24 เมษายน 2564 22:14 น.
อรรธนิศา
ที่ยี่สิบเมษาใกล้มาถึง
คะนึงถึงคนคนหนึ่งซึ่งหนหลัง
ฉันเคยได้ใกล้ชิดจิตจ่อยัง
หวังเธอนั้นเป็นเพื่อนไม่เลือนลา
คราปิดภาคจากกันในวันนั้น
เธอและฉันยังได้ไปสู่หา
ฉันส่งเธอถึงบ้านไม่ห่างตา
ขากลับมาพาฝันใจรัญจวน
แม้เธอฉันพลันพึ่งจะรู้จัก
แต่ใจรักฉันมั่นไม่ผันผวน
รักเธอมากนานมาหาเรรวน
ยังคร่ำครวญอยากรู้จักด้วยภักดี
และแล้วเราก็เป็นดังเช่นมิตร
ได้สนิทชิดใกล้ไม่หน่ายหนี
ฉันผูกจิตผูกใจและไมตรี
มอบฤดีเธอมั่นแต่นั้นมา
แต่หนทางความรักมักไม่ตรง
พอเราหลงห่างกันชั่วพรรษา
ห่างเกินจะกระซิบจนลิบตา
แปลกจริงหนาว่าใยจึงกลายกลับ
เรามาพบสบกันในวันนี้
แววไมตรีก่อนเคยมาเลยลับ
ให้ฉงนจนใจใยจึงสับ
ไม่อยากรับรู้เห็นเช่นนี้เลย
ฉันหรือเธอกันนี่ผู้ที่ผิด
เธอช่วยคิดดูซ้ำใครทำเฉย
ฉันไม่อยากโทษใครที่ไหนเลย
นอกจากเอ่ยว่าใจฉันนั้นไม่ดี
หลงรักเธอเข้าแล้วจึงช้ำจิต
นั่ง-นอน-คิด จิตครองหมองราศี
อยากจะได้ดวงใจและไมตรี
คืนชีวีมาใหม่ได้ไหมเอย
15 เมษายน 2551 19:17 น.
อรรธนิศา
เพ่งไปยังเบื้องหน้าขอบฟ้ากว้าง
แดดเริ่มรางร้างฟ้านภาสวย
ลมพัดเอื่อยเรื่อยมาพารื่นรวย
หอมชื่นชวยบุปผานานาพันธุ์
ฉันทรุดลงตรงฝั่งนทีหนึ่ง
นั่งคะนึงเรื่อยไปเพลินใจฉัน
แสงระวียิ่งจางห่างโลกันต์
เพียงชั่วพลันลับหายกลายกลางคืน
ฟ้าคืนนี้ช่างมืดมัวไปทั่วทิศ
พาดวงจิตคิดไปให้สุดฝืน
นึกถึงรักครั้งหนึ่งซึ่งยั่งยืน
พาให้ตื้นตันใจในรักเรา
จำได้ไหมใครเล่าที่เฝ้าภักดิ์
ใครสมัครรักใคร่.ก็ใครเล่า
เคยเคลียคลอรอใกล้คล้ายดังเงา
เคยแนบเนาด้วยกัน ฉันและเธอ
เพียงครั้งแรกยังเยาว์ไม่เข้าจิต
ยังไม่คิดถึงรักจักเสนอ
แม้จะได้ประสพพบกับเธอ
ก็เหมือนเจอผู้หญิงสิ่งธรรมดา
กาลเวลาผ่านไปยิ่งใกล้ชิด
ความสนิทเริ่มเรเสน่หา
และยามที่เราพบสบสายตา
ประสานมาเจอกันยังหวั่นใจ
เพียงครั้งเดียวที่เห็นใจเต้นเสียว
ยังแอบเหลียวหลายหนทนไม่ไหว
มิรู้ว่าดวงจิตคิดเช่นไร
แต่ถ้าไม่เห็นเธอคงเพ้อครวญ
ฉันเฝ้านึกเฝ้าฝันเฝ้ามั่นหมาย
แต่ยังอายมิกล้าคราคิดหวน
เธอจะรู้หรือเปล่านะเนื้อนวล
ว่าใครครวญถึงเธอเพ้อทุกวัน
ฉันเฝ้ารอเวลาหาโอกาส
ก็สมมาดดังจินต์ถวิลฝัน
ได้รู้จักทักทายได้สัมพันธ์
ฉันตื้นตันตื้นใจไม่รู้เลือน
สายลมโชยกลิ่นเย้าเคล้ากลิ่นหอม
กลิ่นพยอมราตรี..ไม่มีเหมือน
ล่องลอยมาเหมือนรักทักเยี่ยมเยือน
คอยเฝ้าเตือนถึงกันให้มั่นใจ
ใครคนนั้นที่ฉัน.ฝันถึงเขา
ใครคนนั้น.ยิ้มเศร้าเขาอยู่ไหน
ใครคนนั้น.ที่ฉันรักเหมือนดวงใจ
เขาอยู่ไหนนะจันทร์.ฉันหลงคอย
เสียงเพลงแผ่วแว่วมาพาคิดถึง
จิตยังตรึงแนบอยู่มิรู้ถอย
เธออยู่ไหน ใจฉันยังฝันคอย
จนอยากลอยตามลมไปชมเธอ
จนดึกดื่นคืนค่อนกลับนอนแล้ว
ยังไม่แคล้วครวญคร่ำพร่ำเสมอ
วอนสายลมพรมพรำคำถึงเธอ
ว่ารักเธออย่างเคยไม่เลยลา
ขอเธอจงนิทราให้สนิท
ในดวงจิตจงฝันสุขหรรษา
มีฉันอยู่คู่ฝันนะขวัญตา
ในนิทราตลอดคืนเถิดชื่นใจ
ฉันก็จะนิทราหลับตาฝัน
เพื่อพบกันในฝันอันสดใส
ฝันคงพาเราเพลินเกินสิ่งใด
ขอฝันไปทุกคืนชื่นกับเธอ
6 เมษายน 2551 11:07 น.
อรรธนิศา
วันแห่งความรักหวานผ่านมาถึง
ยังคะนึงเธออยู่รู้บ้างไหม
ถึงคืนวันผันเลื่อนไม่เลือนใจ
ยังมั่นในศรัทธาค่าความดี
ถึงวันเคยเชยใกล้เราไกลห่าง
ใช่จะร้างจางจิตคิดหลีกหนี
หรือเปลี่ยนแปลงอย่างใดในไมตรี
กลับทวีกว่าเดิมแต่เริ่มมา
วันแห่งความรักหวานผ่านมาใกล้
ขอฝากใจอักษรกลอนมาหา
ฝากความรักภักดีเคยมีมา
ทั้งศรัทธาที่เราเคยเข้าใจ
เพื่อให้เธอคะนึงถึงความหลัง
เมื่อเรายังเริ่มไมตรีที่สดใส
ฉันจำได้ไม่ลืมยังปลื้มใจ
ปลื้มที่ได้ไมตรีนี้จากเธอ
6 เมษายน 2551 11:02 น.
อรรธนิศา
จงระลึกนึกอยู่รู้เถิดหนา
ในอุราของฉันมั่นเสมอ
ถึงจะอยู่แห่งไหนห่างไกลเธอ
ไม่เคยเผลลืมคำที่จำนรรจ์
ถึงคืนวันผันผ่านกาลเลยล่วง
ยังเฝ้าหวงห่วงใยไม่แปรผัน
ถึงจะอยู่แห่งไหนไม่สำคัญ
ความสัมพันธ์ไม่คลายตราบวายวาง
จะระลึกถึงเธอเสมอมั่น
ถึงห่างกันสุดหล้าฟ้ากั้นขวาง
ถึงภูผาสูงล้ำค้ำกั้นกลาง
ไม่มีทางกันใจให้ห่างกัน
หน้าส่วนตัว
1105
