2 พฤศจิกายน 2548 00:56 น.
อนาลัย
ฉันฝัน..ถึงฤดูหนาว
จะไม่ซ่อนตัวหนาวเหน็บเพียงลำพัง
ฟ้าค่ำคืนมีดวงดาวสุกสว่าง
และรุ่งเช้ามีแดดอบอ่นรอคอยอยู่
...ฉันฝันถึงฤดูฝน
จะเก็บสายลมและหยาดฝนลงในจดหมาย
ส่งถึงใครคนหนึ่งซึ่งฉันไม่อาจไปพบได้
...ฉันฝันถึงฤดูร้อน
จะนอนพักผ่อนใต้ร่มเงาแมกไม้และฟ้าสีคราม
มองดูเมฆสีขาวที่ลอยสูง
มองดูดอกตะแบกกลีบบานปลิวร่วงหล่น
ฉันอยากจะฝันเห็นถึงความงดงามของชีวิต
ความสุข...ความสงบ
ที่ฉันอาจจะไม่ได้พบในวันเช้ารุ่ง...หรือค่ำของคืนพรุ่งนี้
31 ตุลาคม 2548 02:39 น.
อนาลัย
คงเป็นเพียงความหม่นปนความเหงา
คงเป็นเพียงความเศร้าที่เฝ้าหวัง
คงเป็นเพียงความอ่อนล้ามาประดัง
คงเป็นเพียงแค่คืนวันเท่านั้นเอง
คงเป็นอยู่อย่างนี้อีกไม่นาน
กับเสียงคำกล่าวขานสัญญาณเก่า
คงเป็นแค่เพียงคืนนี้มีเพียงเรา
คลอเสียงเพลงเศร้าเศร้าเคล้าน้ำตา
คงแค่เพียงคิดถึง
จึงฝากกลอนข้ามฟ้า
ฝากดวงดารา
ฝากผืนฟ้ามาบอกเธอ
16 ตุลาคม 2548 19:50 น.
อนาลัย
แด่เธอเพื่อนผู้จากไป
ฉันเพียรหักห้ามความอาลัย
เก็บซ่อนน้ำตาไว้
ส่งเพื่อนไปสู่สวรรค์ชั้นฟ้า....
ยังจดจำได้อย่างงดงาม
ภาพเธอยิ้มยามจากลา
โบกมือให้จนลับสายตา
แล้วส่งภาพเด็กๆมา..ย้ำเตือน
ค่ำคืนกลางฤดูหนาว
กลางกองข้าวเหล่าผองเพื่อน
ผิงไฟอุ่นกรุ่นไอหนาวดูดาวเดือน
ไม่เคยเลือนลืมลับกับหัวใจ
เราไม่เคยเอ่ยคำว่าอำลา
เพราะรู้ว่าจะกลับมาพบกันใหม่
แต่วันนี้ที่เห็นและเป็นไป
เหลือแต่เพียงสายใยให้คำนึง
อย่าห่วงหาอาลัยอะไรนะ
เธอเพียงแค่จะเดินทางไปในคืนหนึ่ง
อีกไม่นานจะได้พบสวรรค์ชั้นดาวดึงส์
เพราะเธอคือคนคนหนึ่งซึ่งแสนดี
บนฟากฟ้าและกลางกลุ่มดารา
ฉันรู้ว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่
กระพริบแสงแห่งพลังของความดี
สร้างความหวังกลางวิถีที่พงไพร
เหมือนดังวันที่เธอยังเคยอยู่
เป็นคุณครูสอนคนจนเติบใหญ่
เป็นเพื่อนพี่ที่แสนดีมีน้ำใจ
เป็นครูใหญ่ของแผ่นดินถิ่นกันดาร
คงไม่มีถ้อยคำจำนรรจา
จะแทนคำอำลามากล่าวขาน
ขอคุณแห่งความดีที่เธอทำมาเนิ่นนาน
ดลบันดาลเธอสู่สุคติ..นิจนิรันดร์
1 ตุลาคม 2548 18:11 น.
อนาลัย
เธอบอกว่าเธอเป็นเช่นสายลม
พร่างพรมให้ฉันได้สดใส
เธอบอกฉันว่ามีเสรีที่หัวใจ
จะพัดพาไปที่ใดได้แน่นอน
เธอบอกฉันว่าเธอเป็นเหมือนเช่นน้ำ
จึงเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ไม่เหมือนก่อน
หากเจอไฟจะกลายไปเป็นไอร้อน
หลบไปซ่อนเป็นเมฆสวยด้วยแรงลม
แล้วจะกลั่นตัวมาเป็นเช่นหยดน้ำ
ละอองพร่ำชุ่มฉ่ำใจหายขื่นขม
เป็นน้ำค้างกลางฟ้าน่าชื่นชม
เป็นน้ำฝนพรมฟื้นผืนแผ่นดิน
เธอบอกว่าเธอเป็นเช่นพสุธา
รองรับเรื่องตลอดมาไม่รู้สิ้น
แม้นเรือนร่างลาลับไปไร้ชีวิน
ผืนแผ่นดินยังรับร่างสร้างสมดุล
แล้วความรักฉันเล่า..เข้าใจไหม
เผาไหม้ไปให้ใจเธอได้ไออุ่น
หากจบสิ้นรักร้าวเป็นเถ้าจุล
ไฟที่กรุ่นเหลือเพียงเถ้าค่าเท่าดิน
ไฟที่เคยโชนแสงแสดงค่า
ไม่มีโอกาสกลับมาเป็นเหมือนเก่า
เมื่อรักแล้วคงยิ่งนักแม้นรักร้าว
ไฟก็กลายเป็นเถ้าเผาตัวเอง
17 มิถุนายน 2548 17:14 น.
อนาลัย
ฉากชีวิตผ่านมาแล้วผ่านไป
มีฉากใหม่อีกมากมายหรือไม่หนอ
มิใช่ว่าตั้งหน้าตั้งตารอ
แต่อยากขอพักบ้างสักครั้งคราว
มิใช่ว่าจะหลบลี้หลบหนีหาย
แต่อยากไปฝึกหัวใจให้เหมือนเก่า
ลบเลือนฉากบางฉากที่เหมือนมีเงา
แล้วจะเข้าฉากต่อไปให้เหมือนเดิม
หน้าส่วนตัว
1241
