8 ธันวาคม 2552 16:53 น.
อนงค์นาง
ขอบูชาองค์สัมมาพระพุทธเจ้า
ร่ายรำเข้าท่าทางเยื้องย่างสง่า
ถือประทีปส่องธรรมช่วยนำพา
ศีลทั้งห้ารักษาศรัทธาแรง
ศิลปการรำงามล้ำค่า
ชวนรักษาคงไว้อีกแขนง
ฝึกฝนเรียนวิชาก่อนแสดง
ยามค่ำแลงบูชามาขอพร
คุณครูกั้บฝึกรำจดจำท่า
ศิษย์ขอมาเรียนด้วยช่วยสั่งสอน
วัดไทยเป็นศูนย์กลางทางสัญจร
ขอไหว้วอนทำบุญหนุนวิชา
ฟ้อนผางประทีป เป็นศิลปะการฟ้อนที่มีมาแต่โบราณ เป็นการฟ้อนเพื่อบูชาองค์สัมมาสัมพุทธเจ้า ลีลาการฟ้อนดำเนินไปตามจังหวะของการตีกลองสะบัดชัย มือทั้งสองจะถือประทีปหรือผางผะตี้บ แต่เดิมใช้ผู้ชายแสดง ต่อมานายเจริญ จันทร์เพื่อน ผู้อำนวยการวิทยาลัยนาฏศิลปเชียงใหม่ ดำริให้คณะครูอาจารย์หมวดวิชานาฏศิลป์พื้นเมืองเป็นผู้ประดิษฐ์ท่ารำให้ เหมาะสมกับผู้หญิงแสดง โดยได้รับความอนุเคราะห์จากนายมานพ ยาระณะ ศิลปินพื้นบ้านเป็นผู้ถ่ายทอดท่าฟ้อนและให้คำแนะนำเกี่ยวกับท่ารำโดยมีนาย ปรีชา งามระเบียบอาจารย์ 2 ระดับ 7รักษาการในตำแหน่งผู้ช่วยผู้อำนวยการวิทยาลัยนาฏศิลปเชียงใหม่(ฝ่ายกิจกรรม ) เป็นผู้ควบคุมการประดิษฐ์ท่ารำ
การแต่งกายและทำนองเพลง
ลักษณะ การแต่งกายแต่งแบบชาวไทยลื้อ สวมเสื้อป้ายทับข้าง เรียกว่า “เสื้อปั๊ด” หรือ “เสื้อปั๊ดข้าง” ขลิบริมด้วยผ้าหลากสีเป็นริ้ว นุ่งผ้าซิ่นเป็นริ้วลายขวาง ประดับด้วยแผ่นเงิน รัดเข็มขัดเงินเส้นใหญ่ ติดพู่แผงเงิน ใส่ต่างหูเงินและสวมกำไลข้อมือเงิน
สำหรับทำนองเพลงที่ใช้ ประกอบการแสดงชุดฟ้อนผางให้ชื่อว่า “เพลงฟ้อนผาง” แต่งโดยนายรักเกียรติ ปัญญายศ อาจารย์ 3 ระดับ 8 หมวดวิชาเครื่องสายไทย
วิทยาลัยนาฏศิลปเชียงใหม่
พระ
8 ธันวาคม 2552 15:58 น.
อนงค์นาง
อนาคตเยาวชนของคนไทย
อยู่ที่ไหนตอบด้วยช่วยกันถาม
แหล่งบันเทิงมากมายใจหายตาม
ปัญหาลามทุกด้านสงสารจริง
การจับคู่ชู้ชื่นสะอื้นจิต
อารมณ์คิดวุ่นวายทั้งชายหญิง
ชอบชิงสุกก่อนห่ามลุกลามยิ่ง
แล้วปล่อยทิ้งกันไปไม่ใยดี
ถึงเวลาบรรดาประชาราษฎร์
ช่วยเก็บกวาดบ้านเมืองประเทืองศรี
เยาวชนคนไทยในปฐพี
พ่อแม่ดีครูช่วยด้วยน้ำใจ
อยากให้สนใจเรียนพากเพียรอ่าน
ทำงานบ้านช่วยกันฝันสดใส
ห้องสมุดควรสร้างไม่ห่างไกล
วัดวาให้เข้ากันหมั่นทำดี
อย่าไปในที่เล่นไม่เห็นเหมาะ
ทิ้งเรียนเกาะกันเที่ยววิ่งเปรี้ยวหนี
เข้าผับบาร์ท้ากันฟันแทงมี
ตายไม่ดีหยุดทำมันลำเค็ญ
อยู่หอพักรักเรียนไม่เพียรรัก
คนน่ารักพักใจไม่ให้เห็น
เรียนจบแล้วทำงานช่วยบ้านเป็น
ใจควรเย็นไว้ก่อนอย่าร้อนไป
จับมือกันสานฝันในวันนี้
ช่วยเด็กที่หลงเพลินให้เดินใหม่
ผู้ใหญ่อย่างเรานี้ขอพลีให้
เยาวชนไทยรุ่นใหม่ได้พัฒนา
6 ธันวาคม 2552 11:36 น.
อนงค์นาง
ขอบคุณที่รักษาเยียวยาแม่
มานานแท้สี่สิบปีไม่หนีหาย
แม่เป็นโรคธัยรอยด์พิษมากมาย
รักษาได้ควบคุมอย่ากลุ้มใจ
กลับเมืองไทยขอไปคารวะ
อำนาจพระศรีรัตน์คุ้มครองให้
พญ.มาคุ้มครองรอดปลอดภัย
เป็นขวัญใจคนไข้ชั่วนิรันดร์
5 ธันวาคม 2552 04:00 น.
อนงค์นาง
ยังจำได้ในวันอันอบอุ่น
ผู้การุณย์ให้เกิดประเสริฐแสน
พระคุณพ่อกว้างใหญ่ในดินแดน
ไม่อาจแทนได้หมดช่างงดงาม
พ่อผ่าฟืนยืนสู้ดูเข้มแข็ง
แม้เหนื่อยแรงไม่บ่นให้คนถาม
สองมือพ่อหาบน้ำไหล่ค้ำตาม
เหงื่อไหลลามเปียกกายเช้าบ่ายเย็น
บ้านนาเราน่าอยู่ดูไม่เหงา
พ่อคอยเฝ้าปัดกวาดสะอาดเห็น
พ่อทำนาเลี้ยงไก่ไม่ลำเค็ญ
ยามคืนเพ็ญนอนเล่นเป็นเพื่อนเรา
พ่อสอนให้มีใจใฝ่ศึกษา
เรียนวิชาหาทรัพย์ไม่อับเฉา
ให้ขยันซื่อตรงอนงค์เจ้า
รู้รักเขารักเราเอาใจกัน
อย่าดูหมิ่นผู้ใดให้ความรัก
แม้เขาจักเป็นศัตรูเชิดชูขวัญ
ให้อภัยใจดีนี้สำคัญ
คอยแบ่งปันน้ำใจและไมตรี
ลูกซาบซึ้งคำสอนขอวอนไหว้
ปวงเทพไท้ปกป้องคุ้มครองศรี
เดินตามพ่อไม่ท้อขอทำดี
ทำหน้าที่คนไทยใจกตัญญู
เชิดชูชาติศาสน์กษัตริย์แม้พลัดถิ่น
ต้องทำกินห่างไกลไม่อดสู
อนุรักษ์ประเพณีที่มีครู
หมั่นเรียนรู้ศิลปวัฒนธรรม