18 เมษายน 2549 17:56 น.
อมตะลักขณา
เขียนจากเรื่อง
"ข้าพเจ้าใคร่ขอเรียนถามเหล่าเมธีกวีแห่งไทยโพเอมทุกท่าน"
ของคุณ
ธรรมาภิวัฏ
ในเหตุของกรรม
ถือกำเนิดเกิดเป็นมนุษย์ชาติ
ใสสะอาดสุดประเสริฐสุดเลิศล้ำ
บริบูรณ์ด้วยสติสมองนำ
ผงาดง้ำด้วยปัญญามหาบุญ
อนิจจาบุญกรรมมิอาจคาด
ทั้งซ้ำซัดทั้งปั้นร่างทั้งเกื้อหนุน
ทั้งหมดนี้ชี้บ่ได้แล้วแต่บุญ
บาปจะหนุนบุญจะนำผลทำมา
ลองพินิจพิศเพียงบุรุษชาติ
ถืออำนาจติดหัตถ์มนุษา
นับแต่เบื้องบรรพกาลโบราณมา
ช้างเท้าหน้ามักยกเทียบเปรียบฉกรรจ์
ลุถึงวันเวลาวานที่ผ่านพ้น
นับเนื่องจนปัจจุบันยังฉะนั้น
เมียและลูกครอบครัวพร้อมหน้ากัน
สุดผูกพันลึกซึ้งเกินพรรณนา
ดั่งฟ้าฟาดลงกลางเรือนเสียงเกลื่อนกลาด
วัยฉลาดยังซุกซนเล่นซ่อนหา
เคราะห์มาซ้ำกรรมมาซัดอุบัติมา
อัมพาตถามหาต้นเสาเรือน
เมียที่รักยังทำนุบำรุงร่าง
คอยพัดวีทุกหนทางเสมอเหมือน
ครั้งเมื่อตนยังคงเป็นเสาเรือน
ตราบวันเดือนจวบปียังมีทาง
ข้าวเริ่มลดคนเริ่มท้อรอสิ้นหวัง
หมดพลังจะเหนี่ยวจิตคิดสะสาง
สงสารเมียแลลูกสุดหนทาง
พลันคิดพรางตั้งสติริปัญญา
คนยังอยู่ยังต้องสู้อยู่ดาวดิ้น
คนจะตายควรตายสิ้นสุดปัญหา
ลูกก็เล็กเมียก็ห่วงโอ้แก้วตา
พี่จำลาเพื่อทางรอดของพวกเรา
หวนนึกถึงบรรพชนครั้งอดีต
ยังต้องคิดเสียสละเพื่อพวกเขา
เมืองเรารอดเมียเรารอดลูกหลานเรา
เพียงเลือดเนื้อสละเข้าประจัญศัตรู
ลูกเรารอดเมียเรารอดยังมีหวัง
ยังพอมีหนทางที่เลิศหรู
ไม่ต้องคิดห่วงพะวงมาแลดู
สำนึกรู้บาปกรรมแต่จำยอม
คนยังอยู่ยังต้องสู้อยู่ดาวดิ้น
คนจะตายควรตายสิ้นสุดถนอม
หวังลูกโตเมียเจริญดีกว่าตรอม
จึ่งตัดสินด้วยยอมฆ่าตัวตาย
ถือกำเนิดเกิดเป็นมนุษย์ชาติ
ใสสะอาดสุดประเสริฐนั้นอย่าหมาย
บริบูรณ์ด้วยสติปัญญากาย
ยังต้องตายรับกรรมซ้ำที่ทำมา
อนิจจาบุญกรรมมิอาจคาด
จวบอุบัติจวบเกิดดับนั้นล่ะหนา
เรื่องทั้งปวงอาจเกิดขึ้นดังกล่าวมา
แล้วแต่ฟ้าแล้วแต่บาปกรรมของตน
ในผลของกรรม
ถือกำเนิดเกิดเป็นมนุษย์ชาติ
ใสสะอาดสุดประเสริฐสุดเลิศล้ำ
บริบูรณ์ด้วยสติสมองนำ
ผงาดง้ำด้วยปัญญามหาบุญ
อนิจจาบุญกรรมมิอาจคาด
ทั้งซ้ำซัดทั้งปั้นร่างทั้งเกื้อหนุน
ทั้งหมดนี้ชี้บ่ได้แล้วแต่บุญ
บาปจะหนุนบุญจะนำผลทำมา
ลองพินิจพิศเพียงสตรีเพศ
มีสามีปกเกศคุ้มอาสา
นับแต่เบื้องบรรพกาลโบราณมา
รับหน้าที่เลี้ยงลูกยาบูชาเรือน
ลุถึงวันเวลาวานที่ผ่านพ้น
นับเนื่องจนปัจจุบันยังเสมือน
ทั้งสามีลูกรักพร้อมเคียงเรือน
เสมอเหมือนเมื่อวันวานที่ผ่านมา
ดั่งฟ้าฟาดลงกลางเรือนเสียงเกลื่อนกลาด
วัยฉลาดยังซุกซนเล่นซ่อนหา
เคราะห์มาซ้ำกรรมมาซัดอุบัติมา
อัมพาตถามหาต้นเสาเรือน
เรายังมีหน้าที่ทำนุร่าง
คอยพัดวีทุกหนทางเสมอเหมือน
ให้สามีที่ยังคงเป็นเสาเรือน
ตราบวันเดือนจวบปียังมีทาง
ข้าวเริ่มลดคนเริ่มท้อรอความหวัง
อันพลังยังมีจิตคิดขัดขวาง
ช่วยสามีรักษาหาทุกทาง
พลันคิดพรางตั้งสติริปัญญา
คนยังอยู่ยังต้องสู้อยู่ดาวดิ้น
จวบจะสิ้นลมหายใจจะใฝ่หา
พี่ก็ห่วงลูกก็ห่วงขวัญอุรา
น้องจะหาทางรอดของพวกเรา
หวนนึกถึงบรรพชนครั้งอดีต
ยังต้องคิดอนาคตไม่ขลาดเขลา
เรายังมีลูกหลานเหลนเป็นของเรา
จะเชิดชูพวกเขาให้สมใจ
สิ้นสำเนียงสิ้นเสียงสิ้นความคิด
สามีปลิดชีพคร่าอายุขัย
น้ำตารินเนืองนองแทบขาดใจ
ไม่อยากให้จากไปต้องจำยอม
คนยังอยู่ยังต้องสู้อยู่ดาวดิ้น
คนจะสิ้นก็ต้องสิ้นสุดถนอม
เฝ้าเลี้ยงลูกให้เติบใหญ่ดีกว่าตรอม
จึ่งต้องพร้อมอยู่สู้จนตัวตาย
ถือกำเนิดเกิดเป็นมนุษย์ชาติ
ใสสะอาดสุดประเสริฐนั้นอย่าหมาย
บริบูรณ์ด้วยสติปัญญากาย
ยังต้องตายรับกรรมซ้ำที่ทำมา
อนิจจาบุญกรรมมิอาจคาด
จวบอุบัติจวบเกิดดับนั้นล่ะหนา
เรื่องทั้งปวงอาจเกิดขึ้นดังกล่าวมา
แล้วแต่ฟ้าแล้วแต่บาปกรรมของตน
ขอบคุณที่ได้แสดงความคิดเห็นครับ
3 เมษายน 2549 12:06 น.
อมตะลักขณา
สูงกว่าน้ำ เหนือกว่าฟ้า คำว่าพ่อ
ล้นคำยอ ยกเกียรติ ขึ้นเสียดหล้า
ล้นความรัก ลูกพักพิง อิงกายา
ล้นเมตตา กอดอุ้ม คุ้มดวงใจ
ล้นจำนรรจ์ เอื้อนเอ่ย วจีรส
ล้นกำหนด สิ่งเทียบ ขึ้นเปรียบได้
ล้นพระคุณ สุดภูผา พนาลัย
ยังบ่ใกล้ คุณของพ่อ ก่อเกิดมา
ล้นอบอวล อกอาบ ไออบอุ่น
ล้นละมุน พ่อคอยหวง ด้วยห่วงหา
ล้นปราณี พออภัย ทุกเวลา
ล้นบูชา พ่อยิ่งพระ ประจำเรือน
ล้นความดี พ่อชี้ ว่าถูกผิด
ล้นความคิด พ่อปลอบขวัญ ฉันท์มิตรเพื่อน
ล้นพระธรรม กรรมดี ที่พ่อเตือน
ดินสะเทือน ฟ้าสะท้าน ขาน บิดา
รักพ่อครับ
หน้าส่วนตัว
1647
