ใต้ร่มไม้ใหญ่

อนันต์

เมื่อครั้งยืนยืนใต้ร่มไม้ใหญ่
แดดส่องลอดช่องใบมวลพฤกษา
แววระยิบแสงระยับงามจับตา
ร่มเงาตกลงหน้าที่แหงนมอง
      ลมพัดพริวยอดกับพริวตามลมพัด
โบกสะบัดเอนไหวใบทั้งผอง
เหมือนลู่ลมแต่ไม่ลู่ก็พิศมอง
ใบก็หยุดลอยล่องลมพัดพา
      ปลิวตามเมฆใหญ่น้อยที่ลอบผ่าน
เป็นสายสานถักถอกลางเวหา
ปลิวตามลมได้เพียงสักเวลา
ก็ตกสู่พสุธาที่หญ้าคลุม
      หลังอิงแอบแนบไปกับลำต้น
ผิวเนื้อชนกับผิวไม้ดับไฟสุม
ผิวไม้เย็นดับอารมณ์ที่ร้อนรุม
เหมือนมีกลุ่มอณูเย็นเป็นผิวกาย
      เท้าเปลือยเปล่าเหยียบลงบนพื้นหญ้า
ส่งรู้สึกผ่านบาทาเมื่อยามสาย
ไอแดดร้อนกลิ่นไอดินมิเคยคลาย
รู้สึกได้ในเหตุการณ์ที่เป็นไป
      ลมยังพัดผ่านกายที่ยืนอยู่
แสงยังผ่านลอดรูช่องใบไม้
ดินยังแน่นรองรับอยู่เรื่อยไป
เวลาไซร้ก็มิได้จะหยุดลง