21 พฤศจิกายน 2550 14:26 น.
ห่อหมก
พฤศจิกา แล้วธันวา
ใกล้เข้ามา แล้ววันพ่อ
ไม่มี พ่อเฝ้ารอ
วันลูกกลับ เหมือนเคยเป็น
ลำเค็ญ ให้ทนอด
อย่าขยันโกรธ ให้ใจเย็น
ชีวิต จักยากเข็ญ
หากเจ้าไม่ คุมใจตน
วิ่งวน คำสอนพ่อ
ยามใจท้อ ใจสับสน
บอกตัว สอนใจตน
ในทุกคราว ที่ร้าวใจ
ใกล้วัน ห้าธันวา
ความเหว่ว้า ยิ่งกุมใจ
ปีนี้ ไม่มีใคร
มาสอนสั่ง เหมือนอย่างเคย
21 พฤศจิกายน 2550 10:54 น.
ห่อหมก
"หน่วยซาวห้า ตะกร้าสาน
ซื้อช่วยฉัน หน่อยคุณขา
สงสาร หญิงชรา
บ้านนอกนา เถอะพ่อคุณ"
ละมุล เสียงคุณยาย
สะกิดใจ ให้ว้าวุ่น
สังคม ความเกื้อกูล
ของบ้านนี้ อยู่ที่ใด
ยายเล่า ให้ฉันฟัง
อายุย่าง เจ็ดสิบปลาย
ลูกหลาน แยกครัวไป
ต่างหาเลี้ยง เพียงลูกตน
คนแก่ กับบ้านเก่า
มีความเหงา แทรกหว่างหน
เดียวดาย ก็เพียงตน
จึงไม่อาจ เฉยลำพัง
ได้ตังค์ ได้พบคน
ได้หลุดพ้น ความอ้างว้าง
คุณยาย จึงเดินทาง
หอบตะกร้า ละลายใจ
ไม่มีลูก-หลานให้เพลิน
ไม่มีเงิน ยายไม่ตาย
ความเหงา ที่รุมใจ
สิเร่งเร้า บ้านเก่าเยือน
คำเตือน บทสุกท้าย
ที่ยายให้ ก่อนจากลา
.............................
แม่ครับ วันเสาร์หน้า
ผมสิเมือ เฮ็ดอ่อมกบให้กินเด๊อ...
............................
21 พฤศจิกายน 2550 10:21 น.
ห่อหมก
วอยวอย ลมเดือนอ้าย
คาดไฟฉาย ไว้หน้าผาก
ปลายทุ่ง คือหมายหลัก
จับหนูนา ให้อิ่มใจ
เหล้าขาว เอามาพร้อม
หอมกลิ่นย่าง กลางเดือนหงาย
มันหนู ระยับพราย
ยกอ้ายยก จอกสุรา
หลับตา ฝันภาพเก่า
คืนเหงา..เหงา คนเหว่ว้า
หลายปี ที่จากมา
คิดถึงบ้าน คิดฮอดนาย
เดือนอ้าย ณ ปีนี้
ตั้งฤดี จะกลับไป
จี่หนู กับข้าวใหม่
วงเหล้าขาว เราเจอกัน
20 พฤศจิกายน 2550 15:48 น.
ห่อหมก
อุแว้ร้อง ตอนแรกเกิด
สุดประเสริฐ เกิดเป็นคน
โอ๊ะโอ๊ย ลำบากล้น
ยามเจ็บป่วย ทรมาน
หย่อนยาน ยามแก่เฒ่า
ฝากความเศร้า ละสังขาร
คนหนึ่ง ก็แค่นั้น
แล้วทำไม วุ่นวายเกิน
ให้เพลิน ยามคงอยู่
เพลินอย่างรู้ ในก้าวเดิน
อย่าปิด ตาเพลืดเพลิน
คนรอบข้าง จักวุ่นวาย
หัวใจ ให้รู้ยั้ง
ความคาดหวัง ให้รู้หมาย
พอเพียง เพียงเท่าใด
ไม่เป็นแค่ คนๆหนึ่ง
20 พฤศจิกายน 2550 15:32 น.
ห่อหมก
หนาวลม ที่พรมผ่าน
เย็นสะท้าน ถึงขั้วใจ
ยิ่งยาม ไม่มีใคร
มานั่งเคียง ฟังเสียงลม
ฟ้าห่ม ด้วยดวงดาว
หัวใจเรา ห่มหวั่นไหว
คิดถึง คนห่างไกล
ยิ่งหนาวหนัก กว่าที่เคย
ดาวเอ๋ย เจ้าดวงน้อย
ข้าฝากถ้อย หน่อยได้ไหม
บอกเขา คนอยู่ไกล
ข้าคิดถึง เขาอย่างแรง
หน้าส่วนตัว
757
