วสันตารมณ์ (เหงา)

อนันต์

เมื่อสิ้นสุดเวลา  ณ ราตรี
หวังว่ามีแสงอรุณรุ่งบนฟ้า
แต่ยามตื่นภาพที่เห็นเมื่อลืมตา
เป็นหยดน้ำจากฟากฟ้าที่มาเยือน

      แสงแดดเคยส่องลอดเข้าส่องหน้า
ไออุ่นเคล้านานมาหาใดเหมือน
แต่วันนี้ไอเจ้าช่างลางเลือน
กลับกลายเป็นเย็นเยือนสะเทือนใจ

      เสียงสายฝนดังแว่วแผ่วลมพัด
กระเซ็นซัดสาดกระทบกระจกใส
กลายเป็นขุ่นอีกมัวเห็นเป็นไอ
มองสิ่งใดมิอาจเห็นเช่นทุกวัน

      เหลียวมองหมอนใบที่รองรับ
เมื่อยามหลับข้ามคืนที่เคยฝัน
อีกใบข้างอยู่เคียงเรียงต่อกัน
ไม่เคยรองรับฝันใดใดเลย

      ใจเหมือนหมอนที่ไม่เคยถูกนอนหนุน
ไออุ่นใจไม่เคยคุ้นโอ้อกเอ๋ย
เหงาเกาะกินในใจโอ้อกเอย
จะได้เชยบ้างไหมใจบ้างคน

      แม้ร่างกายอยู่ใต้ผ้าห่มหนา
ก็ไม่อาจต้านฤิทธาฤดูฝน
น้ำตาไหลปนไปเคล้าระคน
เมื่อ "วสันตอารมณ์" เข้าครองใจ