12 สิงหาคม 2545 07:11 น.
อนันต์
เมื่อแต่ก่อนนี้มีเพียงแค่ชีวิต
ที่ไม่เคยที่จะคิดมีความหมาย
อยู่อยู่ไปใช้ชีวิตก็แค่กาย
ให้ทั้งวันและชีวิตนั้นหายไป
แต่พอมีเธอใกล้ใจของฉัน
เหมือนชีวิตและความฝันนั้นสดใส
เหมือนหยาดฝนชโลมทั้งหัวใจ
เหมือนกลิ่นไอหอมหวนชวนนิทรา
เหมือนดั่งมีเสียงเพลงบรรเลงกล่อม
เหมือนแมลงบินตอมเหล่าบุพผา
เหมือนความชุมชื้นของล้วนสายธารา
เหมือนเวลานั้นเดินช้าเพื่อสองเรา
เหมือนดั่งฟ้าชุ่มเมฆาแห่งวสันต์
เหมือนดวงดาวล้อมจันทร์เมื่อวันเหงา
เหมือนโลกนี้นั้นมีแค่เพียงเรา
เหมือนดั่งเงาติดตามทุกคืนวัน
ทั้งหมดนี้มีค่ามหาศาล
แต่กลับเป็นเพียงวันวานเหมือนความฝัน
เหมือนสูญเสียทุกอย่างเพียงข้ามวัน
ในที่สุดทุกอย่างมันก็เหมือนเดิม
5 สิงหาคม 2545 23:10 น.
อนันต์
โอ้นิจจาน้องนางต้องลาจาก
ต้องพลัดพรากจากน้องอนงค์ศรี
ฝนก็หล่นโปรยปรายจากเมฆี
น้ำตาพี่ก็ร่วงหล่นบนพักตรา
สองเท้าพี่เก้าอย่างเปล่าเปลี่ยว
อยู่คนเดียวคิดถึงรักถวิลหา
น้ำฝนไหลปนไปกันน้ำตา
โอ้ฟากฟ้าจะแกล้งข้าหรืออย่างไร
ระหว่างทางสองท่างช่างแตกต่าง
บ้านปลูกบางตาเห็นเป็นไฉน
อีกข้างนั้นเป็นดงป่าน่าแปลกใจ
เพราะเหตุใดจึงต่างกันแค่ฝั่งทาง
ที่รกร้างก็เหมือนพี่ที่ร้างรัก
ซากปรักที่หักอยู่ดูเขาถาง
ก็เหมือรพี่ถูกน้องทิ้งเพราะรักจาง
คล้ายคล้ายนางจะทิ้งรักที่รักกัน
เมื่อถึงเขตก่อสร้างอาคารเด่น
พี่ก็เห็นสิ่งที่ช่วยกันสร้างสรรค์
แต่รักเราที่เราสร้างและแบ่งปัน
คงเหมือนฝันที่เลือนลางช่วงข้ามคืน
ถึงทางแยกทางก็แยกออกเป็นสาม
เมื่อถึงยามที่ต้องเลือกต้องทนฝืน
หากน้องนางแยกไปไม่กลับคืน
พี่คงกลืนน้ำตาแล้วลาไกล
ถึงสวนนกเห็นนกเกาะไม้คู่
พี่ยืนดูแอบอิจฉาแล้วหวั่นไหว
แม้แต่นกมันยังมีคู่รู้ใจ
แต่ข้างกายของที่ไม่มีนาง
5 สิงหาคม 2545 22:58 น.
อนันต์
สุดอาลัยจำใจพรากไปจากเจ้า
ต่อแต่นี้จะไม่อยู่เป็นคู่เรา
พี่แสนเศร้าเมื่อต้องร้างจากกันไป
พี่จะต้องไปศึกษาหาความรู้
ดังคำผู้ชี้ทางให้พี่ฝัน
อนาคตสองเราเห็นเป็นสำคัญ
จึงเป็นวันที่พี่ไปสุรชัยฯ
ในเดือนเก้าพี่ก็ก้าวเพื่อหวังสุข
พี่กลับทุกข์ไม่สุขช่างสงสัย
ในศุกร์นี้ศุกร์หน้าที่พี่ไป
ขอฤทัยเจ้าอย่าได้ผันแปร
พี่เดินออกจากห้องสี่สามห้า
พี่แลแลมองหาน้องดวงแข
คิดถึงงานครั้งเก่าเกษตรแฟร์
ได้แค่เพียงเห็นหน้าก็ชื่นใจ
ลงบันไดใจก็เจ็บแปลกแปลกนัก
หรือว่าอกพี่จะหักแต่ไฉน
จากกันแค่ช่วงเวลาก็เศร้าใจ
หรือเพราะรักที่ให้ไปในใจนาง
ออกจากตึกประชานาถอันแสนเศร้า
ใจพี่เฝ้าคิดถึงนางมิได้ห่าง
เดินทางผ่านโรงอาหารไปตามทาง
แลดูว่างเปล่าเปลี่ยวเหี่ยวหัวใจ
พี่เลี้ยวขวาหน้าพี่แลเห็นศาลพ่อ
พี่ก้มลงขอถามตามสงสัย
ว่าทำไมพี่กับน้องต้องจากไกล
ถ้าพ่อให้ใกล้กันก็คงดี
25 มิถุนายน 2545 22:50 น.
อนันต์
(จิฟุน)...
เมื่อสายตาผมมองผ่านเลนส์กล้อง
ผมก็จับจ้องมองสิ่งที่เห็น
ให้ภาพนั้นเคลื่อนไหวอย่างที่เป็น
จดบันทึกภาพผ่านเลนส์ที่เป็นไป
ผมมองเห็นภาพผู้คนช่างสับสน
บนถนนผู้คนเดินขวักไขว่
แต่แล้วมี...ผู้หญิง?...น่าแปลกใจ
เธอวิ่งไปเพื่อสิ่งใดไม่รู้ทัน
สายตาผมยังจับจ้องมองเธออยู่
ดูเหมือนเธอยังไม่รู้...เหมือนความฝัน
เป็นภาพที่ผมเฝ้ารอบันทึกมัน
ช่างเหมือนฝันกลายเป็นจริงเหนือสิ่งใด
คล้ายคล้ายเธอกำลังหาสิ่งสิ่งหนึ่ง
ช่างคล้ายคลึงกับที่ผมนั้นวาดไว้
และแล้วผมมีบางสิ่งต้องแปลกใจ
ว่าทำไมเธอนั้นใกล้เข้ามา
เธอเข้ามาพลักผมล้มลงกับที่
อุปสรรคที่มีคือภาษา
ผมไม่รู้ความหมายที่พูดมา
ไม่รู้ถ้อยวาจาจะตอบไป
23 มิถุนายน 2545 01:16 น.
อนันต์
(จิ ฟุน)...
มีบางสิ่งบางอย่างผมไม่รู้
และบางสิ่งค้นหาอยู่มิรู้ได้
เหมือนบางสิ่งขาดหายเหลือเพียงกาย
หรือความหมายทั้งชีวิตไม่อาจมี
ผมเดินทางมาเพื่อจะสร้างฝัน
เพื่อสร้างมันให้เป็นจริง ณ ที่นี่
แต่ไม่รู้ว่าทั้งหมดที่ผมมี
จะให้ดีได้เท่าใดไม่รู้เลย
ณ ทามกลางผู้คนที่สับสน
มีผู้หญิงหนึ่งคนไม่อยู่เฉย
เธอวิ่งไป...วิ่งไป...เหมือนเช่นเคย
จุดจบนั้นไม่รู้เลยว่าที่ใด
มีบางสิ่งบางอย่างที่ค้นหา
หรือชะตาที่กำหนด...น่าสงสัย
หรือว่าคือ...ความรัก...แต่ที่ใด
หรือว่าใจ...แต่ของใคร...ที่อยากเจอ
(โทโมโกะ)...
มีบางสิ่งบางอย่างฉันไม่รู้
และบางสิ่งที่มีอยู่รู้เสมอ
ว่าบางสิ่งที่ฝันไว้ไม่อาจเจอ
หรือได้เพียงเหม่อมองตลอดไป
ฉันมาที่นี่ทำไมฉันไม่รู้
จากที่อยู่ต้องเดินไปทางไหน
รู้เพียงว่าความฝันฉันหายไป
แล้วจะหาจากที่ใดไม่รู้เลย
ณ ทามกลางผู้คนที่สับสน
ฉันคือคนหนึ่งคนไม่อยู่เฉย
ฉันออกวิ่ง...วิ่งไป...เหมือนเช่นเคย
ความฝันนั้นไม่รู้เลยอยู่แห่งใด
ฉันฝันไว้ว่าอยากเป็นเหมือนใครเขา
ไม่รู้เรานั้นจะเป็นเหมือนเขาไหม
อยากจะไขว่คว้าฝันได้ดังใจ
แต่ทำไมแม้ตั้งใจไม่อาจเป็น
พบกับตอน 2 เร็วๆนี้
หน้าส่วนตัว
710
