คิดถึงวัน เก่าเก่า ครั้งวัยเยาว์แม่ก็เฝ้า ห่วงใย ทะนุถนอมคอยพัดวี ยุงริ้น ที่บินตอมท่านไม่ยอม ให้กล้ำกลาย ผิวกายเราคิดถึงวัน เก่าเก่า ในวัยเด็กลูกยังเล็ก แม่พร่ำสอน ทุกค้ำเช้าเป็นเด็กดี ของพ่อแม่ ช่วยแบ่งเบาภาระเจ้า ช่วยกวาดถู บ้านเรือนให้คิดถึงวัน เก่าเก่า ในวัยเรียนแม่เฝ้าเพียร อบรม บ่มนิสัยต้องอดทน พยายาม ร่ำเรียนไปเมื่อเติบใหญ่ มีอาชีพ สำหรับตนคิดถึงวัน เก่าเก่า อยู่กับแม่ช่างสุขแท้ ใจกาย ไม่สับสนเมื่อทำผิด แม่อภัย ลูกทุกคนแม่ไม่จน น้ำใจ เอื้ออารีฯ
จะขอลองเป็นครูสอนตนเองจะฮัมเพลงปลอบใจในวัยฝันจะเก็บคำ วลี ประโยคนั้นมาเรียงร้อยรำพันเป็นบทกลอนก็จะลองทำดูให้รู้บ้างขอเอาอย่างกวีเก่าในรุ่นก่อนเฝ้าครุ่นคิดลิขิตมวลอักษรสร้างละครแต่งนิทานงานศิลป์ไทย
เพียงทำบุญล้างบาปชำระจิต เพื่อชีวิตเป็นสุขทุกสถาน ตั้งสมาธิแน่วแน่อย่างชำนาญ พร้อมสวดอ่านมนต์พิธีบริกรรม เพียงตั้งใจสมาทานบริสุทธิ์ เพื่อวิมุตจากบ่วงกรรมที่ล่วงล้ำ ขอตั้งจิตอธิษฐานเป็นประจำ พร้อมนำธรรมปฏิบัติขัดจิตใจ เพียงน้อมนำศีลห้าปฏิบัติ เพื่อขจัดกิเลสโดยผลักไส รัก โลภ โกรธ หลง ออกจากใจ ตระหนักในความจริงที่ไม่แน่นอน เพียงคิดดี ทำดี อยู่ทุกขณะ เพื่อชนะความชั่วที่เร่าร้อน ที่รุกเร้ารุมทรวงให้ม้วยมรณ์ ทุกขั้นตอนของจิตที่ใฝ่ดี แม้ทำบุญล้างบาปได้นิดหน่อย ขออย่าปล่อยให้ผ่านตามวิถี ชำระล้างจิตใจทุกนาที เพื่อชีวีมีสุขทุกคืนวัน ฯ อรุโณทัย ๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ดั่งนกน้อยจากรังยังอ่อนหัด โผบินลัดท้องทุ่งมุ่งตามฝัน ท่องเที่ยวไปในป่าพนาวัน ด้วยมุ่งมั่นเสาะหาประสบการณ์ เที่ยวโผนผกหกเหินห่างจากถิ่น เพียงโบยบินลัดเลาะอย่างอาจหาญ อุปสรรคน้อยใหญ่ที่พบพาน ก็เผาผลาญด้วยจิตที่มั่นคง ดุจนกน้อยจากรังเพียงครั้งหนึ่ง ครวญรำพึงถึงถิ่นมิลืมหลง ยังคิดถึงที่เก่าทั้งเผ่าพงศ์ สักวันคงโบยบินสู่ถิ่นเอย อรุโณทัย ๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖