23 ธันวาคม 2552 20:37 น.
อรรธนิศา
เสียงกระดิ่ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง วิ่งเร็วรุด
เห็นบุรุษไปรษณีย์รี่ไปหา
ถามจดหมายน้องพี่มีส่งมา
ปลื้มอุราได้รับตอบฉับไว
เห็นลายมือหน้าซองใช่น้องแน่
พี่รีบแก้ออกอ่านคำขานไข
จามจุรีเขียนคำด่ำดื่มใจ
แม้อ่านไปหลายครั้งยังฝังทรวง
น้องจัดสรรที่ให้กลางใจน้อง
แม้ครึ่งห้องหัวใจที่ใฝ่หวง
ก็มากเกินความหวังพี่ทั้งปวง
เพียงเศษทรวงเสี้ยวหนึ่งก็พึงพอ
ไม่อยากให้น้องหวังฝังใจมาก
พี่คนยากเกินไปกว่าใจขอ
รวยความรักหนักอก พกไม่พอ
ไม่อยากขอหยิบยื่นฝืนให้ใคร
พี่คนเคยอกหักรักเป็นพิษ
จึงไม่คิดจะรักปักคนไหน
เพราะความหลังฝังย้ำจำใส่ใจ
มิอยากให้ความหวังใครทั้งนั้น
ให้รู้จักอย่างนี้จะดีกว่า
คิดเสียว่าเป็นพี่ชายของสายขวัญ
รอให้ถึงพรุ่งนี้คงมีวัน
บาดแผลนั้นอาจหายได้ชื่นชู
ไม่อยากให้จามจุรีต้องสีหมอง
ขอประคองรองไว้ให้เด่นหรู
กลีบยูงทองจะรองรับซับพธู
จะเอ็นดูเหมือนน้องอย่าหมองตรม
คนอย่างพี่มีเพียงสิทธิ์คิดเพ้อฝัน
แรกพบกันก็ไม่คิดสนิทสนม
แต่น้ำใจน้องนี้ซิน่าชม
ช่างงามสมจามจุรีศรีจุฬา
พี่มิใช่คนดีอย่างที่คิด
จึงไร้สิทธิ์ไร้หวังไม่กังขา
หากถ้ารักเอ็นดูด้วยช่วยเมตตา
ให้เวลาตัดสินเถิดยินดี
ยูงทองนั้นใช่จะสูงหากมุ่งสอย
แม้รอคอยอาจมาหามารศรี
กิ่งนั้นผุอยู่แล้วแก้วคนดี
จึงไม่มีค่าควรสงวนปอง
จามจุรีดอกนี้ที่รู้จัก
พี่ก็รักอยากได้เป็นเจ้าของ
แต่เกรงว่าจะซ้ำเขาจำจอง
ได้แต่มองปองจิตคิดในใจ
ยามนี้พี่เหว่ว้าแลหาเพื่อน
ดูดาวเดือนเกลื่อนตาฟ้าไสว
แต่เรากลับอ้างว้างต้องห่างไกล
มิสดใสดุจดาวเดือนเพื่อนนภา
ยามใดที่เงียบเหงาเศร้าดวงจิต
ได้แต่คิดลิขิตคำพร่ำไปหา
เป็นลำนำจากคนเหงาเจ้าพระยา
ส่งผ่านฟ้ามาสามย่านด้วยมานรัก
21 ธันวาคม 2552 21:13 น.
อรรธนิศา
แล้วถึงวันเวลาต้องมาจาก
แม้ไม่อยากให้มีวันนี้หนา
กาลเกษียณเวียนถึงซึ่งเวลา
เหมือนบอกว่าต้องไกลไปจากกัน
ท่านทุ่มเททำงานผ่านมามาก
ร่วมลำบากตรำงานร่วมสร้างสรรค์
พัฒนาองค์กรยังผูกพัน
ผลงานนั้นยังตรึงซึ้งอุรา
มาวันนี้พวกท่านจะลาไกล
เพื่อจะได้พักผ่อนตามประสา
คนเกษียณเกษมสุขทุกเวลา
ไม่ต้องมากังวลจนนิรันดร์
ท่านจะลาเราอาลัยใจแสนรัก
ขอท่านพักผ่อนกายใจสุขสันต์
ใช้ชีวิตเกษียณสุขทุกวารวัน
สุขตามฝันจำรัสมั่นนิรันดร์ไป
กราบอันเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกทิศา
ช่วยนำพาท่านทั้งผองให้ผ่องใส
ขอคุณงามความดีที่ทำไป
ปกป้องภัยไกลห่างร้างโรคา
21 ธันวาคม 2552 20:17 น.
อรรธนิศา
ความเข้าใจใยดีเรามีให้
ความเชื่อใจในกันมั่นเสมอ
ฉันภูมิใจยิ่งนักที่รักเธอ
ไม่เคยเผลอเลือนใจที่ให้กัน
เราฟันฝ่ามรสุมคลุมชีวิต
เคยพลั้งผิดหลายหนทนโศกศัลย์
แต่ความรัก ศรัทธา ค่าอนันต์
จึงไม่หวั่นหวาดใดจำใจทน
เราต่างฝ่ายหมายสร้างทางชีวิต
ร่วมกันคิดร่วมใจไปทุกหน
แม้ลำบากเพียงใดใจยอมทน
สร้างเพื่อตนเพื่อตัวกลัวไปใย
เพื่อให้ถึงจุดหมายต่างฝ่ายฝัน
เพื่อถึงวันรอคอยที่สดใส
รวมชีวิตสองเราที่เข้าใจ
วันนั้นไซร้สุขสันต์ วันวิวาห์
21 ธันวาคม 2552 19:33 น.
อรรธนิศา
หากเธอเห็นว่าใครไหนดีกว่า
เขามีค่าควรน้อมดีพร้อมสรรพ์
มีดวงใจรักแท้แน่นิรันดร์
ศรัทธามั่นจริงจิตหวังชิดชม
พี่ยินดีที่จะสละรัก
ยอมอกหักเพื่อให้เธอได้สม
แม้จะต้องหมองไหม้ใจระทม
ยังพอข่มใจห้ามความจาบัลย์
เพราะรู้ดีแก่ใจไร้คุณค่า
ไม่อาจพาเธอพบสบสุขสันต์
เพราะขาดทุนสำรองของสำคัญ
ไม่อาจบันดาลให้ได้สำราญ
พลอยยินดีที่เธอเจอคนใหม่
เขาเอาใจให้เปรมเกษมศานต์
บันดาลให้เธอสุขทุกวันวาน
นึกต้องการสิ่งใดก็ได้มา
พี่ยินดีปลีกใจยอมไกลห่าง
ใช่ว่าหมางเมินใจอย่างใดหนา
แต่จำใจไกลห่างทางอุรา
ก็เพราะว่ารักแท้เห็นแก่เธอ
21 ธันวาคม 2552 18:03 น.
อรรธนิศา
มิตรน้อยที่น่ารัก
แม้เราจักต้องพรากจากกันหนา
แต่ไม่เคยคิดลืมปลื้มทุกครา
ทุกเวลาเคยเย้ากระเซ้ากัน
น้องจากไปเพื่ออนาคตอันสดใส
แม้ดวงใจอาวรณ์ตอนจากขวัญ
แต่ดวงใจพี่นี้ยินดีครัน
ที่น้องนั้นจากไปเพื่อได้ดี
ขอให้น้องตั้งหน้าเพื่ออนาคต
ให้หมดจดสดใสในราศี
ให้ยึดถือคุณธรรมและความดี
ทุกวิถีทุกทางอย่างตั้งใจ
แล้วความหวังที่น้องเคยต้องการ
ก็จะผ่านมาหาอย่างสดใส
และคงไม่ลืมพี่ผู้อยู่ไกล
คอยเอาใจอยู่ช่วยด้วยเต็มจินต์
แม้ว่าพี่และน้องต้องจำพราก
พี่ขอฝากดวงใจใฝ่ถวิล
คราใดที่สายลมพรมระริน
นั่นคือจินต์พี่พรมตามลมมา
หน้าส่วนตัว
972
