18 ธันวาคม 2552 10:58 น.
อรรธนิศา
ไม่อยากคิดว่าใครเข้าใจผิด
เราเป็นมิตรซึ้งกันนานนักหนา
รู้น้ำใจให้กันและกันมา
ไม่นึกว่าจะเคืองด้วยเรื่องใด
เธอไม่เคยชาเย็นเหมือนเช่นนี้
เธอเคยมีเหตุผล อดทนไฉน
ทุกครั้งที่มีเรื่องขุ่นเคืองใจ
เรายังได้หันหน้าปรึกษากัน
มาบัดนี้เธอใยไม่เอื้อนเอ่ย
ทำนิ่งเฉยเหมือนว่าเกลียดหน้าฉัน
ฉันทำผิดสิ่งใดไม่จำนรรจ์
มาเคืองกัน ง่าย - ง่าย -ไม่เข้าใจ
ไม่พอใจสิ่งใดใยไม่เอ่ย
เราไม่เคยมีเรื่องเคืองใช่ไหม ?
หากฉันทำให้ต้องหมองอย่างใด
ขอจงได้เอ่ยมาอย่ารีรอ
อย่าเก็บงำความทุกข์ซุกซ่อนอยู่
ให้ฉันรู้เรื่องบ้างอย่างที่ขอ
ถ้าไม่สุดปัญญาจะพะนอ
จะให้ง้องอนกันฉันก็ยอม
18 ธันวาคม 2552 10:50 น.
อรรธนิศา
ฉันยังคือคนเก่าที่เฝ้าภักดิ์
ยังสมัครรักเธอเสมอขวัญ
แม้ห่างไกลใจคะนึงถึงทุกวัน
ยังคงมั่นรักเสมอเธอคนเดียว
ฉันยังคือคนเก่าเริ่มเศร้าหมอง
เพราะนวลน้องมาร้างห่างแลเหลียว
ทิ้งฉันไว้ให้เศร้าเหงาคนเดียว
สุดจะเปลี่ยวสุดจะเศร้าสุดเหงาใจ
ถึงอย่างไร.ฉันยังเป็นเช่นคนเก่า
แม้จะเศร้าโศกศัลย์จนหวั่นไหว
ฉันยินดีที่จะทุกข์ทนไป
เพื่อดวงใจเท่านั้นฉันจะรอ
18 ธันวาคม 2552 10:39 น.
อรรธนิศา
จากวันนั้นจนวันนี้เกือบปีแล้ว
มองวี่แววไมตรีที่มีเหลือ
แสนเศร้าใจให้กลุ้มจิตคลุมเครือ
แทบไม่เชื่อที่เห็นเธอเย็นชา
ก่อนวันนั้นและวันนี้ปีกว่าแล้ว
มองวี่แววไมตรีที่ใฝ่หา
แสนปลื้มใจได้รับตอบกลับมา
ในอุราตื้นตันสัมพันธ์เรา
แต่บัดนี้สัมพันธ์อย่างวันก่อน
เธอตัดรอนทิ้งไปให้อับเฉา
เพียงเราห่างกันไกลไม่เห็นเงา
ความเป็นเราก็คลายไม่เข้าใจ
เธอไม่เคยเฉยห่างอย่างวันนี้
ฉันสุดที่จะเศร้าเฝ้าหลงใหล
หรือเธอมีคนเนาคอยเอาใจ
เธอจึงได้ไกลห่างร้างสัมพันธ์
ฉันไม่เคยสักนิดคิดเป็นอื่น
แต่ต้องฝืนไกลห่างใช่ร้างขวัญ
ยังรักเธอเสมอชั่วชีวัน
แม้ไกลกันฝันคะนึงถึงทุกคืน
ขอเธออย่าร้างกันอย่างนั้นเลย
อย่าเฉยเมยให้ฉันฝันสุดฝืน
ความหวานซึ้งอย่างใดอย่าคลายคืน
เคยสดชื่นอย่างไรให้เหมือนเดิม
12 ธันวาคม 2552 14:24 น.
อรรธนิศา
คิดถึง...............
ใครจะซึ้งคำนี้ดีเท่าฉัน
แม้จะนานปานไหนไม่ลืมกัน
ใจยังมั่นคำนึงถึงเรื่อยมา
แม้เวลาผันผ่านจนป่านนี้
ในฤดียังร่ำคร่ำครวญหา
อยากจะอยู่เคียงข้างไม่ห่างตา
อยากพูดจากันบ้างเหมือนอย่างเคย
ก็ได้แต่รำพึงคะนึงฝัน
นึกถึงกันด้วยใจหนอใจเอ๋ย
ฝากสายลมพรมพร่ำคำภิเปรย
ช่วยเฉลยเอ่ยคำจำนรรจ์แทน
ว่ายังคิดถึงเธอเสมอมั่น
แม้ห่างกันแค่ไหนไกลสุดแสน
ถึงจะมีภาพถ่ายไว้ให้แทน
ไม่เหมือนแม้นกับได้อยู่ใกล้กัน
ถึงเธอจะอยู่ไกลไปจากนี่
หากถ้ามีใจซึ้งคิดถึงฉัน
โปรดอักษรฝากคำมากำนัล
เพียงสั้นสั้นก็ชื่นระรื่นใจ
แม้จะไม่กี่คำที่ถามถึง
ฉันก็ซึ้งใจยิ่งกว่าสิ่งไหน
แม้อักษรที่ฝากจากใครใคร
ก็คงไม่ซึ้งเทียบเปรียบของเธอ
12 ธันวาคม 2552 14:14 น.
อรรธนิศา
อยากจะเอ่ยเผยใจให้เธอรู้
ว่าเธออยู่อย่างไรในใจฉัน
แต่ไม่มีโอกาส.จึงคลาดกัน
เฝ้ารอวันเวลาเพื่อพาที
หลายครั้งลองทำเปรยเผยทีท่า
แต่เธอพาเลี่ยงหลีกปลีกตัวหนี
เหมือนรังเกียจเหยียดหยามความใยดี
ทิ้งไมตรีของเราเฝ้าหมางเมิน
ปล่อยให้เรานั่งคิดจิตเหงาหงอย
เฝ้ารอคอยไมตรีที่ห่างเหิน
เขาคงเกลียดเรามากเสียเหลือเกิน
นึกแล้วเขินเหลือดีที่มีใจ
หน้าส่วนตัว
1045
