ความวิตกกังวลหรือความตื่นเต้นกับเหตุการณ์เบื้องหน้า

นับเป็นธรรมดาสาระในชีวิตคนเราประการหนึ่ง

บางผู้คนที่สงบสุขุมเยือกเย็น ย่อมสามารถควบคุมกิริยาอาการขอบตนได้ดี

ในขณะที่อีกหลายคนตีโพยตีพาย  กินไม่ได้ นอนไม่ได้  ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด

เต่ในเมื่อเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง  ที่สุดวันแห่งความวิตกกังวลหรือตื่นเต้นดีใจก็มาถึง

ผลลัพธ์ที่เกิดต่อจากนั้น...ย่อมแตกต่างกันในแต่ละคน แต่ละเหตุการณ์

มีเพียงบทสรุปประการเดียวที่เหมือนกัน  นั่นก็คือ

“ ในที่สุด ทุกอย่างก็ผ่านไป “

ซึ่งอาจจะยังคงทิ้งร่องรอยหรือทิ้งภาระงานไว้ให้ขบคิดแก้ไขพัฒนา

หรืออาจจะไม่มีอะไรติดค้างเลยก็เป็นได้

ฉะนั้น ไม่ว่าจะเป็นความวิตกกังวล

ฉะนั้น ไม่ว่าจะเป็นความตื่นเต้นดีใจ

ที่สุดแล้ว “ ทุกอย่างก็ย่อมผ่านเลยไป “ เป็นธรรมดาสามัญยิ่งแล้ว