21 ธันวาคม 2552 17:56 น.
อรรธนิศา
ม่านราตรีคลี่ใยคลุมไปทั่ว
เมฆหมอกมัวหม่นมิดจิตหวั่นไหว
พยายามปิดเปลือกตานิทราไป
แต่ก็ไม่อาจข่มอารมณ์ตาม
สายลมโชยพลิ้วผ่านสะท้านจิต
นึกถึงมิตรคราใดพาใจหวาม
ต้องเหินห่างร้างไกลไปชั่วยาม
ต้องอยู่ท่ามความเปล่าเงียบเหงาใจ
ในยามนี้แสนเหงาและเศร้าเหลือ
ช่างน่าเบื่อการพรากจากไปไหน
คิดถึงมิตรล้นทรวงสุดห่วงใย
อีกเมื่อไหร่คืนกลับเฝ้านับวัน
ป่านนี้
โอ้คนดีคงหลับลงกับฝัน
หลับเถิดหนาส่งจิตคิดถึงกัน
คิดถึงฉันสักนิดยามนิทรา
ฉันยังคิดถึงเธอเสมอมั่น
ทุกคืนวันฝันใฝ่อยากไปหา
อยากสนิทชิดใกล้ไม่ห่างตา
ได้พูดจากันบ้างเหมือนอย่างเคย
น้ำเสียงเธอยังก้องอยู่สองหู
ยังชื่นชูน้ำคำพร่ำเฉลย
ยังอยากฟังเธอร่ำคำภิเปรย
ที่เธอเอ่ยเอื้อนคำไม่รำคาญ
แม้จนดึกจนดื่นค่อนคืนแล้ว
หูยังแว่วสำเนียงเสียงเธอขาน
พยายามหลับตาลงปลงดวงมาน
คงไม่นานได้พบประสพกัน
18 ธันวาคม 2552 11:46 น.
อรรธนิศา
วันที่เราห่างเหินเหมือนเมินหมาง
ฉันสุดอ้างว้างใจอาลัยหมอง
นึกถึงภาพความหลังครั้งเคียงครอง
น้ำตานองสองเบ้า นึกเศร้าใจ
เราไม่เคยเหินห่างกันอย่างนี้
จนไม่มีแม้ข่าวคราวเคลื่อนไหว
ไม่มีแม้อักษรสุนทรใด
มีแต่ไกล ไกลห่างอย่างไม่เคย
คิดถึงเธอทีไร หัวใจเศร้า
อยู่กับเหงา อ้างว้าง อย่างชาเฉย
ไร้คู่คิดชิดชอบปลอบชมเชย
โอ้อกเอ๋ยช่างเศร้าเหงากระไร
วัน วันอยู่กับการคอยละห้อยหา
เคยผวาหลายหนจนหวั่นไหว
เห็นลาง ลางร่างน้อยคล้ายกลอยใจ
พอเข้าไปหมายทักชะงักงัน
นึกถึงเธอทีไรหัวใจวุ่น
อยากหยุดครุ่นคิดถึงคนึงขวัญ
ยิ่งห้ามใจยิ่งวุ่น ครุ่นทุกวัน
จึงต้องฝันเศร้า เศร้าเหงาต่อไป
18 ธันวาคม 2552 10:58 น.
อรรธนิศา
ไม่อยากคิดว่าใครเข้าใจผิด
เราเป็นมิตรซึ้งกันนานนักหนา
รู้น้ำใจให้กันและกันมา
ไม่นึกว่าจะเคืองด้วยเรื่องใด
เธอไม่เคยชาเย็นเหมือนเช่นนี้
เธอเคยมีเหตุผล อดทนไฉน
ทุกครั้งที่มีเรื่องขุ่นเคืองใจ
เรายังได้หันหน้าปรึกษากัน
มาบัดนี้เธอใยไม่เอื้อนเอ่ย
ทำนิ่งเฉยเหมือนว่าเกลียดหน้าฉัน
ฉันทำผิดสิ่งใดไม่จำนรรจ์
มาเคืองกัน ง่าย - ง่าย -ไม่เข้าใจ
ไม่พอใจสิ่งใดใยไม่เอ่ย
เราไม่เคยมีเรื่องเคืองใช่ไหม ?
หากฉันทำให้ต้องหมองอย่างใด
ขอจงได้เอ่ยมาอย่ารีรอ
อย่าเก็บงำความทุกข์ซุกซ่อนอยู่
ให้ฉันรู้เรื่องบ้างอย่างที่ขอ
ถ้าไม่สุดปัญญาจะพะนอ
จะให้ง้องอนกันฉันก็ยอม
18 ธันวาคม 2552 10:50 น.
อรรธนิศา
ฉันยังคือคนเก่าที่เฝ้าภักดิ์
ยังสมัครรักเธอเสมอขวัญ
แม้ห่างไกลใจคะนึงถึงทุกวัน
ยังคงมั่นรักเสมอเธอคนเดียว
ฉันยังคือคนเก่าเริ่มเศร้าหมอง
เพราะนวลน้องมาร้างห่างแลเหลียว
ทิ้งฉันไว้ให้เศร้าเหงาคนเดียว
สุดจะเปลี่ยวสุดจะเศร้าสุดเหงาใจ
ถึงอย่างไร.ฉันยังเป็นเช่นคนเก่า
แม้จะเศร้าโศกศัลย์จนหวั่นไหว
ฉันยินดีที่จะทุกข์ทนไป
เพื่อดวงใจเท่านั้นฉันจะรอ
18 ธันวาคม 2552 10:39 น.
อรรธนิศา
จากวันนั้นจนวันนี้เกือบปีแล้ว
มองวี่แววไมตรีที่มีเหลือ
แสนเศร้าใจให้กลุ้มจิตคลุมเครือ
แทบไม่เชื่อที่เห็นเธอเย็นชา
ก่อนวันนั้นและวันนี้ปีกว่าแล้ว
มองวี่แววไมตรีที่ใฝ่หา
แสนปลื้มใจได้รับตอบกลับมา
ในอุราตื้นตันสัมพันธ์เรา
แต่บัดนี้สัมพันธ์อย่างวันก่อน
เธอตัดรอนทิ้งไปให้อับเฉา
เพียงเราห่างกันไกลไม่เห็นเงา
ความเป็นเราก็คลายไม่เข้าใจ
เธอไม่เคยเฉยห่างอย่างวันนี้
ฉันสุดที่จะเศร้าเฝ้าหลงใหล
หรือเธอมีคนเนาคอยเอาใจ
เธอจึงได้ไกลห่างร้างสัมพันธ์
ฉันไม่เคยสักนิดคิดเป็นอื่น
แต่ต้องฝืนไกลห่างใช่ร้างขวัญ
ยังรักเธอเสมอชั่วชีวัน
แม้ไกลกันฝันคะนึงถึงทุกคืน
ขอเธออย่าร้างกันอย่างนั้นเลย
อย่าเฉยเมยให้ฉันฝันสุดฝืน
ความหวานซึ้งอย่างใดอย่าคลายคืน
เคยสดชื่นอย่างไรให้เหมือนเดิม
หน้าส่วนตัว
875
