9 พฤศจิกายน 2549 08:52 น.
อ.วรศิลป์
ดุจดังหยาดน้ำฟ้า ชะโลมหล้าให้ชุ่มฉ่ำ
กี่หมื่นกี่แสนคำ มิอาจพร่ำพรรณา
พระคุณของพ่อแม่ ที่ปกแผ่แก่ลูกยา
ใหญ่ยิ่งกว่าผืนฟ้า พสุธาธรณี
รักใสบริสุทธิ์ งามประดุจหยาดมณี
พริ้งเพริศบรรเจิดศรี สิ้นราคีใดแผ้วพาน
รักใสจากใจพ่อ กำเนิดก่อจิตวิญญาณ
รักแท้แม่ประสาน ก่อวิญญาณเป็นตัวตน
เก้าเดือนในอุทร ผ่านหนาวร้อนและทุกข์ทน
คำน้อยมิเคยบ่น แม่อดทนเฝ้ารอคอย
จวบจนลูกกำเนิด สิ่งล้ำเลิศกว่าเพชรพลอย
เทวดาองค์น้อย ๆ ที่เฝ้าคอยมาแสนนาน
ทุ่มเททั้งชีวิต มิเคยคิดจะรำคาญ
มือพ่อกรำการงาน เพื่อเจือจานและค้ำจุน
อ้อมอกแม่ก็กลั่น บรรจงคั้นน้ำนมอุ่น
ด้วยรักและการุญ หวังเพียงหนุนเจ้าเติบโต
แม่ดุจร่มไทรใหญ่ พ่อนั้นไซร้ดุจร่มโพธิ์
ลูกรักก็คือโซ่ ผูกมัดโพธิ์ให้คู่ไทร
จงจำไว้นะเจ้า ว่าอย่าเอาตามแต่ใจ
กว่าเจ้าจะโตใหญ่ ใครเล่าใครคอยดูแล
เหงื่อพ่อที่รินหลั่ง อีกพลังรักจากแม่
ที่สุดแห่งรักแท้ ที่มอบแก่เจ้าผู้เดียว
สิ่งหวังของพ่อแม่ คือยามแก่เจ้าแลเหลียว
สิ้นใจไม่ดายเดียว มีมือน้อยคอยปิดตา
** วรรณกรรมเพื่อพ่อ **
8 พฤศจิกายน 2549 11:43 น.
อ.วรศิลป์
ครั้งหนึ่งนานมา มีชายชรา นัยน์ตาฝ้าฟาง
งก ๆ เงิ่น ๆ เดินไม่เห็นทาง แต่ละก้าวย่าง
ดูช่างลำเค็ญ
ชีวิตแสนเศร้า อยู่เดียวเปลี่ยวเหงา ตามองไม่เห็น
ไร้สิ้นจุดหมาย เหมือนตายทั้งเป็น ลำบากยากเข็ญ
อยู่เพียงลำพัง
ชายชราเล่า อดีตครั้งเก่า เรื่องราวหนหลัง
เมื่อครั้งยังแกร่ง เรี่ยวแรงพลัง หากินไม่ยั้ง
เลี้ยงดูครอบครัว
อดบ้างอิ่มบ้าง สู้ทนทุกอย่าง ยกเว้นทางชั่ว
ทางแห่งอบาย สิ่งร้ายเมามัว ไม่เคยเกลือกกลั้ว
กลัวเป็นบาปกรรม
ลูกเต้าหญิงชาย ไม่เป็นดั่งหมาย ฝักใฝ่ทางต่ำ
ตักเตือนไม่วาย เช้าสายบ่ายค่ำ ไม่เคยจะจำ
ชอกช้ำชายชรา
น้ำตาเอ่อท้น สุดกล้ำฝืนทน หมองหม่นหนักหนา
ล่วงสิบสองปี ที่ไม่เห็นหน้า ลูก ๆ ของข้า
เป็นตายอย่างไร
ฝ่ายเมียของตา ตายไปปีกว่า เพราะว่าพิษไข้
พินิจคิดดู อดสูกระไร ข้าวปลายาไส้
ยากไร้สิ้นดี
ชายชราบ่น หากวันที่ตน ต้องกลายเป็นผี
จะมีบ้างไหม น้ำใจอารี ลูกเต้าที่มี
กลับมาเผาตน
*********************
ได้ฟังดังนั้น ในใจของฉัน ก็พลันสับสน
ลูก ๆ ของตา มากหน้าหลายคน หลบลี้หนีพ้น
พ่อตนเดียวดาย
นับจากวันนี้ หากคิดทำดี ก็คงไม่สาย
กลับมาดูแล คนแก่ใกล้ตาย ความหวังสุดท้าย
ของชายชรา
ด้วยบุพการี พระคุณท่านมี มากล้นนักหนา
คนใดกตัญญู เชิดชูบูชา ดินแดนภพหน้า
สวรรคาลัย
** วรรณกรรมเพื่อพ่อ **
4 พฤศจิกายน 2549 09:23 น.
อ.วรศิลป์
น้ำหยดน้อยค่อยค่อยหยด
รินราดรดดินฉ่ำชื่น
เทียนเล่มน้อยยามค่ำคืน
ก็หยิบยื่นแสงอำไพ
วาจาไม่กี่คำ
อาจสูงล้ำความยิ่งใหญ่
หยิบยื่นกำลังใจ
เติมเต็มไฟให้ผู้คน
เศษสตางค์เพียงเล็กน้อย
ค่าดั่งพลอยยามขัดสน
พากเพียรและอดทน
อีกสักหนอาจสู่ชัย
ฉะนั้นอย่ามองข้าม
สิ่งงดงามที่ซ่อนไว้
เล็กน้อยแต่จริงใจ
สุขเกิดได้อย่างแน่นอน
หน้าส่วนตัว
1437
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอ.วรศิลป์
