถ้อยคำซ้ำข่มเหง
พ่อแม่เฝ้าย้ำเตือนไม่กลัวเกรง
ทำอวดเก่งวางท่าทำก๋ากั่น
สูบบุหรี่ไม่ดีพ่อแม่สอน
ยังซุกซ่อนแอบเสพอย่างสุขสันต์
อีกทั้งเหล้ากัญชาอย่าลองมัน
แต่ตัวฉันก็ไม่เชื่อขอลองดี
จะโทษใครที่ไหนกันในวันนี้
เมื่อชีวีเจ็บป่วยอย่างเต็มที่
ไอเป็นเลือดออกมาก็หลายที
เพราะถือดีอยากลองของมึนเมา
ก่อนชีพดับสูญสิ้นไปจากโลก
ขอหมดโศกสร้างบุญล้างความเขลา
จึงขอเตือนทุกท่านผ่านเพื่อนเรา
จงรับเอาคำฝากจากดวงใจ
อันบุหรี่กัญชายาเสพติด
อย่าได้คิดริลองจะได้ไหม
หากยังเสพขอจงเลิกตลอดไป
เพื่อชีวิตใหม่มีสุขทุกคืนวัน...
อรุโณทัย
๓๐ พฤษภาคม ๒๕๕๒
23 พฤษภาคม 2552 23:36 น.
อรุโณทัย
ห้วงคำนึงในจินตนาการ
มุ่งสื่อสารงานศิลป์ถิ่นอักษร
เพ้อรำพึงรำพันเป็นบทกลอน
ในห้องนอน ณ มุมหนึ่งข้างเตียง
ห้วงคำนึงในจินตนาการ
อยู่หลังม่านความฝันที่หล่อเลี้ยง
เกิดลำนำคำกานท์เมื่อเรียบเรียง
เสนาะเสียงคล้ายดนตรีบรรเลง
ห้วงคำนึงในจินตนาการ
ทอฝันผ่านจารึกอย่างคร่ำเคร่ง
เมื่อตกผลึกความคิดคล้ายบทเพลง
จึงรีบเร่งบันทึกเป็นกานท์กลอน
ห้วงคำนึงในจินตนาการ
เพียงจดจารความคิดเป็นอักษร
เรียบเรียงร้อยสัมผัสจัดเป็นกลอน
เพื่อสะท้อนในห้วงจินตนาการ...
20 พฤษภาคม 2552 20:16 น.
อรุโณทัย
เสียงฟ้าครวญครืนครืนยืนร้องไห้
น้ำตาไหลรินหลั่งเป็นน้ำฝน
เพราะฟ้าโศกซ้ำใจสุดเกินทน
ของผู้คนบนพิภพบัดซบจริง
ฟ้าร้องไห้ใครเล่าเคยล่วงรู้
น้ำตาพรูไหลหลั่งมิใช่ถูกทิ้ง
เพราะฟ้าเศร้าเสียใจในความจริง
ด้วยทุกสิ่งถูกทำลายให้ยับเยิน
มนุษย์เกิดมาเพื่อสร้างหรือทำลาย
ช่วยผ่อนคลายความสงสัยอย่าเคอะเขิน
บอกให้รู้ด้วยเถอะ...พ่อจำเริญ
ช่วยดำเนินความกระจ่างอย่างอาจอง
บอกได้ไหมป่าไม้ไยถากถาง
ตัดไปบ้างเผาบ้างทิ้งขว้างส่ง
อันภูเขาน้อยใหญ่แหล่งป่าพง
ไยต้องลงมือระเบิดให้เป็นจุล
รู้บ้างไหมต้นไม้ให้ประโยชน์
ไยไม่โปรดอยู่กับป่าเพื่อเกื้อหนุน
ความเป็นไปในธรรมชาติอย่างสมดุล
เรื่องวุ่นวุ่นปัจจุบันคงไม่มี
ถึงหน้าร้อนคงไม่ร้อนจนอ่อนจิต
อากาศเป็นพิษคงไม่มากขนาดนี้
สภาวะเรือนกระจกคงไม่มี
ให้เป็นที่หวาดหวั่นสะท้านสะทก
ฟ้าร้องไห้ใครเล่าเคยรับรู้
เพียงคิดว่าเป็นฤดูฝนต้องตก
เสียงฟ้าครวญครืนครางอยู่งันงก
เพราะตระหนกการกระทำของมนุษย์
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟอรุโณทัย
หน้าส่วนตัว
781
