29 สิงหาคม 2554 17:07 น.
อนงค์นาง
ภาพของแม่ยังติดตาตรึงใจในความทรงจำของฉันเสมอมิรู้คลาย ครอบครัวของเราเช่าบ้านอยู่ในซอยสุขาภิบาล3 ตำบลบ้านสวน อ.เมือง ชลบุรี ตั้งแต่ฉันอายุสามขวบ พ่อทำงานรับราชการ แม่เปิดร้านขายอาหารชื่อ ร้อยเิ็อ็ดโภชนา ฉันเป็นลูกคนสุดท้องที่อายุห่างจากพี่สาวคนโตสิบปี และห่างจากจากพี่ชายคนกลางแปดปี แม่ทำอาหารอีสานอร่อยมาก ขายดิบขายดีจนได้ส่งพี่ๆเข้าไปเรียนในกรุงเทพฯ แม่ตื่นแต่เช้ามืดทุกวัน ไม่มีวันหยุด ช่วยพ่อทำมาหากิน ดูแลลูกๆ ไม่เคยทอดทิ้งให้้เราเดียวดาย แม่จบแค่ป.สี่ แต่แม่เป็นคนที่ขยันมาก อดทน ประหยัด และอดออม ความดีของแม่ทำให้แม่มีอายุยืนจนถึง81 ปี ยังคงแข็งแรง เดินคล่องแคล่ว ผ่านโรคร้ายมาแบบเฉียดความตายหลายครั้ง
ปัีจจุบันแม่มีแม่บ้านที่พวกเราจ้างให้คอยดูแลแม่ ชื่อน้องอ้อย เป็นญาติของเราในหมู่บ้านที่บ้านเกิดของแม่ บ้านตรงกันข้ามกับบ้านแม่ พี่สาวคนโตมีครอบครัวอยู่ที่ชลบุรีจะลงมาเยี่ยมแม่ ขนอาหารทะเลแห้ง ของกินของใช้ มาให้เสมอ มีพี่เขยและลูกสาวคนเล็กช่วยกันขับรถ ลูกสาวคนโตของพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวอยู่ที่ลอนดอน อังกฤษ พี่ชายคนกลางมีครอบครัว แต่งงานกับสาวฟิลิปปินส์ มีลูกชายสองคน คนโตจบแพทย์ เป็นหมอเด็กที่ Long Beach Hospital , California
ยังโสด คนเล็กจบปริญญาเอกด้านกฏหมายจาก Stanford University แต่งงานแล้ว อยู่ที่รัฐ California ใกล้ๆพี่ชาย
ครอบครัวของฉันก็มีลูกสาวสองคน คนโตก็มีฝันที่จะเป็นหมอเด็กเหมือนลูกผู้พี่ คนเล็กอยากเป็นหมอฟัน
น้ำใจของแม่ประเสริฐสุด แม่อยากให้ฉันกลับมารับราชการครูอีกครั้งที่บ้านเกิด แต่สามีของฉันยังไม่พร้อมด้วยหน้าที่การงาน และภาระเลี้ยงดูลูกคนเล็กที่อายุ 14 ปี แม่ขอให้ฉันอยู่กับครอบครัว อย่าทิ้งกัน ฝันของฉันนั้นไม่สำคัญเท่าครอบครัว เมื่อได้ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ต้องช่วยกันพาย แม่มีลูกสามคน แต่ลูกๆของฉันมีแม่เพียงคนเดียว สามีของฉันก็มีภรรยาคนเดียว แม่มีความสุขกับชีวิตที่บ้านเกิด กับลูกหลานที่เมืองไทย แต่สามีและลูกๆของฉันจะขาดแม่และแม่บ้าน
พรุ่งนี้เราต้องไปขึ้นศาลยื่นฟ้องขอเงินดาวน์บ้านคืนอีกครึ่งหนึ่ง พายุร้ายไอรีนได้ผ่านไปแล้ว ฉันจะได้เงินคืนหรือไม่นั้น ก็แล้วแต่บุญและกรรมที่ทำไว้
น้ำใจเพื่อนบ้านกลอนมีให้ฉันเสมอ ทั้งหน้าและหลังไมค์ ขอขอบคุณทุกท่าน โดยเฉพาะครูแก้วประเสริฐ พี่พุด น้องรักจากเชียงใหม่ คุณหมอสถาพร คุณแทนคุณแทนไท น้องแซม น้องโคลอน น้องเทียนหยด คุณMany_love กัลยาณมิตรในยามยากของฉัน ฉันจะไม่ลืมทุกท่านเลยค่ะ
สุดท้ายนี้ขอนำบทความเรื่ิองศิลปะของความเป็นแม่ จากท่านเจ้าคุณพระธรรมโกศาจารย์มาฝากผู้ิ่อ่านทุกท่านด้วยนะคะ
ศิลปะของความเป็นแม่
แม่..
ถ้าไปยุ่งกับงานนอกบ้านมากเกินไป
จนเสียงานภายในครอบครัว..ก็ไม่ถูกต้อง
งานสังคมสงเคราะห์ที่ถูกต้อง คือ..
ต้องสงเคราะห์คนในครอบครัวเสียก่อน
อย่าให้มีปัญหาในครอบครัว
ถ้าว่าเราไปสังคมสงเคราะห์ในที่อื่น
แต่ในบ้านไม่เอาใจใส่ ลูกเต้าเละเทอะไม่ได้เรื่อง
เรียกว่า..ของอยู่ใกล้ไม่จัด
แต่ไปจัดของอยู่ไกล...มันก็ไม่ได้
เราต้องจัดของภายในก่อน ใกล้ตัวเราก่อน
เวลาที่เหลือจึงจะไปจัดนอกบ้านต่อไป
สงเคราะห์ลูกให้เกิดด้วยคุณธรรม
ด้วยการศึกษา ด้วยการประพฤติดี ประพฤติชอบ
อย่างนี้เป็นงานที่เราต้องเอาใจใส่ก่อน
แม่ไปที่ใดแล้ว
อย่าลืมบ้าน อย่าลืมลูก อย่าลืมผัว
ต้องรีบกลับมาอยู่กับครอบครัว
ให้มีความอุ่นใจ ได้รับประทานอาหารพร้อมกัน
ท่านเจ้าคุณพระธรรมโกศาจารย์
(หลวงพ่อปัญญานันทภิกขุ)
จากหนังสือศิลปะแห่งชีวิต..สำนักพิมพ์ธรรมสถา
หน้าส่วนตัว
2537
Riverhead, long Island , New York
ฉันจะโทรทางไกลคุยกับแม่ทุกอาทิตย์ แต่ฉันไม่กล้าบอกแม่ เพราะกลัวแม่จะเป็นห่วง จนนอนไม่หลับ
เราพากันไปทำบุญตลอดค่ะที่วัดไทย ได้แต่หวังว่าผลบุญที่ทำมาจะช่วยให้เราปลอดภัยจากพายุเฮอร์ริเคนไอรีน ที่จะผ่านเกาะ Long Island, New York ในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้
ฉันและสามียังไปทำงานตามปกติ รอว่าจะมีคำสั่งให้อพยพกันเมื่อไหร่ พรุ่งนี้ฉันจะรายงานข่าวให้ฟังต่อนะคะ ถ้าเกิดไม่มีโอกาสได้กลับมาอีก ก็อยากบอกว่ารักและคิึดถึงเสมอ พวกคุณจะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไปค่ะ
ภาพจากเว็บไซต์ของวัด สาีมีนั่งถวายภัตตาหารค่ะ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอนงค์นาง
