12 สิงหาคม 2545 07:11 น.
อนันต์
เมื่อแต่ก่อนนี้มีเพียงแค่ชีวิต
ที่ไม่เคยที่จะคิดมีความหมาย
อยู่อยู่ไปใช้ชีวิตก็แค่กาย
ให้ทั้งวันและชีวิตนั้นหายไป
แต่พอมีเธอใกล้ใจของฉัน
เหมือนชีวิตและความฝันนั้นสดใส
เหมือนหยาดฝนชโลมทั้งหัวใจ
เหมือนกลิ่นไอหอมหวนชวนนิทรา
เหมือนดั่งมีเสียงเพลงบรรเลงกล่อม
เหมือนแมลงบินตอมเหล่าบุพผา
เหมือนความชุมชื้นของล้วนสายธารา
เหมือนเวลานั้นเดินช้าเพื่อสองเรา
เหมือนดั่งฟ้าชุ่มเมฆาแห่งวสันต์
เหมือนดวงดาวล้อมจันทร์เมื่อวันเหงา
เหมือนโลกนี้นั้นมีแค่เพียงเรา
เหมือนดั่งเงาติดตามทุกคืนวัน
ทั้งหมดนี้มีค่ามหาศาล
แต่กลับเป็นเพียงวันวานเหมือนความฝัน
เหมือนสูญเสียทุกอย่างเพียงข้ามวัน
ในที่สุดทุกอย่างมันก็เหมือนเดิม
5 สิงหาคม 2545 23:10 น.
อนันต์
โอ้นิจจาน้องนางต้องลาจาก
ต้องพลัดพรากจากน้องอนงค์ศรี
ฝนก็หล่นโปรยปรายจากเมฆี
น้ำตาพี่ก็ร่วงหล่นบนพักตรา
สองเท้าพี่เก้าอย่างเปล่าเปลี่ยว
อยู่คนเดียวคิดถึงรักถวิลหา
น้ำฝนไหลปนไปกันน้ำตา
โอ้ฟากฟ้าจะแกล้งข้าหรืออย่างไร
ระหว่างทางสองท่างช่างแตกต่าง
บ้านปลูกบางตาเห็นเป็นไฉน
อีกข้างนั้นเป็นดงป่าน่าแปลกใจ
เพราะเหตุใดจึงต่างกันแค่ฝั่งทาง
ที่รกร้างก็เหมือนพี่ที่ร้างรัก
ซากปรักที่หักอยู่ดูเขาถาง
ก็เหมือรพี่ถูกน้องทิ้งเพราะรักจาง
คล้ายคล้ายนางจะทิ้งรักที่รักกัน
เมื่อถึงเขตก่อสร้างอาคารเด่น
พี่ก็เห็นสิ่งที่ช่วยกันสร้างสรรค์
แต่รักเราที่เราสร้างและแบ่งปัน
คงเหมือนฝันที่เลือนลางช่วงข้ามคืน
ถึงทางแยกทางก็แยกออกเป็นสาม
เมื่อถึงยามที่ต้องเลือกต้องทนฝืน
หากน้องนางแยกไปไม่กลับคืน
พี่คงกลืนน้ำตาแล้วลาไกล
ถึงสวนนกเห็นนกเกาะไม้คู่
พี่ยืนดูแอบอิจฉาแล้วหวั่นไหว
แม้แต่นกมันยังมีคู่รู้ใจ
แต่ข้างกายของที่ไม่มีนาง
5 สิงหาคม 2545 22:58 น.
อนันต์
สุดอาลัยจำใจพรากไปจากเจ้า
ต่อแต่นี้จะไม่อยู่เป็นคู่เรา
พี่แสนเศร้าเมื่อต้องร้างจากกันไป
พี่จะต้องไปศึกษาหาความรู้
ดังคำผู้ชี้ทางให้พี่ฝัน
อนาคตสองเราเห็นเป็นสำคัญ
จึงเป็นวันที่พี่ไปสุรชัยฯ
ในเดือนเก้าพี่ก็ก้าวเพื่อหวังสุข
พี่กลับทุกข์ไม่สุขช่างสงสัย
ในศุกร์นี้ศุกร์หน้าที่พี่ไป
ขอฤทัยเจ้าอย่าได้ผันแปร
พี่เดินออกจากห้องสี่สามห้า
พี่แลแลมองหาน้องดวงแข
คิดถึงงานครั้งเก่าเกษตรแฟร์
ได้แค่เพียงเห็นหน้าก็ชื่นใจ
ลงบันไดใจก็เจ็บแปลกแปลกนัก
หรือว่าอกพี่จะหักแต่ไฉน
จากกันแค่ช่วงเวลาก็เศร้าใจ
หรือเพราะรักที่ให้ไปในใจนาง
ออกจากตึกประชานาถอันแสนเศร้า
ใจพี่เฝ้าคิดถึงนางมิได้ห่าง
เดินทางผ่านโรงอาหารไปตามทาง
แลดูว่างเปล่าเปลี่ยวเหี่ยวหัวใจ
พี่เลี้ยวขวาหน้าพี่แลเห็นศาลพ่อ
พี่ก้มลงขอถามตามสงสัย
ว่าทำไมพี่กับน้องต้องจากไกล
ถ้าพ่อให้ใกล้กันก็คงดี
หน้าส่วนตัว
710
