28 กันยายน 2550 15:50 น.
อรุณสุข
กี่พายุพัดซ้ำกระหน่ำซัด
กี่สายซัดวสันต์ซ้ำกระหน่ำสาย
ร้อนกี่แล้งรุกล้ำมาทำลาย
จงอย่าหมายว่าจะปราบเราราบลง
ถึงกดขี่บีฑาสารพัด
ถึงลอบกัดทุกยามตามประสงค์
ถึงเวลาคงรู้ใครอยู่คง
ใครจักลงใครจักล้ำอยู่ค้ำไซร้
เปรียบไม้ใหญ่หยัดยืนขืนแข่งฟ้า
ขึ้นปกหญ้าเหยียบย่ำที่ต่ำใต้
ต่างสูงเสียดเบียดแซงทุกแห่งไป
รอวันพายุใหญ่กระหน่ำเยือน
หรือมีอยู่ไม้ใหญ่ที่ยืนหยัด
สืบต่อศตวรรษไม่คลอนเคลื่อน
มีหรือใดอยู่ดีนับปีเดือน
อยู่เหนือเงื่อนไขงานกาลเวลา
ทั้งพายุพัดกระหน่ำซ้ำหลายหน
อีกเหล่าคนชั่วชัดชอบตัดป่า
อันไม้ใหญ่หรือจักรอดตลอดมา
ถึงคราวคราล้มดับลงกับดิน
เทียบกับหญ้าอันถูกหยามประณามย้ำ
ว่าต้อยต่ำยังยืนสิทธิ์อยู่นิจศิล
ถึงพายุแดดเผาเช้าเย็นยิน
ก็มิสิ้นสูญเผ่าหมดเหล่ากอ.
21 กันยายน 2550 17:42 น.
อรุณสุข
ในความฝันฉันถามกับความฝัน
ว่าตัวฉันวันนี้อยู่ที่ไหน
และทำไมที่นี่ไม่มีใคร
มีแต่ความหวั่นไหวหวาดกังวล
ว้าเหว่อ้างว้างเป็นที่สุด
ก้าวย่างแล้วหยุดเพราะสับสน
ไม่มีคนไม่มีใครในใจตน
แล้วจะเดินดั้นด้นไปหนใด
ไม่มีใครตอบคำในความฝัน
มีแต่ความเงียบงันทั้งไกลใกล้
มองหาตัวเพื่อจะตามไปถามใจ
ตัวก็หาเท่าใดมิได้พบ.
หน้าส่วนตัว
1687
