ยายสำอาง..ยอดวณิพก

อรุณสุข

จะกล่าวเรื่องวณิพกยกมาอ้าง
ยายสำอางขอทานตำนานเก่า
ตาบอดมืดดับมานับเนา
เป็นเรื่องเล่าสืบกันทุกวันมา

ยายสำอางขอทานมานานนัก
ใจแน่นหนักแม้นขาดวาสนา
มิเคยท้อทุกข์โศกกับโชคชะตา
ถือกะลาร้องเพลงไม่เกรงจน

เอาเสียงแหบเห่กล่อมเข้าน้อมจิต
ขอเศษเงินญาติมิตรอุทิศผล
จุนเจือชีพอยู่อย่างสู้ทน
ดั้นด้นเช้าเย็นเป็นอาจิณ

มิเสแสร้งเจ็บป่วยให้ขวยขัด
เป็นทางลัดได้ทานรำคาญสิ้น
เพลงขอทาน เลิศล้ำ ใช้ทำกิน
ดั่งศิลปินเอาเยี่ยงไว้เลี้ยงตน

ทั้งเหลาไม้ปิ้งไก่ด้วยไผ่เสียบ
มือไม่เรียบหยาบไซร้แกไม่สน
ไม่ยอมแพ้โชคร้ายเช่นหลายคน
ความยากจนย้ำเยือนใช้เตือนใจ

ให้ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อพ้นทุกข์
มีหรือสุขถ่ายเดียวใครเหนี่ยวได้
สุขกับทุกข์ระคนปะปนไป
อยู่ที่ใจใครหนาจะหาพบ

ยายสำอางวณิพกยาจกแท้
แม้นว่าแก่วัยเลยหาเคยหลบ
อุปสรรคนานาฟันฝ่าครบ
หาสยบยอมแพ้แก่ชะตา

เอาใจกายหมายมั่นคว้าฝันไว้
มองเส้นชัยกั้นกางอยู่ข้างหน้า
เกิดมาด้อยอย่าน้อยจิตคิดระอา
สู้ฟันฝ่าเอาชัยแนบใจตน

เกิดมาแล้วยากดีอย่าหนีสู้
ยืนหยัดอยู่อย่างสุขในทุกหน
เอากายใจสารพันฝ่าฟันทน
เพื่อหลีกพ้นปวงทุกข์ที่รุกราน.