17 กรกฎาคม 2550 15:53 น.
อ.วรศิลป์
ครั้งหนึ่งนานมา มีหญิงชรา อยู่เพียงลำพัง
พินิจคิดไป เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ชีวิตอยู่ยั้ง เพียงลมหายใจ
ฉันเคยเอ่ยถาม จึงได้รู้ความ ตามแจ้งแถลงไข
แกเคยมีลูก พันผูกหัวใจ สามคนหญิงชาย พร้อมด้วยสามี
วันเดือนผันผ่าน ชีวิตร้าวราน ผัวกลายเป็นผี
สาเหตุโรคร้าย ย่างกรายราวี ล่วงสิบสี่ปี ที่ตายจากไป
นับจากวันนั้น ชีวิตก็พลัน เปลี่ยนจากสดใส
กลับกลายทุกข์เศร้า เงียบเหงาหัวใจ น้ำตาพลันไหล เอ่อท้นดวงตา
ฉันเอ่ยถามยาย ลูกเต้าทำไม ไม่เลี้ยงดูหนา
ยายตอบสะอื้น กล้ำกลืนน้ำตา พวกเขาทิ้งข้า บ่นว่ารำคาญ
โอ้อนิจจา ยายจ๊ะยายจ๋า ช่างน่าสงสาร
ชีวิตยามนี้ มีแต่ร้าวราน ไร้ซึ่งลูกหลาน จะคอยดูแล
ฉันคิดสงสัย เป็นเพราะเหตุใด ลูกจึงทิ้งแม่
ผู้ให้กำเนิด ประเสริฐดวงแด ยิ่งยามท่านแก่ ไม่แลเหลียวดู
สักวันผลกรรม ที่ได้กระทำ คงหันมาสู่
ลูกไร้น้ำใจ ไม่กตัญญู สักวันคงรู้ รับผลแห่งกรรม
ชีวิตเช่นยาย มีอีกมากมาย ไร้ผู้อุปถัมภ์
คนแก่เดียวดาย อยู่ไปตามกรรม คิดแล้วให้ช้ำ ปวดร้าวในทรวง
ลูก ๆ ทั้งหลาย พ่อแม่นั้นไซร้ พระคุณใหญ่หลวง
รักมีแต่ให้ ไม่เคยคิดทวง มีแต่เป็นห่วง ทุกเมื่อเชื่อวัน
ฉะนั้นวันนี้ วันที่ยังมี แม่คอยปลอบขวัญ
จงกตัญญู จงรู้คุณท่าน สุดท้ายสวรรค์ จะตอบแทนเอง
8 มิถุนายน 2550 17:13 น.
อ.วรศิลป์
เห็นแม่ไก่ กกไข่ ให้ฉุกคิด
กว่าชีวิต กำเนิดได้ ไม่ง่ายหนอ
สัญชาตญาณ สอนให้ แม่ไก่รอ
คลุกเคล้าคลอ กกไข่ ไม่ละวาง
จวบจนวัน ลูกลืมตา มาดูโลก
ยังกอดกก ป้องภัย ไม่ไกลห่าง
เสียงกุ๊กกุ๊ก เรียกลูก ซุกปีกกาง
ดูแล้วช่าง สะท้อน สอนใจตน
ด้วยตัวฉัน ก็มีแม่ ไม่แพ้ไก่
คอยป้องภัย ให้ฉัน นับพันหน
จนฉันยืน หยัดอยู่ เป็นผู้คน
เติบโตจน เป็นผู้ใหญ่ ได้ดิบดี
ทั้งแม่ฉัน กับแม่ไก่ จึงไม่ต่าง
ให้ทุกอย่าง เพื่อลูกได้ ไม่หน่ายหนี
แลกชีวิต แม่ก็ยอม พร้อมจะพลี
เพียงลูกนี้ อยู่รอด และปลอดภัย
ภาพแม่ไก่ เตือนให้ ฉันได้คิด
ว่าชีวิต ทุกวันนี้ ที่สดใส
ก็เพราะแม่ ดูแล และห่วงใย
พรุ่งนี้ฉัน จะกลับไป ไหว้แม่เอย
30 มกราคม 2550 17:38 น.
อ.วรศิลป์
ล้มแล้วลุก....ปลุกตนพ้นตมปลัก
ล้มแล้วลุก....ตั้งหลักให้มั่นหนา
ล้มแล้วลุก....ก้าวต่อไปในมรรคา
ล้มแล้วลุก....จนกว่าจะถึงชัย
ล้มแล้วลุก....หยัดยืนขึ้นทายท้า
ล้มแล้วลุก....หันหน้าสู่ฟ้าใหม่
ล้มแล้วลุก....อย่าหวั่นจงมั่นใจ
ล้มแล้วลุก....สู้ต่อไปไม่ต้องกลัว
แม้นวันนี้เหนื่อยนักไม่อยากลุก
หรือวันนี้แสนทุกข์ดังฟ้าสลัว
เหมือนชีวิตสิ้นทางออกเยี่ยงหมอกมัว
ขออย่ากลัว....จงเร่งสร้างกำลังใจ
ถึงจะล้มอีกกี่ร้อยกี่พันครั้ง
อย่าสิ้นหวังสิ้นศรัทธาอย่าสงสัย
จงเร่งเพิ่มเติมหวังพลังใจ
แล้วก้าวไปสู่จุดฝัน...อันหมายปอง
** ด้วยรักและปรารถนาดี แด่ทุกดวงใจที่อ่อนล้า **
23 มกราคม 2550 14:59 น.
อ.วรศิลป์
อนิจจาละครไทย ดูเมื่อไหร่ก็เหมือนเดิม
น้อยนักที่จะเพิ่ม คิดจะเติมคุณธรรม
ส่วนมากมักอิจฉา ทั้งก่นด่าวันยังค่ำ
ประจานความใฝ่ต่ำ แทรกเกมกามและอบาย
ชิงดีและชิงเด่น ภาพที่เห็นคือบทร้าย
กัดกร่อนและทำลาย ซึ่งจิตใจเยาวชน
โธ่เอ๋ยละครไทย อีกเมื่อไหร่จะหลุดพ้น
ข้ามผ่านขอบวังวน ที่หวังผลแค่โฆษณา
หวังไว้ว่าสักวัน สื่อสร้างสรรค์อันสูงค่า
ละครไทยได้พัฒนา ส่งเสริมค่าความเป็นไทย
ปลูกฝังคุณธรรม ให้งอกงามในจิตใจ
เยาวชนคนรุ่นใหม่ ลูกหลานไทยเป็นไม้งาม
9 มกราคม 2550 12:06 น.
อ.วรศิลป์
เทียนเล่มน้อยลาลับเจ้าดับแสง
เหตุลมแรงพัดโหมจู่โจมขวัญ
เทียนเล่มน้อยเกินหยัดยืนฝืนทนทาน
สุดจะต้านกร้านสู้เพียงผู้เดียว
แต่ถึงแม้ตัวเจ้าจะดับแสง
สิ้นเรี่ยวแรงใช่ว่าจะโดดเดี่ยว
หลายมือไทยใจประสานผูกพันเกลียว
เป็นหนึ่งเดียวเพื่อสานฝันของเทียน
เทียนเล่มน้อย....ขอเจ้าจงรับรู้
ภาพของครูผู้มุ่งมั่นสอนอ่านเขียน
ภาพของครูผู้เปี่ยมรักและพากเพียร
ภาพของเทียนเช่นเจ้า....เนานิรันดร์
** อนุสรณ์แด่ครูจูหลิน ผู้จากไป **
08 มกราคม 5
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอ.วรศิลป์
หน้าส่วนตัว
1405
