25 ตุลาคม 2557 15:28 น.
อ.วรศิลป์
อยากถาม ว่าเหนื่อยไหม
และยังไหว อยู่หรือเปล่า
ชีวิต ที่ทอดยาว
ขาที่ก้าว ย่อมอ่อนล้า
ส่งหนึ่ง กำลังใจ
จากคนไกล ข้ามขอบฟ้า
ด้วยรัก และศรัทธา
แม้เหนื่อยล้า อย่าท้อใจ
ก้าวมั่น อย่าสั่นคลอน
แม้นทุกข์ร้อน อย่าอ่อนไหว
ทุกข์หนัก สักเพียงใด
ขอเพียงใจ ไม่ยอมแพ้
ส่งหนึ่ง กำลังใจ
จากหัวใจ ที่แน่วแน่
รักมั่น ไม่ผันแปร
เป็นมิตรแท้....ร่วมทางเดิน
15 มกราคม 2557 13:17 น.
อ.วรศิลป์
นับแต่วัน เริ่มเรียน หัดเขียนอ่าน
จนแตกฉาน เติบใหญ่ วัยศึกษา
จากประถม มัธยม จบปริญญา
ครูมากมาย พาข้ามท่า มาสุดทาง
จากวัยเด็ก ยังเล็ก ไร้เดียงสา
มือของครู จูงพา ข้าทุกอย่าง
เชือกรองเท้า ผ้าใบ ทั้งสองข้าง
ครูทำอย่าง ให้ข้าดู รู้เข้าใจ
ครูสอนเขียน สอนอ่าน สอนคิดเลข
ครูสรรเสก ทุกวัน นิทานใหม่
ครูพร่ำสอน ครูสร้างหวัง พลังใจ
ครูให้อภัย มากมาย เกินจดจำ
กับความผิด หลายครั้งครา ที่ข้าก่อ
ครูไม่ท้อ ดึงข้าจน พ้นตกต่ำ
คำพร่ำสอน ให้ทำดี นับล้านคำ
ข้าพอจำ ได้บ้าง แนวทางเดิน
ครบรอบปี ที่วันครู มาบรรจบ
อีกคำรบ ขอตั้งจิต คิดสรรเสริญ
ความเมตตา ความอารี ขอเทิดเทิน
ตราบนานเนิ่น พระคุณครู ขอบุชา
(บูชาครู เนื่องในวันครู ๒๕๕๗)
9 สิงหาคม 2556 12:58 น.
อ.วรศิลป์
วันทาองค์ราชินี
แ่ม่ทรงศรี....ศรีสยาม
ทั่วหล้าระบือนาม
แม่ทรงงามทั้งกายใจ
พระเมตตามหาศาล
ดุจสายธารอันรินไหล
จากเบื้องลึกดวงหทัย
เพื่อผองไทยสุขร่มเย็น
โครงการสารพัด
เพื่อขจัดความทุกข์เข็ญ
จริยวัตรนั้นงามเด่น
แม่ทรงเป็น...เอกสตรี
พสกนิกรน้อมใจภักดิ์
สำนึกรักเป็นสักขี
แซ่ซ้องก้องปฐพี
ขอแม่นี้ " ทรงพระเจริญ "
9 สิงหาคม 2556 12:47 น.
อ.วรศิลป์
ขับลำนำ คำรัก จากใจลูก
ด้วยพันผูก แม่ยิ่ง กว่าสิ่งไหน
รักของแม่ เกินกว่า ฟ้ากว้างไกล
มหาสมุทร ลึกเพียงไหน ไม่เท่าเลย
ขับลำนำ คำรัก จากใจลูก
ด้วยพันผูก มากล้น พ้นจะเอ่ย
วันคืนเดือน เคลื่อนไป ไม่เหมือนเคย
ไม่มีเลย แม่เปลี่ยนใจ ไม่รักเรา
ขับลำนำ คำรัก จากใจลูก
ด้วยพันผูก อยากให้ แม่คลายเศร้า
ความกังวล ใดใด ให้บรรเทา
ลูกขอเอา ใจดวงน้อย ร้อยเป็นมาลัย
เพื่อวงแนบ แทบตัก ด้วยรักยิ่ง
เป็นความรัก จากใจจริง สิ้นสงสัย
วันของแม่ ปีนี้ ลูกตั้งใจ
ลูกขอให้ สัญญา ว่าจะดี
จะเป็นลูก คนดี ทุกทุกวัน
ให้แม่นั้น ปลิ้มใจ ได้สุขี
จะตั้งใจ อ่านเขียน เรียนให้ดี
สมกับที่ แม่หวัง ตั้งใจเอย
27 ธันวาคม 2558 15:28 น.
อ.วรศิลป์
ผืนดินแห้งแล้งหนักมาพักใหญ่
หายไปไหนหนอหยาดฝนไม่หล่นร่วง
ไม้เหี่ยวเฉาเหงาหงอยเศร้าสร้อยทรวง
ทิ้งใบร่วง เหลือแต่ก้าน ต้านแดดแรง
คนหนุ่มสาวแบกกระเป๋าเอาขึ้นบ่า
เดินบ่ายหน้าฝ่าดินแยกแตกระแหง
เป้าหมายคือเมืองกรุงค่าแรงแพง
หวังเบาแบ่งทุกข์พ่อแม่ผู้แก่ชรา
โบกสองแถวต่อรถไฟไปรถทัวร์
เงินติดตัวมีไม่มากยากหนักหนา
จากรุ่งเช้าจนเย็นย่ำค่ำอีกครา
ในที่สุดเมืองฟ้าได้มาถึง
กดโทรศัพท์ในมือเพื่อสื่อสาร
ถึงทางบ้านให้รับรู้สักคำหนึ่ง
ความทุกข์ยากที่จากมาติดตราตรึง
พรุ่งนี้ขอเริ่มนับหนึ่งจนถึงชัย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอ.วรศิลป์
หน้าส่วนตัว
5307
