เหงา (ใจ)

อนันต์

นั่งเหม่อมอง ท้องฟ้า เมฆาขาว
อีกแสงพราว สะท้อน ลำธารใส
ใบไม้ร่วง หลุดลอย ปลิวพัดไป
และหัวใจ ก็หลุดล่อง ปลิวพัดตาม

      คิดอยากหยิบ ปากกา ขึ้นมาเขียน
คำร้อยเรียน ตอบถ้อย ในคำถาม
ใจที่หลุด ลอยล่อง  ณ โมงยาม
เจ้าจะข้าม ฟากฟ้า ไปหาใคร

      หรือเจ้าตาม ถามหา คนรู้จัก
ที่เจ้ารัก แต่ไม่รู้ อยู่หนไหน
หรือตามหา อีกครึ่งหนึ่ง ที่หายไป
แล้วเจ้าฝาก ไว้กับใคร ใยไม่จำ

      ได้แต่ถาม คำถามเดิม ที่เคยถาม
คำตอบยัง ไม่ได้ความ อยู่ซ้ำซ้ำ
เหตุใดหนอ ทำไม่ได้ อย่างเคยทำ
อยู่คนเดียว เช้าจนค่ำ อย่างเคยเป็น

      ความรู้สึก เดียวดาย กับกายข้า
ตรงกันข้าม กับสีหน้า ที่มองเห็น
ยังยิ้มได้ หากในใจ มิได้เป็น
รอยน้ำตา ยังมีเช่น เมื่อวันวาน

      กอดตัวเอง ภายใต้ ผ้าห่มหนา
แอบอิจฉา ช่วงเวลา ที่แสนหวาน
โดดเดี่ยวกับ ความเงียบ ที่กังวาน
ลมพัดผ่าน กาลมิหยุด ให้ฉุดดึง