9 มิถุนายน 2545 20:11 น.
อนันต์
ตัวผมนั่งเหม่อมองที่ท้องฟ้า
ให้เวลาผ่านไปไร้จุดหมาย
ตัวคนเดียวไร้คนอยู่ข้างกาย
ฤาเป็นคำทำนายว่านิรันดร์
เสียงลมพัดสบัดปลายกิ่งไม้หญ้า
ล้วนเมฆาลอยข้ามฟ้าเหมือนความฝัน
คุณคงเห็นใครนั่งรออยู่ทุกวัน
เขานั่งรอใครกันไม่รู้เลย
ดวงตะวันสาดแสงด้วยแรงกล้า
และเวลาก็ดำเนินไม่อยู่เฉย
อีกทั้งสายน้ำเย็นที่คุ้นเคย
มันไม่เคยหยุดนิ่งด้วยสิ่งใด
แต่ตัวผมนั้นยังคงหยุดนิ่ง
ปล่อยให้สิ่งต่างต่างนั้นเคลื่อนไหว
หากคุณถามว่าผมรออะไร
ผมจะตอบคุณไป...ใคร...สักคน
24 เมษายน 2545 11:02 น.
อนันต์
พอทีเถอะพอทีฉันขอร้อง
พอทีเถอะอย่ามองมาแบบนั้น
พอทีเถอะอย่าทำเป็นเห็นใจกัน
พอทีเถอะเธอกับเธอต้องเลิกลา
พอแล้วพอกับการที่ต้องทน
พอแลวพอกับคนที่ค้นหา
พอแล้วพอทำไปเสียเวลา
พอแล้วพอกับปัญหาของสองเรา
พอได้ไหมคำพูดที่แสนหวาน
พอได้ไหมความสงสารที่แสนเหงา
พอได้ไหมความห่วงใยฉันไม่เอา
พอได้ไหมน้ำตาเราที่ไหลริน
19 เมษายน 2545 01:12 น.
อนันต์
เหตุใดฤๅยังแสงสุรีย์ทอ
เหตุใดหนอสายลมยังพัดไหว
เหตุใดฤๅสายธารายังไหลไป
เหตุใดไฟยังลุกโชติชัชวาลย์
เหตุใดฤๅพัสุธายังคงอยู่
อีกทั้งคู่วิหกที่ขับขาน
แม้ภูผาอีกทั้งยังตำนาน
อีกทั้งกาลคอยหมุนเวียนและเปลี่ยนวัน
เหตุใดฤๅโสตเสียงที่เรียงร้อย
อีกทั้งยังถ้อยคำล้วนคำสรร
เหตุใดฤๅดาราและดวงจันทร์
ยังประชันแข่งแสงไม่โรยรา
เหตุใดฤๅยังพื้นมหาสมุทร
อาณาเขตไกลสุดแดนหล้า
เหตุใดฤๅไม่เหิดหายไปกับตา
อีกทั้งฟ้าเมฆายังอยู่คง
เหตุใดหรือพื้นป่าพฤกษชาติ
ยังไม่ขาดสัตว์ป่าให้หลุ่มหลง
เหตุใดฤๅวัฏจักรยังครบองค์
ไม่อาจหยุดสิ้นลงด้วยกลใด
เหตุใดฤๅโลกนี้ยังคงอยู่
อีกฤดูวนเวียนอยู่ไม่ไปไหน
ไม่รู้หรือว่าคนรักข้าจากไป
ก็เหมือนใจกับโลกนี้ที่มลาย
หน้าส่วนตัว
1363
