12 ตุลาคม 2547 19:58 น.
อนาลัย
ฉันบอกเธอช้าเกินไปมากนักหรือ
สิ่งที่เหลือคือความเศร้าและเฝ้าหา
สิ่งที่เหลือคือความหลังฝังวิญญาณ์
สิ่งที่เหลือคือน้ำตาและอาลัย...
...
นานเนิ่นนานผ่านเลยกลับยังย้ำ
นานเนิ่นนานกลับยิ่งจำคำเคยให้
นานเนิ่นนานเหมือนวันวานเพิ่งผ่านไป
นานเนิ่นนาน..ฉันลืมเธอช้าเกินไป....ใช่ไหมเออ
10 ตุลาคม 2547 13:26 น.
อนาลัย
ไต่ตัวเองไปตามสะพานรุ้ง
ข้ามทุ่งข้ามดอยกว้างใหญ่
หวังจะไปให้ถึงเส้นชัย
หวังจะไปให้ถึงดวงดาว
ณ ที่ที่มีเธอของฉัน
ที่ฝันเห็นเธอหงอยเหงา
ค่ำคืนวันที่..อยู่บนดาว
เราจะก้าวเดินพร้อมกัน..
........
ตะกายไป..ไต่ไป..ให้ถึงท้องฟ้า
จะนำดาวมาร้อยเรียงเคียงขวัญ
วันที่ตาต่อตาเราพบสบกัน
จะประสานรอยความฝันให้มั่นคง
.
..ไต่ตัวเองไปตามสะพานรุ้ง
ข้ามคุ้งข้ามแควจนหลง
หัวใจพะวักพะวง
หลงกลางทางไปดวงดาว
คงจะไปไม่ถึงดวงดาว
หม่นเศร้าเหงาคว้างว่างเปล่า
หนทางที่ไปถึงดวงดาว
อยู่ไหนกันเล่าปวดร้าวนัก..
...................
10 ตุลาคม 2547 01:50 น.
อนาลัย
สวัสดีเพื่อนนักกลอน
คืนนี้ไม่อยากหลับนอน
จึงเปิดเวปกลอนหาเพื่อนคุย
คิดถึงเหล่าตัวอักษร
ไม่รู้นอนเรียงรายอยู่ไหน
เต่เปิดหน้าเวปบทกลอนไทย
มีตัวอักษรกลอนใหม่มากมาย
ไม่รู้ว่าเหงาหรือเปล่านะ
แต่ไม่รู้ว่าจะทำอะไร
จึงได้แต่นั่งคิดไป
หาอักษรตัวใหม่เป็นเพื่อนคุย
คุยไปเขียนไปได้แค่นี้
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใหม่
ลาก่อนนะหัวอักษรในใจ
พรุ่งนี้เช้าหรือคืนใหม่อาจได้เจอ
หน้าส่วนตัว
1111
