9 มิถุนายน 2546 17:47 น.
อนันต์
เมื่อครั้งยืนยืนใต้ร่มไม้ใหญ่
แดดส่องลอดช่องใบมวลพฤกษา
แววระยิบแสงระยับงามจับตา
ร่มเงาตกลงหน้าที่แหงนมอง
ลมพัดพริวยอดกับพริวตามลมพัด
โบกสะบัดเอนไหวใบทั้งผอง
เหมือนลู่ลมแต่ไม่ลู่ก็พิศมอง
ใบก็หยุดลอยล่องลมพัดพา
ปลิวตามเมฆใหญ่น้อยที่ลอบผ่าน
เป็นสายสานถักถอกลางเวหา
ปลิวตามลมได้เพียงสักเวลา
ก็ตกสู่พสุธาที่หญ้าคลุม
หลังอิงแอบแนบไปกับลำต้น
ผิวเนื้อชนกับผิวไม้ดับไฟสุม
ผิวไม้เย็นดับอารมณ์ที่ร้อนรุม
เหมือนมีกลุ่มอณูเย็นเป็นผิวกาย
เท้าเปลือยเปล่าเหยียบลงบนพื้นหญ้า
ส่งรู้สึกผ่านบาทาเมื่อยามสาย
ไอแดดร้อนกลิ่นไอดินมิเคยคลาย
รู้สึกได้ในเหตุการณ์ที่เป็นไป
ลมยังพัดผ่านกายที่ยืนอยู่
แสงยังผ่านลอดรูช่องใบไม้
ดินยังแน่นรองรับอยู่เรื่อยไป
เวลาไซร้ก็มิได้จะหยุดลง
16 มกราคม 2546 14:14 น.
อนันต์
ถึงเธอผู้เป็นที่รัก
ไม่รู้เธอรู้จักฉันหรือไม่
ฉันคือคนที่ยืนอยู่ข้างใจ
ที่เธอไม่เคยเห็นแม้ใกล้กัน
ได้เพียงแค่ยืนมองอยู่ตรงนี้
อยู่ตรงที่มีเพียงเธอกันฉัน
แต่ตัวเธอมองไม่เห็นกันและกัน
ฉันไม่ใช่คนสำคัญของตัวเธอ
เธอรู้มั๊ยทุกสิ่งที่ได้รับ
ทุกสิ่งที่สัมผัสอยู่เสมอ
ถามจริงเถอะเธอไม่รู้เลยหรือเธอ
คนที่ห่วงเธอเสมอนั้นคือใคร
ฉันอาจเป็นได้แค่เพื่อนสนิท
แต่ที่คิดเหนือความจริงหรือสิ่งไหน
ที่ตัวฉันอยากเป็นคือหัวใจ
ที่อยู่ได้ด้วยชีวิตกันและกัน
อาจมีคนมายมากอีกนับร้อย
ที่จะคอยติดตามร่วมทางฝัน
แต่สุดท้ายจะมีเหลือกี่คนกัน
ที่แบ่งบันความรู้สึกที่จริงใจ
ทำได้เพียงแค่รอและรอต่อ
มันอาจท้อ อาจถ่อย และหวั่นไหว
มันเป็นเพียงเรื่องร้ายที่ผ่านไป
และหัวใจฉันยังจะมั่นคง
10 มกราคม 2546 11:06 น.
อนันต์
รักระรินโรยแรงร้างแรงรัก
ริเริ่มรักรักริเริ่มระเริงร่า
รักระริกระรื่นรักโรยรา
รักเริงร่าโรยแรงรักแรงโรย
20 ธันวาคม 2545 18:34 น.
อนันต์
ยินไหมเจ้า...ยินเสียง...เราหรือไม่
เสียงที่ออกจากใจ...ใช่มองเห็น
สิ่งที่บอกออกจากใจ...ที่เราเป็น
เสียงที่ยิน...ใช่เยือกเย็น...ใช่ร้อนรน
ยินไหมเจ้า...ยินเสียง...เราหรือไม่
เสียงที่ดังออกไป...ทุกแห่งหน
สิ่งที่ออกจากใจ...ใครบางคน
คนที่ค้น...หาใจ...ที่ให้เธอ
ยินไหมเจ้า...ยินเสียง...เราหรือไม่
เสียงที่หาเสียงใด...เสมอเหมือน
เสียงที่ยินได้ไกล...ใช่ลางเลือน
เสียงที่เตือน...ใจเจ้า...ให้เฝ้ารอ
ยินไหมเจ้า...ยินเสียง...เราหรือไม่
เสียงที่ใจเรียบเรียง...ตามเจ้าขอ
เสียงที่เหมือนดังฝัน...ที่ถักทอ
เสียงที่รอ...เสียงเจ้า...ตอบกลับมา
ยินไหมเจ้า...ยินเสียง...เราหรือไม่
เสียงที่กลั่นกรองด้วยใจ...เป็นหนักหนา
เสียงที่เราเฝ้าบอก...เจ้า...เรื่อยมา
เสียงที่เป็น...วาจา...ว่ารักเธอ
16 ตุลาคม 2545 12:42 น.
อนันต์
เคยเห็นคนมองท้องฟ้าเพื่อหาฝัน
ไม่รู้มันจะอยู่แห่งหนไหน
คนคนนั้นก็เฝ้ามองเรื่อยๆ ไป
ไม่เห็นได้ความฝันนั้นสักที
อีกคนก็มองหาซึ่งความหวัง
เหมือนกับอยู่ในวนวังไม่ถูกที่
ยืนเหม่อมองท้องฟ้าปฐพี
ไม่เคยมีความหวังบังเกิดมา
หากความจริงความฝันที่ฝันใฝ่
และความหวังอันสดใสที่ไขว่ขว้า
ใช่อยู่ไกลอยู่ใกล้ไซร้ในศรัทธา
ในชีวิต จิต วิญญา อันสามัญ
หน้าส่วนตัว
1971
